Ο ιός μπορεί να είναι παροδικός, οι απαγορεύσεις όμως;

Κι αφού τους τελείωσε ο “σοσιαλισμός”, μαζί με τα αποθέματα των τεστ για τον ιό, ξεκίνησαν τα μέτρα που θυμίζουν άλλες εποχές. Ξαφνικά απαγορεύονται οι συναθροίσεις άνω των δέκα ατόμων, γιατί “αχ, δε βάζει μυαλό αυτός ο Έλληνας…” και έρχεται το κράτος να τον συνετίσει και να τον συνωστίσει μόνο σε χώρους δουλειάς και ΜΜΜ αλλά όχι σε πάρκα και παιδικές χαρές. Εν τω μεταξύ μπαίνει στο τραπέζι ως ενδεχόμενο και η (σχεδόν) καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας.

Απαγορεύονται οι δημόσιες συναθροίσεις άνω των 10.
Επιτρέπονται:
– όργια άνω των 10
– εργασία μαζί με άλλους 100 στον ίδιο όροφο.
– άστεγοι
– κλειστά στρατόπεδα από συγκέντρωσης με τον έναν πάνω στον άλλον.
Απολύτως λογικό. Τι όχι;#COVID2019 #Covid_19

— Σπύρος Μερκούρης (@MarkissiosK) March 18, 2020

Τα πράγματα αλλάζουν με γρήγορους ρυθμούς και μαζί ο τρόπος που τα αντιμετωπίζει η κοινή γνώμη.

Κάποτε -όχι πολύ παλιά- μπορεί να της σηκωνόταν η τρίχα αν άκουγε ως πρόταση τη μόνιμη εγκατάσταση στα ξερονήσια, τώρα την ακούει προσεκτικά και τη συζητάει ως μία ακόμα ιδέα, όπως όλες οι άλλες, με θετικά και αρνητικά σημεία.

Κάποτε -μέχρι χτες δηλαδή- θα νιώθαμε ανατριχίλα στο άκουσμα μιας απαγόρευσης συναθροίσεων. Τώρα πολλοί δυσανασχετούν απλά και μόνο γιατί τους κόβει την έξοδο για διασκέδαση, ενώ ελάχιστοι προβληματίζονται με αυτή καθαυτή την απόφαση και αν έχει όντως έκτακτο χαρακτήρα ή ήρθε για να μείνει.

Κάποτε θα υπήρχαν έντονες αντιδράσεις και μόνο στη σκέψη να περικοπεί το δώρο του Πάσχα. Τώρα πάει για τον Ιούνιο -και βλέπουμε- ενώ παρουσιάζεται ως επιτυχία της κυβέρνησης η αυτονόητη απόδοσή του στους εργαζόμενους.

Ναι, πρέπει να ληφθούν μέτρα, να μη γίνουμε σαν την Ιταλία, να μη γίνουμε σαν τη Γαλλία και την Ισπανία που ακολουθούν την ίδια μοίρα. Σε ποιο σημείο πρέπει όμως να μας απασχολήσει να μη γίνουμε δικτατορία με δημοκρατικό μανδύα;

Και μια ρητορική ερώτηση: πώς δικαιολογούνται τόσο αυστηρά μέτρα, όταν τα κρούσματα που ανακοινώνονται είναι ελάχιστα, είτε γιατί δε γίνονται αρκετοί έλεγχοι, είτε γιατί οι ανακοινώσεις γίνονται με το σταγονόμετρο κι υπάγονται κατά βάση στην επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης;

Η άμεση προτεραιότητα της τελευταίας είναι να θέσει υπό έλεγχο τη σχετική ροή ειδήσεων και ανακοινωθέντων, παρά την εξάπλωση αυτού καθαυτού του ιού. Αν την απασχολούσε εντονότερα το τελευταίο, θα φρόντιζε να πάρει αποτελεσματικά μέτρα στο κομμάτι που περνάει πιο άμεσα από το χέρι της, δηλαδή το σύστημα Δημόσιας Υγείας.

Σε κάθε περίπτωση, ο ιός μπορεί να είναι παροδικός, οι απαγορεύσεις όμως;