Όμορφη οικονομία μας

Το 1992 ο Σλάβοϊ Ζίζεκ έγραψε ότι στο σύγχρονο ιδεολόγημα η χειρωνακτική εργασία μετατρέπεται σε χυδαιότητα που πρέπει να κρύβεται από τη δημόσια θέα.

Στο Χόλιγουντ, συνέχισε, η μόνη απεικόνιση της διαδικασίας παραγωγής και της εντατικής δουλειάς βρίσκεται στα αρχηγεία των “κακών” – τα ναρκωτικά που παρασκευάζονται και συσκευάζονται, ο πύραυλος που συναρμολογείται για να καταστρέψει τη Νέα Υόρκη… Η ιδέα είναι ότι η χειρωνακτική δουλειά εξισώνεται με εγκληματική δραστηριότητα που πρέπει να γίνεται στα κρυφά.

Θα προσθέσουμε ότι δε χρειάζεται να κοιτάξουμε μέχρι το Χόλιγουντ. Από ένα οποιοδήποτε τεύχος γυναικείου περιοδικού δε λείπουν καθόλου οι συμβουλές για να αντεπεξέλθει η σημερινή γυναίκα στη δουλειά της. Ποια αντικείμενα μπορούν να βρίσκονται στα συρτάρια του γραφείου για μια ώρα ανάγκης, πώς να αλλάξεις με μία μόνο κίνηση το ντύσιμο της δουλειάς σε βραδινό, πώς να μη σκοτώσεις κόσμο στα μίτινγκς, πώς να κάνεις το φενγκ σούι στο χώρο του πελάτη να λειτουργήσει υπέρ σου. Όχι μόνο έχουν πετύχει οι γυναίκες την αποδέσμευση από τη φρικαλεότητα της χειρωνακτικής εργασίας, αλλά δε χαραμίζονται καν πλέον σε καταστήματα, παροχές υπηρεσιών, εξυπηρέτηση πελατών.

Ας προσθέσουμε ότι ούτε το να κοιτάξουμε σε περιοδικά αποσαφήνισης ρόλου δε χρειάζεται. Ένα οποιοδήποτε ειδησεογραφικό μέσο αρκεί. Μα, θα μου πεις, τώρα διάλεξες; τώρα που θα ακούσουμε μόνο για κορονοϊό; Ναι, φυσικά, τώρα που θα ακούσουμε μόνο για κορονοϊό.

Η κοινή απειλή που μας αδελφώνει πλέον όλους. Που απειλεί τον όμορφο κόσμο της οικονομίας μας, φτιαγμένης μόνο από σουπερμάρκετ, νοσοκομεία, καταστήματα λιανικής, εστιατόρια, και στο τσακίρ κέφι και καμιά κακιά εταιρεία τηλεφωνικής υποστήριξης.

Τον κόσμο και την κατάσταση όπου, ακόμα κι αν δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πέρα από την ατομική μας ευθύνη, διαφυλάσσουμε τα μέτρα προστασίας στους μόνους χώρους συναναστροφής που δεν μπορούν να κλείσουν, δηλαδή τα πάρκα και τα μέσα μεταφοράς. Χειροκροτάμε για να δώσουμε φωνή στις πιο ακραίες εκφάνσεις εργασίας που είναι αποδεκτό να δείξουμε πως αποδεχόμαστε, τη δουλειά με αρρώστους και βάρδιες εντατικής.

Ο Ζίζεκ λέει ακόμα ότι στο τέλος των ταινιών ο κάθε Τζέιμς Μποντ κατεβαίνει πράγματι στο παράνομο εργοστάσιο αλλά με συγκεκριμένο σκοπό – προφανώς να το ανατινάξει-, επιτρέποντάς μας έτσι την επιστροφή στο νοερό κόσμο όπου η εργατική τάξη έχει και πάλι εξαφανιστεί.