Οι μάσκες ξανάπεσαν

Η Ευρώπη αλλά και όλος ο πλανήτης ζουν κοσμοϊστορικές στιγμές, καθώς ο ιός του κορονοϊού έχει εξαπλωθεί ραγδαία στα περισσότερη μέρη του κόσμου, αφήνοντας πολλούς νεκρούς στο πέρασμά του.

Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας θανατηφόρας τραγωδίας τόσο στην Ιταλία όσο και την Ισπανία. Τα κρούσματα και οι θάνατοι στις χώρες αυτές πολλαπλασιάζονται διαρκώς. Σε συνδυασμό βέβαια και με τα κρούσματα που θα μαστίσουν την υπόλοιπη Ευρώπη στο άμεσο μέλλον, ξεκινά να απλώνεται ένα μαύρο πέπλο πάνω από την γηραιά Ήπειρο. Σε αυτές τις τόσο κομβικές και δραματικές στιγμές, δειλά-δειλά έρχονται στην επιφάνεια πολλά από τα προβλήματα του καπιταλιστικού κόσμου. Και μόνο η φιλολογία για επίταξη ιδιωτικών κλινικών από μια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση αποτελεί μικρογραφία των τρυπών που κρύβει αυτό το σάπιο σύστημα.

Η Ιταλία αυτή τη στιγμή βιώνει σκληρά το λάθος της για περικοπή 47 δις στη δημόσια Υγεία την τελευταία δεκαετία. Αλλά και η Ισπανία που εν καιρώ κρίσης επέλεξε να περικόψει δαπάνες από αυτό τον σημαντικό τομέα. Όμως ας γυρίσουμε στην ελληνική “πραγματικότητα”, όπου πριν ένα χρόνο τα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας τόνιζαν την “ανάγκη” για γκρέμισμα της Δημόσιας Υγείας, ενώ στο πρόσφατο παρελθόν υπουργοί εξηγούσαν ότι αυτός θα απέλυε γιατρούς και όχι η τρόικα, καθώς δεν ήθελε να του κλαπεί η δόξα. Αυτό και πολλά ακόμα πανομοιότυπα παραδείγματα δείχνουν την πραγματικότητα που επικρατεί στο σύστημα υγείας μας.

Την τελευταία δεκαετία οι υγειονομικοί πραγματοποίησαν χιλιάδες αγώνες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του δημοσίου αγαθού της υγείας, αγώνες που κανείς δεν χειροκρότησε τότε… Και όλοι αγωνίστηκαν όχι γιατί είναι αριστεροί,  όπως είπε ο κ. Γεωργιάδης, αλλά επειδή ήθελαν να προλάβουν την τωρινή κατάντια. Την κατάντια να μην έχουμε εργαστήρια για εξέταση για τεστ του ιού αυτή την κρίσιμη στιγμή. Όμως για να μην απορρίπτουμε ευθύνες ή δόξα για κάποιους άλλους, οφείλουμε να τονίσουμε και ποιοι άλλοι είναι υπαίτιοι αυτής της αισχρότητας. Και οι τρεις προαναφερθείσες χώρες ήταν όμηροι της πολιτικής του ΔΝΤ κι των λοιπών θεσμών. Οι εγκληματικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες είχαν ως εμπνευστές όλα τα χρηματοοικονομικά αρπαχτικά της τρόικας, του ΔΝΤ κλπ που κατάπιναν το αίμα των λαών.

Παράλληλα, αυτός ο άτυπος “πόλεμος” φανερώνει και άλλη μια, άλλου είδους απάτη για την οποία λίγοι μιλούσαν εξαρχής. Η Ιταλία στην προσπάθειά της για ανασυγκρότηση ή ακόμα και επιβίωσή του συστήματος της δημόσιας Υγείας ζήτησε εσπευσμένα βοήθειά από μια σειρά ισχυρά κράτη  και ενώσεις. Η μόνη υλική απάντηση που πήρε όμως ήταν από την Κίνα και την Κούβα. Εδώ δημιουργείται ένα ισχυρό ερώτημα: Η Ε.Ε πώς βοήθησε; Εγώ ως μαθητής πέρυσι σε περίοδο ευρωεκλογών άκουγα συνεχώς ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση βοηθά τα μέλη και τους συμμάχους της σε περίπτωση που προκύψει πρόβλημα και ότι γενικά η ίδια η Ένωση λειτουργεί ως εγγυητής της ειρήνης και της ευημερίας εντός της συμμαχίας ή τουλάχιστον βοηθάει σε ένα βαθμό. Σε αυτή τη κρίσιμη στιγμή, όμως, γιατί η δήθεν “Ευρώπη των λαών” έκλεισε τις πόρτες της, μετατρέποντας την Ένωση σε Ευρώπη των… “εγωιστών”;

Η απάντηση ότι η κάθε χώρα κρατά υλικό για την δική της περίπτωση, είναι τουλάχιστον γελοία. Το 1999, όταν διέλυσαν σε 78 μέρες μια κρατική οντότητα εν καιρώ ειρήνης μάλιστα, έτρεχαν να προσαρμόσουν το νομικό πλαίσιο για την ελεύθερη πρόσβαση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια. Ή και στις μέρες μας, όπου στη Συρία οι ίδιες χώρες έδωσαν απλόχερα πολεμικό υλικό για την καταστροφή άλλου ενός κράτους. Η Ε.Ε λοιπόν αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων και ακόμα αποδεικνύει το όχι και τόσο φιλεύσπλαχνο και φιλειρηνικό πρόσωπό της, καθώς οι αρμοδιότητές της “περιορίζονται” στην έγκριση πολέμων και την επιβολή μνημονίων.

Στέλιος Βοσκάκης