Φεστιβάλ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ – Από το καρότσι και τα θρανία, στο σχολείο της ζωής και του αγώνα

Για μένα το Φεστιβάλ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ είναι μέρος της παιδικής, εφηβικής και ενήλικης ζωής μου. Είναι μνήμες και βιώματα που δεν παραμένουν ως ανάμνηση και διηγήσεις σαν κάτι που πέρασα κι από εκεί.

Με ακολουθεί ως παιδί, φέρνοντας μου αχνές εικόνες στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, μετέπειτα στο Μπαρουτάδικο στο Περιστέρι, ακολούθως ως έφηβη και οργανωμένη στην ΚΝΕ στα χρόνια που το Φεστιβάλ είχε βρει στέγη στην Πανεπιστημιούπολη στα Ιλίσια, μέχρι και την μετεγκατάσταση ως τα τώρα στο Πάρκο Τρίτση.

Ακολουθεί θυμάμαι η διαδρομή, πρωί-πρωί το τρόλεϊ από τη Νέα Φιλαδέλφεια, μετά Ακαδημίας να πάρουμε το λεωφορείο για του Ζωγράφου και μετά περπάτημα κατά δεκάδες προς το χώρο του Φεστιβάλ για να στήσουμε την «πολιτεία» μας.

Πρώτη μέρα στο χώρο κι έχουμε χρέωση να μαζέψουμε σκουπίδια να ξεχορταριάσουμε και να συλλέξουμε με προσοχή όλες τις σύριγγες που βρίσκονταν σε όλες τις πλαγιές και τους χώρους. Χρεώσεις στο ηλεκτρολογείο για να φτιάξουμε τα ντουί που θα στήνονταν οι χιλιάδες λάμπες σε όλο το μήκος, τα περίπτερα και τους χώρους του Φεστιβάλ. Πολλές ώρες στον ήλιο, φαΐ, γέλια, παιχνίδια, πειράγματα. Μέχρι να έρθει η άλλη βάρδια και να πάμε να ξεκουραστούμε μέχρι την επόμενη χρέωση.

Και ακολουθούν οι μέρες που όλα είναι έτοιμα και περιμένουν να ανοίξουν οι πύλες του Φεστιβάλ για όλο τον κόσμο. Εκεί πια έχουμε πάρει τα πόστα μας. Ο κάθε Τομέας αναλαμβάνει και κάτι. Εμείς κλασσικά κεντρικό μπαρ. Άλλοτε στις ψησταριές στα σουβλάκια μαύροι από την τσίκνα, μέσα στα λάδια και τα αλατοπιπερορίγανα, πότε στο ταμείο και πότε τα χέρια μας για ώρες να τα βουτάμε μέσα στα βαρέλια με τον πάγο για να πιάσουμε την πιο κρύα μπίρα.

Τελείωνε η χρέωσή μας και το ραντεβού μέχρι πρωίας στην λαϊκή σκηνή, όπου οι χοροί, τα φλερτ, το πιόμα και το γλέντι μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες που κάποιες χρονιές γινόμασταν και μούσκεμα από τη βροχή .

Οι ντροπές για το ποιος θα πάει για τις κάρτες γνωριμίας με την ΚΝΕ, συζητώντας με συνομήλικούς μας για τα προβλήματα στο σχολείο, την ανάγκη της οργανωμένης πάλης, αλλά και τηλέφωνα που ανταλλάσαμε για να έρθουμε και σε επαφή για δράσεις της οργάνωσης εντός και εκτός σχολείου.

Ριζοσπάστης, Οδηγητής και κουπόνια για οικονομική ενίσχυση. Όλα αυτά που κάποιοι μεταξύ σοβαρού κι αστείου λένε για το «πρήξιμο» από τους Κνίτες.

Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του ΟΔΗΓΗΤΗ, ήταν για τη μαθητιώσα νεολαία, όπως και τώρα φαντάζομαι, μια ανάσα, πάνω στην αρχή της σχολικής χρονιάς. Και μια αφετηρία πολλών που θα ακολουθούσαν σε αυτούς που ακόμα επισκέπτονταν τις μέρες αυτές. Δεν υπάρχει ακόμα και κάποιος που δεν ήταν σύμφωνος με τις θέσεις της ΚΝΕ και του ΚΚΕ που να μην είχε περάσει τις πύλες του Φεστιβάλ.

Είναι πραγματικά ένα μάθημα ζωής. Πέρα από πολιτικός-πολιτιστικός θεσμός, καθίσταται πραγματικά σχολείο Ζωής και Αγώνα. Έχει μέσα του όλες τις έννοιες μιας ανθρώπινης Κοινωνίας που διαμορφώνει και αναδεικνύει προσωπικότητες, δίνει γνώσεις κι έχει στη βάση του την συντροφικότητα, τη συλλογικότητα, τον εθελοντισμό όχι στα πλαίσια της Φιλανθρωπίας, αλλά στο ότι κάνω κάτι που επιστρέφει σε όλους.

Την τελευταία πενταετία που δεν είμαι πια οργανωμένη, δεν υπάρχει χρονιά που να μην είμαι παρούσα στο Φεστιβάλ. Βλέποντας χρόνο με το χρόνο να μεγαλώνει και να δυναμώνει. Έχει μεγάλη σημασία να παραμένει ζωντανό κι ειδικά σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές που περνάει ο λαός μας. Είναι πραγματικά Ελπίδα και προοπτική. Όλα τα συνθήματα του Φεστιβάλ ανά χρόνο στοχεύουν και δίνουν την άλλη πρόταση που το ΚΚΕ και η ΚΝΕ όλο το προηγούμενο διάστημα δίνει το “παρών” στα σχολεία, τις σχολές, τα σωματεία, στους χώρους δουλειάς. Όσες κι αν είναι οι διαφωνίες κάποιων σε επιμέρους θέματα, δεν μπορεί να αποσιωπήσει και να προσπεράσει αυτό το γεγονός που πέρα από γιορτή και διασκέδαση, έρχεται σε επαφή με ιστορικά γεγονότα, μαθαίνει και ενημερώνεται στο σύνολό του.

Ραντεβού και φέτος λοιπόν πάλι κάτω από ένα σύνθημα μιας κατασκευής στο Φεστιβάλ. Στο βιβλιοπωλείο της Σύγχρονης Εποχής. Στο μαθητικό στέκι. Στην Κεντρική σκηνή, αργότερα στο λαϊκό στέκι. Στη Διεθνούπολη να προλάβουμε κανένα ωραίο μπλουζάκι από κάποια οργάνωση του εξωτερικού.

Ραντεβού στα μπαρ για σουβλάκι και παγωμένες μπίρες. Να δούμε παλιές γνώριμες φάτσες. Να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε, να πιούμε τα μοχίτος μας στο μπαρ της Κούβας.

Ραντεβού στις όποιες εκδηλώσεις και αφιερώματα κάθε φορά που η πολιτιστική ομάδα της οργάνωσης στήνει και μελετάει από καιρό. Μια που και φέτος αυτό το Φεστιβάλ περικλείει και γιορτάζει και τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση με κεντρικό σύνθημα «100 χρόνια από τις μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο – Το μέλλον δε θα ‘ρθει από μονάχο του… αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς (Βλ. Μαγιακόφσκι)»

Με αυτό το τελευταίο να τονίσω τη σημασία, όσων από μας δεν είμαστε πια οργανωμένοι, αλλά βαδίζουμε δίπλα συνειδητά, να θέσουμε εαυτόν μπροστά πέρα από κάθε άλλη φορά.

Ραντεβού λοιπόν εκεί στο 43^ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ και σε κάθε εκεί.

Αυτή η φωτογραφία χωράει όλα όσα είναι το Φεστιβάλ, στη μνήμη μου αλλά στο παρόν και το μέλλον.