Ευρωτσολιάδες, το λουκέτο θα μπει και θα το βάλουμε εμείς

Μπορεί να μην περιμέναμε κάτι καλύτερο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, να μην πιστεύαμε καν πως θα μπορούσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, γνωρίζοντας πως, εν τη γενέσει της, πρόκειται για μια Ένωση που δημιουργήθηκε για να ικανοποιεί τα συμφέροντα των προυχόντων, δεν φανταζόμασταν όμως πως δεν θα κρατούσε ούτε τα προσχήματα, πως θα ξεμπροστιαζόταν με τόσο εκκωφαντικό τρόπο.

Η πρόσφατη τηλε-Σύνοδος Κορυφής απέδειξε για μια ακόμη φορά πως οι ενδοαστικές διεργασίες δεν σταματούν ούτε λεπτό στο εσωτερικό της, πως οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί δεν ορρωδούν ούτε μπροστά στα χιλιάδες θύματα της πανδημίας που μετράει αυτή τη στιγμή η ανθρωπότητα.

Η μπόχα που αναδίδει σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι τόσο αποκρουστική, που φτάνει στο σημείο να μη γίνεται αισθητή μόνο στους πολίτες των κρατών – μελών της, που παρατηρούν ενεοί την πλήρη απουσία της από κάθε δράση αλληλεγγύης και κοινωνικής στήριξης, αλλά ακόμη και στους ίδιους τους ηγέτες των κρατών που βρίσκονται στον πυρήνα της.

Το οικοδόμημα μπορεί να ήταν σκάρτο από την αρχή της ύπαρξής του, όμως η σήψη του σήμερα είναι τόσο βαθιά, που φτάνουμε στο σημείο να ακούμε τον Ολλανδό υπουργό Οικονομικών, Βόπκε Χούκστρα, να δηλώνει πως θα πρέπει να πραγματοποιηθεί έρευνα για τους λόγους που κάποιες ευρωπαϊκές χώρες δεν έχουν το δημοσιονομικό περιθώριο για να αντιμετωπίσουν τον κορονοϊό, παρά το γεγονός πως η Ευρωζώνη απολαμβάνει μια εφταετία συνεχόμενης ανάπτυξης.

Όταν, λοιπόν, γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό σε όλες τις χώρες παλεύουν καθημερινά απέναντι στον θάνατο, υπάρχουν ορισμένοι που αντί να στηρίξουν την προσπάθειά τους με τα απαραίτητα εφόδια και εργαλεία, ζητάνε να πραγματοποιηθούν έρευνες (!) για την έλλειψη δημοσιονομικού περιθωρίου, κουνώντας το δάχτυλο στους ίδιους τους λαούς και αφήνοντάς τους αβοήθητους.

«Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να ακούσει και πάλι ολλανδούς υπουργούς Οικονομικών όπως αυτούς που ακούσαμε το 2008 και στα χρόνια που ακολούθησαν», ανέφερε ο πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, Αντόνιο Κόστα, φωτογραφίζοντας τον Γερούν Ντάισεμπλουμ. Ο τελευταίος είναι ο άνθρωπος, που κατηγορούσε τις χώρες του Νότου πως ξόδευαν τα χρήματα σε «γυναίκες και ποτά» – κάτι που σήμερα δεν μπορεί φυσικά να ισχυριστεί και θα πρέπει να βρει άλλο αφήγημα.

Κοντά σε αυτούς είναι και οι εγχώριοι ταγοί του νεοφιλελευθερισμού, που προσπαθούν να κρατήσουν όρθια τα «όσια» και τα «ιερά» του, ισχυριζόμενοι πως «αυτή η κρίση μας θίγει όλους», γι’ αυτό και θα «πληρώσουμε όλοι». Όταν, βέβαια, τους ρωτάει κανείς τι σημαίνει αυτό, πώς μεταφράζεται στην καθημερινότητα, κλείνουν τα μάτια μπροστά στις χιλιάδες απολύσεις που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί ή στο ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων, υποστηρίζοντας πως θα αποφασίσει το «αόρατο χέρι» της αγοράς – που μετά την επιδημία προκαταβάλλουν πως θα επανέλθει. Συνήθως, προσθέτουν και μπόλικο κοινωνικό αυτοματισμό για να ολοκληρωθεί η εικόνα που θέλουν να φτιάξουν από τώρα στο μυαλό του κόσμου.

Από όλα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, λοιπόν, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο μεγάλη σημασία θα είχε να υπήρχε σήμερα ένα πολιτικό αντίβαρο, που να μπορούσε να ηγηθεί της προσπάθειας για την επόμενη μέρα. Αντιλαμβανόμαστε πόσο πολύ λείπει ένα ισχυρό διεθνές εργατικό κίνημα, που να θέσει τα προτάγματα στη σωστή βάση, να εμφυσήσει την ελπίδα για καλύτερες μέρες και να σαλπίσει την έναρξη νέων κοινωνικών αγώνων απέναντι σε αυτή την ξεχαρβαλωμένη Ένωση, που μπάζει από παντού αναισθησία και ξετσιπωσιά.

Ναι, δεν κρυβόμαστε, η λύση θα ήταν όντως ένα λουκέτο, να «κλειδώσουμε» την Ευρωπαική Ένωση στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και να πετάξουμε τα κλειδιά σε έναν απύθμενο βυθό ή μία μεγάλη τάφρο, όπου κανένας δεν θα μπορεί ποτέ να τα βρει και να τα ανασύρει στην επιφάνεια.

Το θέμα, όμως, πάντοτε σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το ποιος θα βάλει το λουκέτο και το τι «μαγαζί» θα ανοιχθεί την επόμενη μέρα. Γιατί, αν το λουκέτο το βάλουν οι ίδιοι που δημιούργησαν την Ένωση, τότε οι συνέπειες που θα επιφέρει θα πέσουν πάνω στα δικά μας τα κεφάλια.

Αντίθετα, αν καταφέρει το εργατικό κίνημα να ορθοποδήσει, να βρει τα απαιτούμενα αποθέματα δύναμης και πίστης στις ικανότητές του και να πρωταγωνιστήσει στο λουκέτο, ορίζοντας τις κατευθυντήριες γραμμές της επόμενης μέρας, τότε το μέλλον θα είναι πολύ διαφορετικό, γεμάτο από εκείνη τη ζωοδότρα δύναμη που καταλαμβάνει τους ανθρώπους όταν βλέπουν τους κόπους τους να μην πάνε χαμένους, αλλά να γίνονται όχημα πραγματικών εξελίξεων και αλλαγών.

Υ.Γ: Το λουκέτο στο ΝΑΤΟ θα το αφήσουμε για αργότερα, για να μην του «χαλάσουμε» τη φιέστα για την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στη συμμαχία του.