Λίγες μέρες μετά

Την πρώτη μέρα -κατά το βραδάκι συγκεκριμένα- μ’ έπιασε μια “ψυχολογία”… τι να σου λέω.

Ό,τι έβλεπα με γέμιζε θλίψη βαθιά, ό,τι σκεφτόμουν, επίσης.

Μαθημένη να σχεδιάζω πολλά “αύριο” μαζεμένα και ως επί το πλείστον ελπιδοφόρα και λαμπερά, τρελάθηκα να τα σκεπάζει όλα μια κουρτίνα σκοτεινή, ένα “και πώς”, ένα “και πότε”.

Μέσα στη νύχτα γίναν όλα αχταρμάς. Η σκοτεινιά ανακατεμένη με το ζορισμένο κουράγιο, το “πα! πα! Τι πάθαμε” με το “αυτό θέλουν κι αυτοί! Δεν ντρέπεσαι;”

Το πρωί, τα συνηθισμένα: δουλειές, ενημέρωση, ενθαρρύνσεις, μάχη σώμα με σώμα με τον παραλογισμό, ταχυκαρδίες στον τρόμο των ειδήσεων.

Μετά γέλια με τα ευρηματικά αστεία των γελαστών υπέροχων, λίγος θυμός με τον τρόπο στα κείμενα ακόμα και κοντινών – μια αχρείαστη σοβαροφάνεια χωρίς περιεχόμενο.

Τα παρεπόμενα του εγκλεισμού.

Τα έβαλα κάτω: τις εκτιμήσεις του Κόμματος, τα τηλεφωνήματα των συντρόφων, την Επαγρύπνηση, την Αλληλεγγύη, τη Σοβαρότητα της αντιμετώπισης.

Τώρα κοιτάω από το παράθυρό μου τη χειμωνιάτικη Άνοιξη, τη γκρίζα και βροχερή, αλλά πρόλαβε να ανθίσει η τρελοπασχαλιά μου κι όλα τα χαμομήλια και οι μαργαρίτες, τα κυκλάμινα, κάτι παπαρουνίτσες τόσες δα αλλά κατακόκκινες στην άκρη του δρόμου.

Τα βλέπω όλα στην ομορφιά τους και δεν τα χορταίνω και δεν μπορεί ο Φόβος να εξουσιάσει τη ζωή μου, τη ζωή μας.

Επειδή χωρίς φόβο θα δώσουμε τη δική μας απάντηση.

Χωρίς φόβο λοιπόν.

ΜΕΝΟΥΜΕ  ΔΥΝΑΤΟΙ.