“Ατομική μας ευθύνη είναι ο συλλογικός αγώνας” – Εκατοντάδες καλλιτέχνες υπογράφουν το κείμενο διεκδίκησης

Kι έμεινα σπίτι, έκανα ό,τι μπορούσα για να προστατέψω τους άλλους κι εμένα. Φόρεσα τη μάσκα μου, τα γάντια μου και έχοντας ένα μπουκαλάκι αντισηπτικό στο χέρι άκουσα για άλλη μία φορά: «Είναι στη δική σας ευθύνη.»

ΕIΝΑI  ΟΜΩΣ ΑΡΑΓΕ ΔIΚH ΜΑΣ ΕΥΘΥΝΗ:

» Που περιμένουμε συνωστισμένοι στις ουρές των φαρμακείων;

» Που στοιβαζόμαστε με άλλους εκατό εργαζόμενους στη δουλειά;

» Που δεν υπάρχουν ΜΕΘ και αναπνευστήρες;

ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΘΥΝΗ:

» Που χιλιάδες απολύθηκαν;

» Που μειώθηκαν μισθοί;

» Που σε σπίτια λείπει το φαΐ;

ΚΑΙ Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ;

Ευθύνη του κράτους είναι να μη διαμαρτυρηθούμε. Γιατί έχουμε πόλεμο. Αόρατο πόλεμο.

Και στον πόλεμο όλοι πολεμάνε και όλοι ενώνονται.

Κι εμείς, καλλιτέχνες από κάθε γωνιά της Ελλάδας, επιλέγουμε να πολεμήσουμε όλους αυτούς που μετράνε τις απώλειες… της οικονομίας και στηρίζουν την επιχειρηματικότητα, όλους αυτούς που αναδεικνύουν διαρκώς τις δικές μας ευθύνες για να κρύψουν τις δικές τους.

Επιλέγουμε να ενωθούμε με αυτούς που δίνουν μάχες στους διαδρόμους των νοσοκομείων, στις μηχανές των εργοστασίων, με αυτούς που μένουν σπίτι, αλλά δε σιωπούν.

Για να γίνει η φωνή μας ακόμα πιο δυνατή. Να γίνει ένας στρόβιλος που χορεύει πάνω από τις γειτονιές μας, πάνω από την Ελλάδα, πάνω από την Ιταλία, την Ισπανία, τη Γαλλία, πάνω από την Ευρώπη, την Ασία, την Αμερική… και φωνάζει:

ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΟΥΝ ΖΩΕΣ!

» Να ανοίξουν ΜΕΘ και να προσληφθούν γιατροί.

» Να επιταχθεί ο ιδιωτικός τομέας της υγείας.

» Να ενισχυθούν οι εργαζόμενοι και να μην επικρατήσει ζούγκλα στις εργασιακές σχέσεις.

Δεν αρκούν, σήμερα, τα λόγια συμπόνιας. Απαιτείται έμπρακτη, αγωνιστική αλληλεγγύη.

• -Γιατί ατομική μας ευθύνη είναι ο συλλογικός μας αγώνας!

• -Γιατί η διεκδίκηση δε μπορεί να μπει στην καραντίνα!

ΜΕΝΟΥΜΕ ΔΥΝΑΤΟΙ!

ΔΕ ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΙΩΠΗΛΟΙ