Ο λύκος δεν αλλάζει

Μπήκαμε στην εποχή των λύκων. Εξ ου και οι καθημερινές αναφορές σε αγέλες, λυκοφωλιές, λυκοφιλίες, κι άλλα τέτοια που αντιπαρατίθενται σε μοναχικούς λύκους που αλυχτούν στο ολόγιωμο φεγγάρι.., έτσι ώστε να νομιμοποιείται η ανθρωποφαγία κατά το homo hominis lupus. Η γνωστή ρήση, ο λύκος τρίχα αλλάζει -τομάρι δεν αλλάζει, είναι που δεν πρέπει να έρθει στην επιφάνεια, ούτε ως θύμηση της κοινής εμπειρίας μιας κοινωνίας προβάτων. Τα πρόβατα, τα επί σφαγήν λοιπόν την επόμενη της πανδημίας μέρα, πρέπει να πειστούν με κάθε μέσο, κάθε τρόπο, και με όπλο τον κίνδυνο να πεθάνουν από τον αόρατο ασυμπτωματικό εχθρό τους, ότι οφείλουν να αρκούνται στην τρίχα. Μ’ αυτή να παρηγορούνται, που αλλάζει. Το τομάρι πρέπει να μένει άθικτο για ν’ αποφασίζει για την τύχη του κοπαδιού. Είναι τώρα που οι λύκοι πλησιάζουν και ύπουλα και αγεληδόν, μας κυκλώνουν ως κοπάδι, ακριβώς επειδή τους εκχωρήσαμε το “φυσικό προνόμιο” να αποφασίζουν ποια πρόβατα θα κουρευτούν, ποια θα σφαγούν, και ποια θα συντηρηθούν με τα ελάχιστα, ώστε να διατηρηθεί η κανονικότητα της αγοράς. Προσοχή μη σκιστεί το καταπέτασμα του τρομοκρατημένου νου, και πάρει πρέφα τη διαφορά ανάμεσα στην τρίχα και το τομάρι.

Μου το λένε αυτές τις μέρες κάμποσοι που αντιμετώπισαν την κατακρήμνιση του άθλιου κοινωνικού κράτους, πίστεψαν τις ζωγραφισμένες αγελάδες, που στόλισαν πριν από μερικά χρόνια τις σημερινά άδειες πλατείες και πάρκα των ευρωπαϊκών πόλεων και είχαν βολευτεί με την ιδιωτική ασφάλιση. Μέτρια ή χοντρά ποσά, παράλληλα με τη δημόσια, ή και νέτα σκέτα, τα κατέβαλαν επειδή μπορούσαν αγογγύστως κι αισθάνονταν αν όχι νεοϋορκέζικα golden boys, τουλάχιστον inox greeks. Κι ύστερα ήρθε ο ιός με κορώνα ανθεκτική, ανεξαρτήτως μετάλλου, να τους συντρίψει απ’ τη μια το μύθο της ταύτισης της ελεύθερης αγοράς με την ελευθερία επιλογής, κι απ’ την άλλη να τους βάλει στο στόμα, το ιστορικά βαμμένο κόκκινο ερώτημα, και τώρα τι κάνουμε.

“Πληρώνω τόσα χρόνια σα μαλάκας και τώρα στα δύσκολα είμαι ακάλυπτος ρε”, γκρινιάζουν κι απελπίζονται, ειδικά τις μέρες που βαράει το τηλέφωνο και τους απειλούν με διακοπή συμβολαίου αν δεν καταβάλουν τη δόση, συνήθως μεγαλύτερη από το οχτακοσιάρι για 45 μέρες. Έτσι και πας να πεις για το τομάρι που δεν αλλάζει, σου λένε πως πρέπει να σκύψουν, να γλείψουν, να διαπραγματευτούν, γιατί υπάρχουν κι άλλες αρρώστιες, μια διαρκής υποκείμενη ανασφάλεια, τις οποίες φοβούνται ακόμα κι αν γλιτώσουν από τον κορονοϊό.

Έχω στήσει καραούλι και περιμένω να δω τι θα σκεφτούν, και κυρίως τι θα ψηφίσουν, όταν με το καλό έρθει στη Βουλή και το νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση της υγείας  για να παγιοποιήσει το πρόβλημά τους ως πολιτική επιλογή. Στο μεταξύ προσπαθώ να τους παρηγορήσω μ’ εκείνο το προσφιλές τους “συμβαίνει και αλλού”, αυτό το άθλιο μοντελάκι που πουλήθηκε δεκαετίες τώρα, για να μην ξεχωρίζει η δεξιά απ’ την αριστερά κι οι δυο μαζί απ’ τη μαυρίλα που έρχεται. Τους λέω για τον πάμπλουτο μεγαλογιατρό στη Νέα Υόρκη, που μένει στην ακριβή συνοικία δίπλα στους Κλίντον, και είναι ταμπουρωμένος στο σπίτι του, αλλά μια βδομάδα χωρίς χαρτί υγείας και σκουπίζεται με εφημερίδες. Αυτός ο θαυμάσιος επιστήμονας, που το αντικείμενό του είναι η καλή υγεία των γέρων, πατημένα τα εβδομήντα ο ίδιος, κάθεται ψύχραιμα… χεσμένος, και ως δημοκρατικός εξεγείρεται σιωπηλά, βλέποντας κάθε μέρα στις μεσοδυτικές πολιτείες να μπουκάρουν ρατσιστικές συμμορίες και να σπάνε μαγαζιά Ασιατών και να φτύνουν προϊόντα στα κινέζικα μπακάλικα.

Έτσι μπας κι ανοίξει καμιά συζήτηση για την τρίχα και το τομάρι του λύκου. Κι επειδή αυτή δεν ανοίγει, στέλνω το βίντεο, το τελευταίο του ΚΚΕ, μπας κι ανοίξει το μυαλό και κι αρχίσει να διακρίνει τα πρόβατα από τους λύκους και την τρίχα από το τομάρι.