Τα τείχη…

Κάτω απ’ τα ψηλά πέτρινα τείχη στάθηκαν
γενιές και γενιές
για να υπερασπίσουν μιαν αλήθεια…
Στον ίσκιο μιας κουρελιασμένης σημαίας
μήτε στιγμή δε μπόρεσαν να λησμονήσουν το αίμα…
Κι ύστερα κιτρίνισε ο καιρός…

Κάποιοι λιποτάχτησαν,  κι άλλοι έμειναν από ανάγκη…
Και μέσα στο θολό αιθέρα, μια δύναμη
βαθιά εξαντλήθηκε
κι έγινε ξαφνιασμένος ουρανός…

Μια μαυροντυμένη γυναίκα έκλαψε πικρά
πάνω απ’ τα νεκρά κουφάρια των συντρόφων της,…

Άγονες μέρες, ξεχασμένα ονόματα,
πάνω στη φλούδα της αδυσώπητης  γης
θέριεψε ξανά το μίσος, η ευτέλεια κι η προδοσία …

Ένας ορίζοντας σκοτεινός, δίχως ήλιο…
Αίμα κι αμαρτία…

Και πάντα, μια ανέκκλητη φωνή, χωρίς απουσίες,
σαν αρχαία μάγισσα, κραυγάζει
τα μοναχικά της λόγια…
Εναλλάσσεται, αναιρείται και οργίζεται
με αντιλογίες και με αλήθειες, γιατί πάντα
λείπει μια πίστη,
γιατί πάντα λείπει μια αρετή
κι η στυφή χαρά της επίγειας προσδοκίας
γίνεται αγέρας και συντρίβεται στην άβυσσο…

Από την ποιητική μου συλλογή: ‘’Μνήμες της Πέτρας και της Σιωπής’’