Ξέρεις από δυστοπία;

Άδεια η πόλη, πού πήγαν όλοι; Τα ΜΜΕ δείχνουν τους έρημους δρόμους και βάζουν ευφάνταστους κλισέ τίτλους για εικόνες δυστοπίας, για να τραβήξουν την προσοχή και τα κλικ μας.

Η πόλη μοιάζει γενικώς τάφος οικογενειακός. Ναι, αλλά δυστοπία δεν είναι μια πόλη-φάντασμα, με άδειους δρόμους, γεμάτους απελπισία. Ή η μάχη με τον ιό και τα θύματα που θα αφήσει πίσω του.

Δυστοπία δεν είναι μόνο η έλλειψη κοινωνικών επαφών, που σε κάποιους έγινε συνήθεια. Τα πλήθη που κρέμονται από τα χείλη του  Τσιόδρα και τον βλέπουν σαν τηλεοπτικό ήρωα της νέας αγαπημένης τους σειράς, κάθε απόγευμα στις 6. Ούτε καν πως βλέπουμε τα ψώνια σαν έξοδο -όχι για την τσέπη, αλλά για ευχαρίστηση- και η μόνη διέξοδος είναι η κατανάλωση. Αυτό ίσχυε και πριν ως ένα βαθμό.

Δυστοπία είναι πολλά πράγματα γύρω μας.

Είναι να ψάχνεις πρωταπριλιάτικο αστείο πχ και να φοβάσαι πως θα το πιστέψει ο κόσμος, γιατί… “σήμερα όλα γίνονται”. Ή έχουν γίνει ήδη, σαν το βραχιολάκι που σκέφτονται στην Κύπρο ως μέτρο για τις εξόδους των απείθαρχων στο αστικό προαύλιο. Κι αν βγω από αυτήν τη φυλακή…

Είναι η δίψα για νέους εχθρούς προς κανιβαλισμό και τα αντανακλαστικά κοινωνικού αυτοματισμού.

Είναι να πεθαίνει κάποιος μόνος και αβοήθητος στο σπίτι, ακολουθώντας οδηγίες, αντί για τους κανόνες στοιχειώδους λογικής κι ανθρωπιάς -ο μεγαλύτερος ασθενής των ημερών- σα να μην υπάρχει κοινωνία. Άτιμο άθροισμα ανθρώπων, που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους ρίχνεις στα ξένα χέρια -ή ούτε καν σε αυτά…

Δυστοπία είναι οι γιατροί που αναγκάζονται να αποφασίσουν ποιος θα παραμείνει διασωληνωμένος, ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει, σαν μικροί θεοί, αλλά μόνο για το δικαίωμα στον θάνατο, χωρίς άλλες υπερδυνάμεις.

Δυστοπία είναι οι ηλικιωμένοι που βρέθηκαν νεκροί και εγκατελειμμένοι σε γηροκομεία της πολιτισμένης Ευρώπης. Και η αντιμετώπιση των λαών του τρίτου κόσμου ως υποχρεωτικούς εθελοντές για πειραματικά εμβόλια -“αναβαθμίστηκαν” από ομιλούντα εργαλεία σε υποψήφια πειραματόζωα.

Δυστοπία είναι η πλήρης άρνηση του ανθρώπου, ο φασισμός που προελαύνει με χίλια πρόσωπα. Η δυστοπία δεν έρχεται από το μέλλον καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει. Είναι εδώ μπροστά μας και βιώνουμε την εξέλιξή της.

Και δεν υπάρχει τίποτα πιο δυστοπικό από αυτούς που την δέχονται αδιαμαρτύρητα και την παρακολουθούν σαν τηλεοπτικό θέαμα, με μια άδηλη ηδυπάθεια.

Δυστοπία είναι ένας λαός που θα τρώει αμάσητο ό,τι του λένε και θα αναζητά νέα παραμύθια να πιστέψει. Που δε θα βγει μαζικά στο δρόμο, ακόμα και όταν ανακτήσει αυτό το δικαίωμα. Που θα αγαπάει τη φυλακή και τους δεσμοφύλακές του. Που θα πείθεται ότι φταίει (κι) αυτός και του αξίζει ο εγκλεισμός και όποια άλλη τιμωρία του.

Ένας λαός που θα αντιμετωπίζεται σαν μπέμπης, με οδηγίες και απαγορεύσεις, καταδικασμένος να μείνει για πάντα στην παιδική του ηλικία γιατί “αποδείχτηκε ανώριμος για την ελευθερία του”, που θα αναζητά πατρικές φιγούρες -σαν τον Τσιόδρα- και θα αποδέχεται τις τιμωρίες που του επιβάλλονται, ενώ πρέπει να γίνει αυτός “τιμωρός” -χωρίς να ξεχνάει την πρώτη συλλαβή…

Η πόλη-φάντασμα μοιάζει γενικώς τάφος οικογενειακός. Και ο λαός πρέπει να γίνει ο νεκροθάφτης αυτής της κοινωνίας και να θυμίσει στους κυρίαρχους πως ένα φάντασμα πλανάται πάνω από αυτόν τον γέρικο κόσμο της εκμετάλλευσης. Και μόνο οι εκμεταλλευτές θα έχουν λόγο να βλέπουν ως δυστοπία για τα προνόμιά τους, τον κόσμο του μέλλοντος που θα φτιάξουμε…