Binge watching στην καραντίνα μέρος 2ο: Elite

Παίρνουμε μία δόση “13 Reasons why”, δυο δόσεις “How to get away with murder”, προσθέτουμε στην πρώτη σαιζόν και μερικές φάτσες γνωστές από το Casa de Papel και μπόλικα κλισέ από όλα τα εφηβικά δράματα που έχουν γυριστεί από καταβολής του είδους και έχουμε τρεις σαιζόν Elite, μια ισπανική σειρά  που αποτελεί τον ορισμό του “σκοτώνω την ώρα μου”.

Η άφιξη τριών μαθητών από λαϊκή συνοικία στο πιο ακριβό σχολείο της Ισπανίας είναι η πιο κοινότοπη αρχή που θα μπορούσε να σκεφτεί σεναριογράφος για το είδος, αλλά στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση. Δεν υπάρχει λόγος να σταθούμε στην πλοκή που εκτείνεται περίπου ομοιόμορφα σε τρεις κύκλους, αρκεί να πούμε ότι στον πρώτο κυριαρχεί η δολοφονία μιας μαθήτριας, στο δεύτερο η εξαφάνιση ενός μαθητή και στο τρίτο άλλη μια δολοφονία. Παράλληλα εκτυλίσσονται δεκάδες ιστορίες των πολυάριθμων χαρακτήρων, που αγγίζουν διάφορα θέματα, τα οποία δίνουν την απαραίτητη δόση κοινωνικής ευαισθησίας σε μια σειρά που είναι κατά βάση σαπουνόπερα με δόσεις αστυνομικού μυστηρίου (ή και το αντίστροφο, ανάλογα με την οπτική γωνία). Γκέι ταυτότητα και σχέσεις, προκαταλήψεις προς οροθετικούς ισλαμοφοβία, κοινωνικός και φυλετικός ρατσισμός, ερωτικά τρίγωνα – κάποια εκ των οποίων “συναινετικά” για να το θέσουμε όσο κομψότερα γίνεται, σχολικός εκφοβισμός, ναρκωτικά είναι κάποια μόνο από τα ζητήματα που θίγονται, άλλοτε χοντροκομμένα και σκανδαλοθηρικά κι άλλοτε – σπανιότερα – με χιούμορ και πρωτοτυπία. Κινητήριος δύναμη της σειράς τα άφθονα cliffhangers και οι ανατροπές που συντηρούν το σασπένς, χωρίς πάντα να συμφιλιώνονται με την κοινή – ή όποια άλλη – λογική.

Οι χαρακτήρες βγαλμένοι από γνώριμα στερεότυπα, παρά την εμφανή προσπάθεια των σεναριογράφων να δώσουν “βάθος” και ψυχολογική εξέλιξη στους πρωταγωνιστές. Όχι ότι δεν υπάρχει τέτοια εξέλιξη, απλά δε βγάζει πάντα ιδιαίτερο νόημα. Έχουμε λοιπόν -μεταξύ άλλων – το καλό παιδί που μπλέκει ενίοτε λόγω συνθηκών (Σαμουέλ), τον κάγκουρα (Κρίστιαν), το μαύρο πρόβατο της οικογένειας (Βαλέριο), τη μπίμπο (Κάρλα), τον γόη με το σκληρό περίβλημα και την ευαίσθητη καρδιά (Γκουθμάν), τη λαϊκή τύπισσα που δε μασάει (Ρεμπέκα), το επαναστατημένο πλουσιοκόριτσο (Μαρίνα), τη μουσουλμάνα που αριστεύει για να επιβληθεί σε έναν εχθρικό περίγυρο (Νάντια), τον καταπιεσμένο γκέι αδερφό της (Ομάρ), τον “είχα καλές προθέσεις μα ας όψονται οι περιστάσεις” (Πόλο). Προσωπική μου αγαπημένη η σύγχρονη μετενσάρκωση της Σοράγια Μοντενέγκρο, η αρχετυπική σκύλα που όλοι αγαπάμε να μισούμε, η μία και μοναδική Λου(κρέθια), αν και ο υπέροχα διασκεδαστικός χαρακτήρας γίνεται θύμα της εμμονής για “πολυεπίπεδη” παρουσίαση του ψυχισμού των ηρώων. Σχεδόν όλοι οι μαθητές, ιδιαίτερα οι κοπέλες, όταν δε φοράνε τη στολή του σχολείου, είναι ντυμένοι σαν διασταύρωση Γιάννη Φλωρινιώτη και Λάκη Γαβαλά στο My Style Rocks, γιατί πώς αλλιώς θα καταλάβουμε πόσο ματαιόδοξοι και νάρκισσοι είναι αυτοί οι πλούσιοι;

Ο κόσμος των ενηλίκων διαδραματίζει μάλλον περιθωριακό ρόλο και είναι – με εξαίρεση τον αδελφό του Σαμουέλ στον πρώτο κύκλο – ακόμα πιο φορτωμένος με στερεότυπα. Ειδικά οι γονείς των πλούσιων μαθητών είναι σχεδόν χωρίς εξαίρεση άκαρδοι, διεφθαρμένοι και φιλοτομαριστές που ενδιαφέρονται περισσότερο για τις περιουσίες και το καλό τους όνομα από ό,τι για το καλό των παιδιών τους. Η διευθύντρια και μητέρα ενός εκ των πρωταγωνιστών ισορροπεί μεταξύ παιδαγωγικού καθήκοντος και σκοπιμοτήτων διαχείρισης μιας ιδιωτικής επιχείρησης, όπως είναι επί της ουσία το “Λας Ενθίνας”.  Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι γονείς των μουσουλμάνων μαθητών, που βλέπουν τον κόσμο με έναν συγκεκριμένο τρόπο, ο οποίος δε συμβαδίζει απαραίτητα με εκείνον των παιδιών τους, προσπαθούν όμως με μικρότερη ή μεγαλύτερη δυσκολία να προσαρμοστούν. Η επιθεωρήτρια που ερευνά τις τρεις υποθέσεις που απασχολούν τις ισάριθμες σαιζόν δείχνει τα όρια της αστυνομικής έρευνας έναντι σε πολύ ισχυρότερες δυνάμεις συγκάλυψης.

Το κοινωνικό μήνυμα είναι ότι το χρήμα διαφθείρει και οι φτωχοί μπορούν να επιλέξουν ανάμεσα στο εμπόριο ναρκωτικών ή την φτωχική πλην τίμια δουλειά, αλλά ευτυχώς υπάρχουν οι υποτροφίες για τους άριστους και πάνω από όλα οι καλοί φίλοι. Υπό αυτή την έννοια, η κριτική της σειράς στην ανισότητα είναι σε επίπεδα δραμάτων του Νίκου Φώσκολου και μάλλον θα ήταν υπερβολικό να περιμένει κανείς πολύ περισσότερα.

Οι ερμηνείες κινούνται ως επί το πλείστον μεταξύ μετριότητας και υπερβολής, με εξαίρεση φυσικά την Ντάνα Πάολο ως Λου, που δίνει ακριβώς την απαραίτητη θεατρικότητα στο συγκεκριμένο χαρακτήρα που είναι και ο πιο αξιοπρόσεκτος – μην τα ξαναλέμε.

Συνολικά μια ρηχή πλην τίμια πρόταση που είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται από το πρώτο μέχρι το τελευταίο πλάνο της. Απολαύστε υπεύθυνα.