Μισή ζωή και δικαιώματα; – Οι συμβασιούχοι αρχαιοφύλακες ζητάνε μέτρα άμεσης στήριξης

Αναστολή εργασίας; Οι συμβασιούχοι γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα τι είναι αυτό το φρούτο. Όλος ο εργασιακός τους βίος είναι μες στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα, μια διαρκής αναστολή εργασίας, που σε κάνει να νιώθεις προσωρινός, κρεμασμένος στον αέρα. Πριν συνηθίσεις καλά-καλά το καινούριο περιβάλλον σε μια σύμβαση, αρχίζεις να σκέφτεσαι το τέλος της και την επόμενη μέρα στην ανεργία -αν έχεις πάρει κανονικά τα λεφτά σου στο ενδιάμεσο, που είναι το καλό σενάριο, αλλά όχι ο κανόνας.

Και αν λένε πως “κάθε μέρα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μας” και ευκαιρία για μια νέα αρχή, για τους συμβασιούχους είναι σαν τη μέρα της μαρμότας. Κάθε μέρα είναι ίδια με την προηγούμενη, βυθισμένη στο άγχος και τα προβλήματα, χωρίς άμεσο ορίζοντα οριστικής επίλυσης για τους περισσότερους. Πώς μπορείς να κάνεις μακροπρόθεσμα σχέδια, όταν δεν ξέρεις πού θα βρίσκεσαι τους επόμενους μήνες; Και πώς μπορείς να πατήσεις γερά στα πόδια σου, αν νιώθεις πως είναι στον αέρα η ζωή σου και η δουλειά σου;

Το βασικό ζητούμενο για κάθε συμβασιούχο είναι να αποβάλει αυτή την αίσθηση, ότι είναι προσωρινός, μια ειδική κατηγορία, που δεν έχει και δεν μπορεί να έχει ίδιες απαιτήσεις και δικαιώματα με τους μόνιμους. “Αφεντικά και δούλοι, ένα γινήκαμε ούλοι;” λέει η παροιμία. Μόνο που εδώ κάποιοι νιώθουν την ανάγκη να διαχωριστούν από την τάξη τους, από τον συνάδελφό τους. “Μισθωτοί δούλοι, ένα είμαστε ούλοι;”. Αφού των μονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, ενώ των συμβασιούχων δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει.

Για όσους χάθηκαν στα λογοπαίγνια, μπορεί συμβασιούχοι και μόνιμοι-αορίστου χρόνου να είναι τυπικά ίσοι, με ίδια δικαιώματα και ίδιες υποχρεώσεις, στην πράξη όμως κάποιοι νιώθουν λίγο… πιο ίσοι από τους υπόλοιπους. Και αν σε εμάς φαίνεται ως ο απόλυτος παραλογισμός αυτή η διαχωριστική γραμμή, δεν παύει να είναι υπαρκτή και ένας από τους βασικούς τρόπους να διαιωνίζει η εκάστοτε εξουσία το παιχνίδι της. Διαίρει και βασίλευε, φτιάχνοντας εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων, που εποφθαλμιούν οι μεν τους δε και όλοι μαζί τον εαυτό τους.

Πολλοί θα πουν πως δεν υπάρχει αυτή η γραμμή, πως για αυτούς όλοι είμαστε συνάδελφοι. Αλλά αν κάποιο σωματείο μονίμων τολμήσει να εγγράψει στα μητρώα του συμβασιούχους, σπάζοντας στην πράξη αυτόν τον διαχωρισμό, θα το περιμένουν στη γωνία οι εργατοπατέρες και ο δικαστικός αντιπρόσωπος, για να βγάλουν νόθες τις αρχαιρεσίες του και να ακυρώσουν τους αντιπροσώπους του. Το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο βασικό. Κι αυτό για κάθε συμβασιούχο είναι να πάψει να νιώθει προσωρινός, εργαζόμενος δεύτερης ταχύτητας, αρχίζοντας να διεκδικεί όσα δικαιούται. Ακόμα ειδικότερα, για τους συμβασιούχους αρχαιοφύλακες απαιτεί να διεκδικήσουν τα αυτονόητα μέτρα στήριξης από την πολιτική ηγεσία του τόπου, που ευθύνεται για τον εγκλωβισμό τους σε μια αδιέξοδη και απελπιστική κατάσταση.

Όπως είχαμε εξηγήσει σε προηγούμενη ανάρτηση, η μεγάλη πλειοψηφία των συμβασιούχων αρχαιοφυλάκων υποχρεώθηκε το περασμένο Φθινόπωρο σε παραίτηση, πριν το τέλος της σύμβασής της, για να έχει πιθανότητες να ξαναδουλέψει φέτος, χωρίς να αποκλειστεί λόγω του οκτάμηνου κωλύματος.

Σημειώνουμε παρενθετικά πως αυτό το τελευταίο είναι ένας αναχρονιστικός παραλογισμός που θεσπίστηκε νομικά για να κόβει την όρεξη σε όσους υπαλλήλους του ΥΠ.ΠΟ. έκαναν συνεχόμενες συμβάσεις και διεκδικούσαν με ασφαλιστικά μέτρα τη μετατροπή τους σε αορίστου χρόνου, εφόσον κάλυπταν ουσιαστικά θέσεις και ανάγκες σε σταθερή σχεδόν βάση και όχι εποχιακά. Το οκτάμηνο κώλυμα εξασφάλιζε πως κανείς συμβασιούχος δε θα περάσει αυτό το όριο κατά τη διάρκεια ενός έτους, για να μην μπορεί να εγείρει άλλες  αξιώσεις. Στο ενδιάμεσο το κράτος “θωρακίστηκε” απέναντι σε τέτοιες διεκδικήσεις, παρόλα αυτά, το οκτάμηνο κώλυμα έχει παραμείνει ως “νομικό κατάλοιπο”, κάνοντας δύσκολη τη ζωή για τους συμβασιούχους, που εξαναγκάζονται πολλές φορές σε παραίτηση προκειμένου να μεσολαβεί τουλάχιστον ένα τετράμηνο ανάμεσα σε δύο συμβάσεις. Αυτό όμως σημαίνει και “οικειοθελής παραίτηση” από το επίδομα ανεργίας.

Σε ποιο σημείο βρισκόμαστε σήμερα; Ποια είναι τα δεδομένα που διαμόρφωσε η πανδημία; Η κυβέρνηση άργησε χαρακτηριστικά να πάρει την απόφαση να κλείσει τα Μουσεία και τους Αρχαιολογικούς Χώρους, που δέχονταν σε καθημερινή βάση χιλιάδες τουρίστες από όλο τον κόσμο, εκθέτοντας σε κίνδυνο το προσωπικό τους αλλά και τους επισκέπτες. Αν μιλούσαμε με “ιατρικούς όρους” για τους χώρους δουλειάς, τα Μουσεία και οι Αρχαιολογικοί Χώροι θα μπορούσαν να θεωρηθούν από τη φύση τους ως “ευπαθής ομάδα”. Παρόλα αυτά, λειτουργούσαν κανονικά σχεδόν το μισό Μάρτη, πριν πάρει η κυβέρνηση την απόφαση να κλείσουν για λόγους ασφαλείας.

Το πρωτόγνωρο σκηνικό που διαμόρφωσε η πανδημία και τα περιοριστικά μέτρα καθιστούν τη φετινή χρόνια εντελώς μεταβατική. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πότε θα ανοίξουν ξανά και με τι όρους (υπάρχει το ενδεχόμενο να μπει πλαφόν επισκεπτών, όπως γίνεται πχ αυτή τη στιγμή με τα σούπερ μάρκετ), τι επισκεψιμότητα θα έχουν και τι θα γίνει με την προκήρυξη θέσεων για συμβασιούχους, οι οποίοι υπό κανονικές συνθήκες. θα είχαν ήδη ξεκινήσει τη φετινή τους σύμβαση.

Τώρα, το απαισιόδοξο σενάριο λέει πως ο κανονικός προγραμματισμός ναυαγεί και η φετινή σύμβαση κινδυνεύει να χαθεί οριστικά για τους συμβασιούχους που περιμένουν να δουλέψουν, χωρίς να έχουν καν, στην πλειοψηφία τους, ως μαξιλαράκι ασφαλείας το επίδομα ανεργίας. Βρίσκονται δηλαδή σε δεινή κατάσταση και μια ιδιότυπη ομηρία, με τις προκηρύξεις να αναστέλλονται επ’ αόριστον και το μέλλον να είναι άδηλο, χωρίς να διαφαίνεται φως στο τούνελ της ανεργίας.

Εδώ ακριβώς έρχονται να κολλήσουν όσα σημειώναμε εισαγωγικά. Πρέπει να σπάσει στην πράξη το απόστημα της λογικής που θεωρεί τους συμβασιούχους “εργαζόμενους σε αναστολή διαρκείας”, προσωρινούς και αναλώσιμους μισο-εργαζόμενους – μισο-άνεργους, με μισή ζωή και δικαιώματα. Ή ακόμα χειρότερα, κάτι σαν “γιαλαντζί εργαζόμενους” -μόνο που αντί για κιμά, σε αυτούς λείπουν μισθοί και δικαιώματα.

Οι συμβασιούχοι είναι κανονικοί εργαζόμενοι και απαιτούν μέτρα άμεσης στήριξης. Ζητούν να λάβουν το έκτακτο επίδομα των 800 ευρώ και να ενταχθούν στη ρύθμιση για μειωμένο ενοίκιο, εφόσον έχουν μηδενικό εισόδημα τους τελευταίους μήνες. Ζητούν επίσης να πάρουν ταμείο ανεργίας, την ελάχιστη αυτονόητη βοήθεια που στερούνται σήμερα, όχι γιατί δεν έχουν τα απαραίτητα ένσημα, αλλά γιατί είχαν εξαναγκαστεί σε παραίτηση.

Πιο συγκεκριμένα:

Οι συμβασιούχοι αρχαιοφύλακες καλούν την κυβέρνηση να λάβει άμεσα μέτρα και να τους εντάξει στις προστατευτικές διατάξεις του νόμου ζητώντας:

• Υπαγωγή τους στην ευεργετική διάταξη καταβολής του 60% των ενοικίων τους

• Να καταστούν δικαιούχοι του έκτακτου βοηθήματος των 800 ευρώ

• Να τους δοθεί αναδρομικά η δυνατότητα εγγραφής τους στον ΟΑΕΔ ως επιδοτούμενοι άνεργοι, καθώς όλοι τους έχουν πραγματοποιήσει τα ημερομίσθια που είναι τυπικά αναγκαία για κάτι τέτοιο εντός του 2019

Οι συμβασιούχοι αρχαιοφύλακες ζητάνε να έχουν την αντιμετώπιση ενός κανονικού εργαζόμενου με πλήρη δικαιώματα -σε μια περίοδο που τα τελευταία βρίσκονται σε “εκπτώσεις διαρκείας”. Το μπαλάκι περνάει στην πλευρά της κυβέρνησης. Και επειδή αυτή, βάσει του ρόλου της, είναι συνηθισμένη να υψώνει τείχος και να το επιστρέφει, είναι καθήκον των εργαζόμενων -συμβασιούχων και μη- να διεκδικήσουν αυτά που δικαιούνται.