Μια φορά κι έναν καιρό…

Μπορεί η Κόκκινη Πολιτεία του Φεστιβάλ να φαίνεται παραμυθένια σε όσους την ζούνε από κοντά και τους μαγεύει, αλλά η μεγάλη δύναμή της είναι η αλήθεια -που γράφεται με κόκκινο. Ότι συγκεντρώνει τα καλύτερα στοιχεία μας κι αληθινές αξίες, όπως η δημιουργία και η συλλογικότητα. Και βασικά τόσο πολύ κόσμο, που πρέπει να έρθει κανείς να το δει από κοντά, για να το πιστέψει.

Θα μπορούσε όμως να το υποψιαστεί ήδη από το μποτιλιάρισμα στον πηγαιμό και τις ουρές στην είσοδο του Φεστιβάλ, που θύμιζε κάτι από γήπεδο (και στίβο της ταξικής πάλης) με τις καντίνες, τα συνθήματα, τις μουσικές από τα μεγάφωνα. Μόνο που εδώ δε μένεις απλός θεατής. Και φεύγεις γεμάτος ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Κάπως σαν την ιστορία (παραμύθι) της Σοβιετικής Ένωσης -το τιμώμενο “πρόσωπο” στο φετινό Φεστιβάλ- κι ας είχε λυπημένο τέλος, κι ας έχουν γραφτεί τόσα παραμύθια από τους αστούς για να λερώσουν το μύθο της και βασικά τα πραγματικά γεγονότα, επιχειρώντας να ξαναγράψουν την ιστορία (της) ή να μας πείσουν πως έφτασε στο τέλος της.

Αν ήταν έτσι όμως, γιατί βγαίνουν τόσα βιβλία, άρθα, μέχρι και video games για να μας πείσουν πως τελείωσε κάτι που είναι ήδη νεκρό; Όπως έλεγε εύστοχα κι ο σ/φος στη μαθητική σκηνή, έχετε δει να βγαίνει τέτοιο υλικό πχ για τη φεουδαρχία, που έχει όντως ηττηθεί κι ανήκει ανεπιστρεπτί στο παρελθόν;

Κι η εκλαΐκευση συνεχιζόταν σε διάφορα (ηλικιακά και ιδεολογικά) επίπεδα, όπως στον παιδότοπο, όπου μια συντρόφισσα εξηγούσε στα παιδιά τι συνέβαινε στο μετρό της Μόσχας. Και μπορούσες, με λίγη φαντασία (στην εξουσία) να επεκτείνεις την αφήγησή της και σε μεγαλύτερα παιδιά.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια χώρα, όπου κυβερνούσαν οι εργάτες. Δεν υπήρχε ανεργία κι όλοι είχαν δωρεάν υγεία, παιδεία, υποδομές για αθλοπαιδιές, φτηνές μεταφορές, διακοπές και ταξίδια. Μια χώρα όπου μπορούσες να οργανώνεις τη ζωή σου και να σχεδιάζεις το μέλλον, χωρίς να φοβάσαι τι θα σου φέρει. Πράγματα που -όπως και με το Φεστιβάλ- πρέπει να τα δεις, για να τα πιστέψεις.

Αφού ήταν αντικειμενικά -κι ανεξάρτητα από τη θέλησή του- αδύνατο να τα δει κανείς όλα, οι στάσεις στους διάφορους σταθμούς ήταν επιλεκτικές και σύντομες.

Στη λαϊκή σκηνή, είδα πολύ κόσμο στη συζήτηση με το Μάκη Παπαδόπουλο και πρόλαβα τον τελικό γύρο με τις ερωτοαπαντήσεις, από τον οποίο σταχυολογώ ενδεικτικά σημεία.
-αυτοί που καταδικάζουν τη βία “απ’ όπου κι αν προέρχεται” δε λένε τίποτα για την κρατική βία, και θέλουν να πηγαίνουμε στις πορείες, να μας ρίχνουν δακρυγόνα κι εμείς να απαντάμε ρίχνοντας τριαντάφυλλα.
-είναι χρήσιμο να παρακολουθούμε τις εξελίξεις, να κάνουμε εκτιμήσεις ή προβλέψεις για την πορεία τους, αρκεί να μην έχουμε την αυταπάτη πως οι αντιθέσεις θα φέρουν από μόνες τους κάποια θετική εξέλιξη (αν δεν πάρουμε εμείς μέτρα για αυτό, όπως λέει και το σύνθημα του φετινού Φεστιβάλ).
-εμείς δε μιλάμε γενικά για ανθρώπινα δικαιώματα, κι ασφαλώς θα καταργήσουμε, όταν γίνουμε εξουσία, το δικαίωμα των καπιταλιστών να εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη των εργατών.
-μια “καλύτερη καπιταλιστική Ελλάδα” (πχ εκτός ευρωζώνης ή Ευρωπαϊκής Ένωσης) ως… αντικαπιταλιστικός στόχος είναι σα να υπόσχεται κανείς το στεγνό νερό.
-όσοι μιλάνε για μεταβατικούς στόχους και προγράμματα, δε λένε ποτέ ποιος θα τα εφαρμόσει, και στην ουσία κλείνουν το μάτι στο στόχο μιας κυβερνητικής εναλλαγής.
-δεν έχουμε το αλάθητο. Αλλά θα είμασταν ασυγχώρητοι, αν επαναλαμβάναμε τα λάθη του παρελθόντος, που έφεραναίμα ήττα κι υποχώρηση.

Στην ίδια σκηνή τελείωσε η βραδιά με το Φάκαρο και το Ικαριώτικο γλέντι να ξεσηκώνει τον κόσμο κι αυτός με τη σειρά του να σηκώνει ένα μεγάλο σύννεφο σκόνης, που φαινόταν από μακριά, καθώς χόρευε μέχρι τελικής πτώσεως -η αρχική είναι στο σημείο που οι χορευτές σκύβουν να τρίψουν το πιπέρι “με τη γλώ- με τη γλώσσα”, αρκεί να μην το πάρουν τοις μετρητοίς και φιλήσουν το χώμα…

Στη νεανική σκηνή, η συζήτηση με τους μαθητές ήταν καλά οργανωμένη σε θεματικές ενότητες κι ενδεικνυόταν για όσους καταπίνουν αμάσητο το στερεότυπο περί ξύλινου λόγου κι άλλων τινών. Εκτός κι αν μπορεί να ακούσει κανείς σε πολλές “ξύλινες συζητήσεις”, αποστροφές σαν κι αυτήν που παραθέτω -οπότε πάω πάσο.
–Λένε πολλές αναρχικές ομάδες “σκ…ά” στο κράτος. Ναι αλλά σε ποιο κράτος; Σκ…ά και στο κράτος της εργατικής τάξης;
Γράφουν στους τοίχους συνθήματα “σκ…ά” στα κόμματα. Κι εντάξει για τα αστικά κόμματα. Αλλά και για το κόμμα των εργατών;

Τη σκυτάλη πήραν οι Υπεραστικοί, που είναι σταθερή αξία στο χρόνο, και μας είπαν μεταξύ άλλων του “Αδόλφου τα εγγόνια” και το “Μπήκαν στο χωριό τα ΜΑΤ”, που είναι άκρως επίκαιρο με τις τελευταίες εξελίξεις στην υπόθεση με την εξόρυξη στις Σκουριές.

Στην κεντρική σκηνή, γινόταν το αδιαχώρητο και δεν έβρισκες καρέκλα ούτε με αίτηση στον Κουτσούμπα. Εκτός κι αν την έπαιρνες τη δική του, όταν σηκώθηκε να χορέψει τη Ρόζα.

Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς και στις τρεις σκηνές, και θα είναι ακόμα περισσότερος σήμερα. Φαντάσου να μην είχαν κάποιοι τη φαεινή ιδέα να βάλουν τη συναυλία αλληλεγγύης στην Ηριάννα -για τα έξοδα του δικαστικού της αγώνα- απέναντι στο Φεστιβάλ, σε ένα ρεσιτάλ μικροκομματικής ανοησίας, με κινηματικό μανδύα.

Αντί επιλόγου, δύο μικρά ευτράπελα που αποτελούν το αλατοπίπερο του Φεστιβάλ.

Την πρώτη μέρα, όπως μου μετέφεραν κάποιοι σύντροφοι, στη συζήτηση για τον αντικομμουνισμό της ΕΕ και το κομμάτι των ερωτοαπαντήσεων, πήρε το λόγο κάποιος (πιθανότατα περαστικός, που είδε γιορτή και μπήκε) για να ρωτήσει κάτι σχετικά με την έξαρση του αντικομμουνισμού και το πώς συνδέεται με την κλήρωση του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ. Όπου ασφαλώς του έτυχαν δύσκολες ομάδες (Μπάρτσα, Γιούβε κι η Σπόρτινγκ που τον νίκησε στην πρεμιέρα στο Καραϊσκάκη), αλλά μάλλον -ας κρατήσουμε και μια πισινή- δεν οφείλεται αυτό στις νομοτέλειες της ταξικής πάλης και τον αντικομμουνισμό της κληρωτίδας ή της ΟΥΕΦΑ (το ποδοσφαιρικό αντίστοιχο της ΕΕ).

Κι ένα δεύτερο, σχετικό με τα ραντεβού που δίνονται στο χώρο, αφού πολλές φορές χρειάζεται να σημαδεύεις κάποια ταμπλό, πχ τον Μπελογιάννη, τον “ψηλό Λένιν” ή άλλα χαρακτηριστικά σημεία, όπως την κονσόλα του ηχολήπτη, τον πύργο του Τάτλιν φέτος, τα βιβλιοπωλεία της Σύγχρονης Εποχής, κοκ. Μέχρι που βλέπεις μήνυμα πως ο σ/φος που ψάχνεις είναι “ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΦΑΡΑΚΟ“!

Σαστίζεις για μια στιγμή, σκέφτεσαι πως έχουμε Μπελογιάννη, αρκετούς σοβιετικούς, ταμπλό με τον Τσε… Αλλά έχουμε και Φαράκο, είναι δυνατόν;
Μέχρι που έρχεται διορθωτικό μήνυμα και η καρδιά σου στη θέση της.
-ΕΛΑ, ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΦΑΚΑΡΟ ΕΝΝΟΟΥΣΑ, ΛΟΛ”.

Ε πες το έτσι και με τρόμαξες…

Δείτε εδώ τα φωτογραφικά στιγμιότυπα της δεύτερης ημέρας.