Ζωή μετά τον κορωναϊό (μ.κ.);

Της Σωτηρίας Μαραγκοζάκη*

Σαν έτοιμοι από καιρό, ευπειθείς και πειθήνιοι, με τον φόβο κορώνα στο κεφάλι μας μεταλλαγμένο σε ατομική ευθύνη διάγουμε βίο έγκλειστο και αποστειρωμένο. Τι και αν ο βίος εν Ελλάδι είναι – ήταν υπαίθριος.

Μένοντας σπίτι προστατεύουμε τους ηλικιωμένους και τις ευπαθείς ομάδες λένε ειδικοί και πολιτικοί – αποκρύπτοντας τις τεράστιες ευθύνες των μέχρι τώρα κυβερνώντων για τη διάλυση της δημόσιας υγείας – και προσώρας πείθουν, μα έως πότε; Μήπως αργότερα οι ίδιες αυτές ευπαθείς ομάδες μεταβληθούν σε αποδιοπομπαίους, βαρίδια, παρίες, άξιους ακόμη και για εξολόθρευση, ως αίροντες τη δυσαρέσκεια, τη συντριβή, τον οικονομικό και εμπορικό όλεθρο, που θα συνθλίβει όνειρα, αξιοπρέπεια, ελπίδες των νεότερων και επερχόμενων γενεών; Ευλογημένος ο ερχόμενος Αρμαγεδών! Ο κοινωνικός αυτοματισμός αποτελεί δοκιμασμένο εργαλείο στο φασισμό. Τι άλλο θα έχουμε – θα έχουν άλλωστε να χάσουν οι νέοι, οι οποίοι σημειωτέον ανδρώθηκαν στα εκτροφεία των ριάλιτι, του δόγματος «να περνάμε εμείς καλά και ποιος τους χ…. τους άλλους»; Η αγορά ως τόπος συνάντησης- συνάθροισης- διαλόγου θα έχει αλλάξει άρδην, δεν θα υφίσταται έτσι όπως τη γνωρίσαμε και τη ζήσαμε οι πρεσβύτεροι. Οι κοινωνικές επαφές δεν θα περιλαμβάνουν οποιοδήποτε είδος αγγίγματος: χειραψία, χειροφίλημα, ασπασμούς και άλλα. Όσο για τον έρωτα ή θα διώκεται ή θα θεωρείται βάναυσα επισφαλής συγκριτικά με τη βολική αναπαραγωγή απελεύθερων.

Ο εκούσιος αυτοεγκλεισμός, ο οποίος τόσο εύστοχα διαφημίζεται και μοστράρεται ως το ιδανικό μοντέλο διαβίωσης θα έχει επικρατήσει με ό,τι αυτό σημαίνει γενικότερα. Τελικά η σταθεροποίηση και η αποτροπή κρίσεων, δηλαδή η ριζική αναμόρφωση των κοινωνιών με ιδεολογικό προσανατολισμό τον νεοφιλελευθερισμό (του Μ. Φρίντμαν και των αδίστακτων “παιδιών του Σικάγο”) θα… το τερματίσει πριν τερματισθεί, πριν διαλυθεί μαζί με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα; Διότι οι εντάσεις και οι κοινωνικές εκρήξεις, η πιθανή αποτυχία χειραγώγησης των μαζών και η συνεπαγόμενη στρατιωτικοποίηση με πλήρη κατάργηση των συλλογικών και ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών είναι μάλλον βέβαιο ότι έπονται. Όσο και αν καταβληθεί προσπάθεια να νεκραναστηθεί ο Κέινς. Ας έχουμε λοιπόν τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά προς τη σωστή κατεύθυνση, εκείνη της κοινωνικής χειραφέτησης και του μετασχηματισμού με συλλογική δράση και διεκδίκηση. Είναι μονόδρομος.

*(Η Σωτηρία Μαραγκοζάκη είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας)