Το φιλί της Ανάστασης

Είχα μεγαλώσει και δεν ήθελα πλέον τα φιλιά της μητέρας μου. Κάθε φορά που την επισκεπτόμουν απέφευγα τις αγκαλιές της. Την αγαπούσα, αλλά πίστευα πως οι συναισθηματισμοί ήταν ένδειξη αδυναμίας ή, τέλος πάντων, κάτι που δεν συνάδει με τον σύγχρονο κόσμο, κάτι ξεπερασμένο, κατάλοιπο άλλων εποχών.

Τώρα έχω να τη δω καιρό. Μιλάμε στο τηλέφωνο, βγαίνει στο μπαλκόνι και τη βλέπω, κάθομαι έξω από την πόρτα της και συζητάμε για ώρες. Με βλέπει μέσα από το ματάκι, μου λέει για τα μαλλιά μου που μάκρυναν –και μου πάνε, υποστηρίζει, να τα κρατήσω– για το πόσο φοβάται για την επόμενη μέρα, για την ανάγκη της να αισθανθεί πως θα καταφέρουμε να βγούμε δυνατοί, πως δεν θα λυγίσουμε, δεν θα απογοητευτούμε, δεν θα πιστέψουμε ξανά τα ίδια ψέματα, αφήνοντας άλλη μία κρίση να τη φορτώσουν στις πλάτες μας.

«Χθες μου έφεραν τα ψώνια από το supermarket στις 11:00 το βράδυ. Είχα ξαπλώσει όταν χτύπησε το κουδούνι. Το διανοείσαι; Ο άνθρωπος αυτός δούλευε μέχρι εκείνη την ώρα», ανέφερε έκπληκτη.

Ανταλλάζουμε απόψεις για τους καθημερινούς ήρωες, τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, τους φαρμακοποιούς και τους υπαλλήλους στα supermarket. «Μην ξεχνάς τους διανομείς», συμπληρώνει πάντα με αυστηρότητα. Ήμουν σίγουρος πως κάποιον ξεχνούσα, πάντα έτσι έκανα, δεν είχα μάθει να ξεχωρίζω ακόμα το ουσιαστικό από το επουσιώδες, το σημαντικό από το ανούσιο.

Μαθημένος να εντυπωσιάζομαι από οτιδήποτε έκανε θόρυβο, από μακιγιαρισμένες εικόνες που έλαμπαν κάτω από φώτα που άναβαν για να με θαμπώσουν, να με ζαλίσουν και να με κάνουν να χάσω τον προσανατολισμό μου.

«Θα ήθελα πολύ να σε αγκαλιάσω και να σου δώσω ένα φιλί», της είπα σήμερα που πήγα να της ευχηθώ για το Πάσχα.

«Εσύ το λες αυτό, που κάθε χρόνο στην Ανάσταση έτρεχες να κρυφτείς για να γλυτώσεις;» αποκρίθηκε συγκινημένη.

Ναι, εγώ το λέω αυτό, μητέρα, γιατί αυτό μου λείπει σήμερα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Το φιλί της Ανάστασης, το φιλί της ελπίδας, το φιλί των μελλοντικών «Αναστάσεων» των πραγματικών ηρώων.

«Άκου τα σήμαντρα των εαρινών εκκλησιών. Είναι οι εκκλησίες που δε γνώρισαν τη σταύρωση και την ανάσταση».

(Γιάννης Ρίτσος, «Εαρινή Συμφωνία»)