Στοχασμοί λόγω εγκλεισμού

Η αβεβαιότητα αποτελεί συστατικό στοιχείο της ζωής, όμως κάποιες φορές προσλαμβάνει τεράστιες διαστάσεις (όπως τώρα) με αποτέλεσμα να προκαλεί έναν ανεξέλεγκτο πανικό στις ανθρώπινες συνειδήσεις.

Η ανασφάλεια σίγουρα αποτελεί μια αντικειμενική αλήθεια την οποία όμως, όταν οι συνθήκες της ζωής μας είναι οι συνήθεις, την προσπερνάμε αστόχαστα και επιπόλαια  συνεχίζοντας απτόητοι το ανηφορικό μονοπάτι του βίου μας.

Κάποτε θα πρέπει να αναπτυχθεί μέσα μας ένας βαθύτερος στοχασμός γι’ αυτό που είμαστε, γι’ αυτό που κάνουμε  και γι’ αυτό που θέλουμε τελικά να πετύχουμε.

Ένα ταξίδι στον ενδεδειγμένο χρόνο της ζωής είναι η ζωή μας. Ένα σύντομο αλλά πολύ ενδιαφέρον πέρασμα κάτω από το εύδιο φως του ζωφόρου ήλιου. Κι αν είχαμε αίσθηση και συνείδηση για την αποστολή μας στη γη, τότε αυτό το ταξίδι θα ήταν πραγματικά έξοχο και υπέροχο, ‘’γιομάτο περιπέτειες, γιομάτο γνώσεις.’’

Τώρα όμως έφτασε η στιγμή όπου ο άνθρωπος φοβάται να διασταυρωθεί με τον συνάνθρωπό του. Οι άνθρωποι αποκλεισμένοι στα διαμερίσματά τους μοιάζουν σαν τα μελίφθογγα αηδόνια στο κλουβί.

Υπάρχει βέβαια μεγάλη κοινωνική ευθύνη για όλα τούτα τα δεινά που μαστίζουν τον κόσμο μας, γιατί αμελήσαμε συστηματικά στο παρελθόν να αναλάβουμε δράση για να εξαλείψουμε τους κινδύνους που απειλούσαν την ίδια μας την ύπαρξη.  Η καθημερινότητα με τη ρουτίνα της μας τύφλωνε και, μέσα στο έρεβος και στην ομίχλη που μας κύκλωναν αδυνατούσαμε  να κάνουμε μια ασφαλή πρόβλεψη για το μέλλον.

Τώρα ζούμε μέσα στο επιχρυσωμένο κελί του θλιβερού πεπρωμένου μας, ‘’του ζαβού του ριζικού μας’’ που όμως εμείς  με την αγνωσία και με την πλεονεξία μας το έχουμε δομήσει. Ναι, η ανθρώπινη συνείδηση μέσα στην πορεία του χρόνου, παραστράτησε. Ο παροδικός άνθρωπος δυστυχώς παραγνώρισε τη θνητότητά του, το αδήριτο τέλος της κάθε φυσικής διαδικασίας, πλανεμένος από τις άγονες αυταρέσκειες  και από τις  αποσαρθρωμένες ματαιοδοξίες του. Η θεοποίηση του πλούτου εκτροχίασε την πορεία του στη γη. Κι ο πλούτος κι η φτώχεια, ως σύνολο, δηλώνουν απερίφραστα την αστοχία και την πλήρη  χρεοκοπία του μεγαλεπήβολου σχεδιασμού της εμπνευσμένης πλάσης.

Αλλά τι  μπορεί να προσφέρει άραγε ο παράς μπροστά στην αγιάτρευτη αρρώστια και στον αδυσώπητο  θάνατο; Και τι αξία έχει ο ανθρώπινος πολιτισμός κι η προοδευμένη τεχνολογία του αν δε μπορούν να τιθασεύσουν ένα τόσο δα  μικροσκοπικό ιό;

Πρέπει να αναθεωρήσουμε πολλές απόψεις για να μπορέσουμε να συλλάβουμε στην ολότητά του  το νόημα της ζωής. Πρέπει να αναπτύξουμε  έναν άλλο ανώτερο στοχασμό αν επιζητούμε πράγματι να απαντήσουμε στα πανάρχαια αλλά αναπάντητα ερωτήματα.

Ευτυχισμένη ζωή σημαίνει να μπορείς να ελαχιστοποιείς τους στέρφους φόβους σου και να περιορίζεις τις μάταιες αβεβαιότητές σου. Να ζεις σ’ έναν κόσμο γενεσιουργό και αποτελεσματικό που θα σου αφήνει περιθώρια για πολλαπλές επιλογές, για δυνατότητες  που θα σου εξασφαλίσουν σοβαρές υποσχέσεις και εγγυήσεις για την επόμενη χρονική στιγμή.

Όμως, χρειαζόμαστε έναν άλλο τύπο κοινωνικής οργάνωσης που θα θέτει ως κεντρικό της στόχο την ευτυχία και την ευημερία του ανθρώπου.

Κάποια αγαθά που από μακροχρόνια εμπειρία έχουν χαρακτηριστεί ως ‘’κοινωνικά’’ όπως η παιδεία, ο πολιτισμός, η υγεία, η ασφάλιση, ο ηλεκτρισμός, το νερό, θα πρέπει να προσφέρονται με αίσιους όρους κι ανεξαίρετα από την πολιτεία προς το κοινωνικό σύνολο που στην συντριπτική του πλειοψηφία πάσχει και δεινοπαθεί.

Κι οι επιθυμίες όλων των νοητικών όντων της δημιουργίας θα πρέπει να είναι ενάρετες και ανθρωποπρεπείς. Να προσβλέπουν στο σήμερα γιατί ο άνθρωπος για τη εφήμερη στιγμή ζει. Επείγουσα επίσης παραμένει κι η φυσική απαίτηση να ανακαλύψουμε τώρα τον πραγματικό μας εαυτό για να οριοθετήσουμε τις ζωτικές μας ανάγκες,  αυτές που απορρέουν από τη λιτή φθαρτή μας ύλη κι από το ενάρετο και αθάνατο πνεύμα μας.

Ο πλούτος παρέχει τη δυνατότητα στους λίγους να καλύψουν τις εξωφρενικές τους απαιτήσεις δίχως κόπο κι ιδιαίτερη προσπάθεια, αλλά το γέλιο κι η χαρά της ζωής αφορούν την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που ματώνει καθημερινά στο πικρό μεροδούλι κι αυτό αποτελεί το πρώτιστο ζητούμενο. Οι παράλογες αξιώσεις, ο πλεονασμός της καταναλωτικής κοινωνίας, οι τιποτένιες ‘’αξίες’’  κι η οδύνη των πολλών πρέπει επιτέλους να ταρακουνήσουν  και να αναστατώσουν τον εγωισμό, την αλαζονεία και την ιδιωφέλεια των λίγων.

Γιατί η ζωή αποτελεί δικαίωμα κι η καλοκάγαθη φύση κανένα έλλογο ον δεν το προόρισε για δούλο, για χαμάλη ή επαίτη. Είναι συνεπώς καθολικό δικαίωμα των ανθρώπων της γης να βιώσουν στη συναλληλία τη άγια χαρά της δημιουργίας, τη μέθεξη, τον ενθουσιασμό και την αγαλλίαση που μπορούν να προσφέρουν οι θεόσταλτες λέξεις:  αγάπη, αδελφοσύνη,  φιλανθρωπία,  αλληλεγγύη,…

Όσο είναι ακόμα καιρός κι όσο η καρδιά χτυπά στα στήθια μας,  επιβάλλεται να ακολουθήσουμε τον ενδεδειγμένο δρόμο με τις απεριόριστες δυνατότητες, την προσανατολισμένη οδό  που οδηγεί στις κοσμογονικές ανακατατάξεις, στην ουσιαστική ανάπτυξη της άρτιας κοινωνίας που θα εγγυάται για την ισότητα, για τη δικαιοσύνη και για την ειρήνευση στη γη.

Χρέος μας είναι να παραμείνουμε σφιχτά δεμένοι και αδερφωμένοι με τον οίστρο της αληθινής ζωής που ανθοφορεί κι ακμάζει ακάματα, πάντα πιστοί στα σύμβολα, στις ιδέες και στις αγαθές προθέσεις,  μέχρι τη δύση που θα μας συναπαντήσει ο φυσικός μας θάνατος.

Η φύση μερίμνησε ώστε ο άνθρωπος να ενδημήσει μέσα σ’ ένα περιβάλλον χαρμοσύνης και ευδαιμονίας ωστόσο οι θνητές ψυχές με την αλαζονεία και με την πλεονεξία τους άλλαξαν ριζικά το πεπρωμένο τους. Τώρα όμως που έφτασε η ώρα της πληρωμής η ανθρωπότητα γογγύζοντας εισπράττει τις τραγικές συνέπειες των πράξεών της…

Κάθε πρόσκαιρη στιγμή που έρχεται να φωτίσει με τη λάμψη της το αναμάρτητο χώμα μπορεί να αλλάξει στο χρόνο τις εποχές, τις συνήθειες τις συμβάσεις και τις συμπεριφορές.  Όμως αυτή τη μικρή, παροδική αλλά συγχρόνως εκρηκτική στιγμή το ανθρώπινο πνεύμα όταν το θελήσει, μπορεί να τη μετατρέψει σε μια υπερβατική αιωνιότητα.

Πρέπει να πιστέψουμε στο δικό μας θάνατο για να ευτυχήσουμε στη λιγόχρονη  ζωή μας. Κι όταν φτάσει η ώρα της μετοικεσίας, πρέπει να έχουμε ήδη αποδώσει σημαντικό μέρος από το υλικό και από το ηθικό απόθεμά μας στους συνανθρώπους μας και, να έχουμε λάβει ταυτόχρονα τις νόμιμες αξιώσεις ως συνειδητοί άνθρωποι για να μην είμαστε χρεοφειλέτες μήτε στη ζωή μήτε στο θάνατο.

Υπάρχουν οι φυσικές αβεβαιότητες που δεν μπορούμε να τις προσπεράσουμε και να τις υπερβούμε αλλά υπάρχουν και εκείνες που απορρέουν από την κοινωνική συνύπαρξη.  Κι αυτές τις τελευταίες πρέπει πάραυτα να τις αφορίσουμε και να τις αφανίσουμε από τη ζωή μας…

Ας αφήσουμε λοιπόν μια πόρτα ανοιχτή στην ελπίδα γιατί με την πίστη και με την προσδοκία της θα μπορέσουμε να εξοπλιστούμε με την απαραίτητη  δύναμη και με το κουράγιο που απαιτεί η συλλογική οδοιπορία  στους χορταριασμένους δρόμους και στα πέτρινα μονοπάτια της θετής μας μητέρας γης.

Μπορούμε να το πράξουμε; Ίσως,… Ας το προσπαθήσουμε τουλάχιστον γιατί ο καιρός τρέχει σαν αφηνιασμένο άτι κι είναι άμεση η ανάγκη  να κατανοήσουμε πως, ‘’λίγος καπνός απόμεινε στη γη κι η δόξα στους ουρανούς ανήκει!’’