“Την ήσυχη θάλασσα να φοβάσαι, τη Στασιμότητα…”

(Στους σπουδαστές και στους μαθητές)
Παίρνοντας ανθό απ’τη νιότη μας. 

Στις ξανθές πεδιάδες και πλαγιές
με όνειρα και οράματα πανανθρώπινα
μαθαίνω μαζί σου της γης το νερό
του δυόσμου την μυρωδιά και του δύσταμου.

Ολημερίς να προϋπαντήσουμε θέλουμε
τον κραδασμό των αιώνιων δέντρων
με τα φύλλα τυλιγμένα σφιχτά
στη φτερούγα της πέρδικας
και σαν τον καλπασμό τ’αχαλίνωτου αλόγου
στον αγώνα μας δίνουμε παλμό
παίρνοντας ανθό απ’τη νιότη μας.

Μάτια μου περήφανα, πελώρια
όλα κυλούν και όλα αλλάζουν
του θνητού μονάχα η δύναμη
ακέραιη μένει, που το φως της
στα σπλάχνα του σιγοφέγγει
και ανάβει πάλι το σκοτάδι.

      ……………………………….

Θάλασσα

Θυμάμαι τη θάλασσα
Και’σένα πλάι μου
Σταθήκαμε.
Την κοιτούσαμε.
Ήσυχη αυτή, θεριό εσύ.
-Τους πράους ανθρώπους
                          μην ακούς
  Την ήσυχη θάλασσα
                       να φοβάσαι
  Την Στασιμότητα, έλεγες