Γιατί οι νέοι φοβούνται την πολιτική;

Η νεότητα σε όλους τους αιώνες έχει συνδεθεί με τη ζωντάνια, την επαναστατικότητα, τον αντικομφορμισμό. Οι νέοι πολλές φορές χαρακτηρίζονται ως «πνεύματα αντιλογίας», αρνούμενοι να συμβιβαστούν με μία εποχή ή καλύτερα με ένα σύστημα που δεν ικανοποιεί τις ανάγκες τους. Πού πήγε άραγε η φλόγα αυτή στους σημερινούς νέους;

 Οι σημερινοί νέοι, όπως φαίνεται, χαρακτηρίζονται από μία πρωτοφανή απάθεια- αδράνεια. Τις περισσότερες φορές αντιμετωπίζουν σημαντικά πολιτικά γεγονότα με απόλυτα παθητικό τρόπο και κατά συνέπεια μένουν αδρανείς απέναντι σε γεγονότα που μπορούν να τους αλλάξουν και τη ζωή. Αντιλαμβάνονται τα γεγονότα  αυτά ως μέρος του συστήματος, δηλαδή ως κάτι πάγιο που δε μπορεί να αλλάξει. Γι΄αυτόν το λόγο ακόμη και όταν συνομήλικοι (και όχι μόνο) προσπαθούν να τους δείξουν την κρισιμότητα της κατάστασης, εκείνοι φέρονται σα να μην τους αφορά το ζήτημα. 

 Βέβαια, υπάρχει και μία μερίδα νέων που προβληματίζεται αρκετά με τις πολιτικές εξελίξεις. Είναι οι νέοι που ενημερώνονται σε καθημερινή βάση από έγκυρες πήγες -προφανώς όχι από τα τηλεοπτικά κανάλια που προσφέρουν μαζική παραπληροφόρηση! Πολλές φορές εκνευρίζονται από την αδιαφορία των πολιτικών για τα δικαιώματά τους που καταπατούνται καθημερινά τόσο από τις ελλείψεις που υπάρχουν σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης όσο και από τα νομοσχέδια που ψηφίζονται χαντακώνοντας τα εργασιακά τους δικαιώματα. Η αδικία και η εκμετάλλευση που επικρατεί τους πνίγει, δεν τους αφήνει να κάνουν σχέδια και όνειρα για το μέλλον τους, “όνειρα που δε βγαίνουν σε πλειστηριασμό!”.

 Δυστυχώς όμως ο προβληματισμός τους αυτός καταλήγει να είναι άγονος. Πιστεύουν ότι δε μπορεί να υπάρξει αλλαγή επομένως δεν αξίζει να προσπαθήσουν. Παύουν να προβληματίζονται και να αντιδρούν επιλέγοντας να υιοθετήσουν μία παθητική στάση, παραβλέποντας ότι η σιωπή στο έγκλημα είναι συνενοχή. Έτσι, αποφασίζουν να απέχουν από την πολιτική αφού θεωρούν ότι όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα είναι διεφθαρμένα. 

 Στην ουσία εξισώνουν τους σκοπούς και τα συμφέροντα που υπερασπίζεται το κάθε κόμμα. Με αυτόν τον γενικευμένο τρόπο όμως εντάσσουν στην ίδια κατηγορία κόμματα που ακολουθούν καπιταλιστική πολιτική και στοχεύουν στην εξυπηρέτηση (όχι ανιδιοτελώς) των συμφερόντων της αστικής τάξης και κόμματα με σοσιαλιστική-κομμουνιστική ιδεολογία που υπερασπίζονται σθεναρά τα δικαιώματα και τα συμφέροντα του λαού. 

 Έτσι, μολονότι προβληματίζονται και ασφυκτιούν με το άδικο σύστημα που  ακολουθεί τη λογική “δυο μέτρα και δύο σταθμά”, φοβούνται να ενταχθούν σε κάποιο κόμμα και να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους. Η απογοήτευσή τους τούς εμποδίζει  να δουν καθαρά ότι υπάρχει ακόμη αριστερή  ιδεολογία που αποβλέπει στο  κοινό συμφέρον και ότι αξίζει να αγωνιστούν για ένα μέλλον για όλους και όχι για τους λίγους και προνομιούχους. Τίποτα δεν έχει χαθεί ακόμη αν εμείς αγωνιστούμε για να το διατηρήσουμε.

 Στον αγώνα όμως αυτόν πρέπει να συμμετέχουμε όλοι ανεξαιρέτως. Πρέπει να δυναμώσουμε τη φωνή μας, να ενώσουμε τις δυνάμεις και να ανατρέψουμε ένα σύστημα που υπηρετεί το ύψιστο κέρδος εις βάρος μας. Όπως έλεγε και ο Τσε Γκεβάρα  “η επανάσταση δεν είναι ένα μήλο που πέφτει όταν είναι ώριμο. Εσύ πρέπει να το κάνει να πέσει!”.

Χριστίνα Καλαϊτζάκη