Κρανίδι 2020 – Ιστορία κυρ-Παντελίδικης καθημερινότητας

Φυλλάδα από αυτές που ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία από την οποία είναι πλασμένος ο Νεοέλληνας, «κρούει»  τον κώδωνα του κινδύνου για ‘κείνες τις γυναίκες, που στεγάζονταν στη προσφυγική δομή της περιοχής..

Για εκείνες τις γυναίκες, που σύμφωνα πάντα με τα «άξια ανάγνωσης» σιχαμερά λιβελογραφήματα, σπέρνουν τον ιό μέσω του αγοραίου έρωτα κι απειλήθηκε έτσι η υγεία της ευυπόληπτης τοπικής κοινωνίας.

Γυναικείες ψυχές, για άλλη μία φορά, ρίχνονται στην αρένα του Κολοσσαίου της ανθρωποφαγίας, διαμέσου του Τύπου λες και είναι σκουπίδια, αντικείμενα μίας χρήσης.

Λες και επέλεξαν να εκδίδουν το κορμί τους, να καταπατάται η αξιοπρέπεια της ψυχής τους, λες και επέλεξαν να καθιστούν το κορμί τους αντικείμενο ικανοποίησης των ορέξεων όλων εκείνων των φιλήσυχων νοικοκυραίων, που μέχρι προχθές φωνασκούσαν για την απαγόρευση της λειτουργίας των Εκκλησιών, ώστε να τελεστούν οι ακολουθίες της Εβδομάδας των Παθών.

Μόνες αυτές οι γυναίκες, ξεριζωμένες από πατρίδες, κοινωνικά αποκλεισμένες από ένα σύνολο γεμάτο υποκρισία, αποφάσισαν να εκδοθούν γιατί δεν είχαν κάτι άλλο να κάνουν, όλα τα προβλήματα στη ζωή τους τα είχαν διευθετήσει, οπότε από άποψη αποφάσισαν να μεταδώσουν ιούς, από άποψη κι πάνω από όλα ελεύθερη βούληση επέλεξαν να στρέψουν τον εαυτό τους στον αγοραίο έρωτα…
Μόνες τους κλείνονταν σε δωμάτια, αυτοβούλως έκαναν ό,τι έκαναν, μόνες πλήρωναν την ταρίφα, μόνες εισέπρατταν την ταρίφα.

Πουθενά συμμετοχή στο βιασμό των ψυχών, δεν είχε ο φερόμενος κυρ Παντελής, ο πάντα καημένος, το παντοτινό θύμα από τις πράξεις τρίτων και τις συγκυρίες, ο καλύτερος υποκριτής που είδε ποτέ η ανθρώπινη ύπαρξη.

Πάντα  ο κυρ Παντελής υπήρξε θεματοφύλακας της ηθικής… Ποτέ της ατιμίας…

Ο κυρ Παντελής της διπλανής πόρτας, που κόπτεται για την υγεία τόσο τη δική του όσο και των ομοίων του, που απειλείται από τις «κακές, διαβολικές, ξένες πόρνες».

Ποτέ στην ιστορία της ύπαρξής του, ο ανθρωπάκος του νοικοκυριού, που κοιτάει μόνιμα τη δουλειά του και πατά επί πτωμάτων για να την προστατεύσει, δεν κατέστη θύτης. Ποτέ…

Μια ζωή ο φουκαράς της υπόθεσης… Που κόπτεται για το καλό των άλλων… Και ποτέ καλό δεν βλέπει.

Λες  και νοιάστηκε ποτέ, ο ανθρωπάκος που τις Κυριακές πρωί στην Εκκλησιά σταυροκοπιέται στην Παναγιά, σε τι είδους φυλακές στεγάζονται όλες αυτές οι κυνηγημένες ψυχές, υπό ποιες συνθήκες επιβιώνουν αυτές οι ψυχές.

Μ’ αυτές τις κοινωνίες καλούνται να λογαριαστούν και να τις γκρεμίσουν συθέμελα όσοι νιώθουν άνθρωποι.

Μ’ αυτές του κανιβαλισμού, της πατριαρχίας, του σεξισμού, του σκοταδισμού…

Μ’ αυτές που ‘χουν χτιστεί από τα τέρατα της απανθρωπιάς, της υποκρισίας, της αδιαφορίας, της συνήθειας…

Δημήτρης Παπαθανασίου