Επικοινωνώ άρα υπάρχω…

Δε θυμάμαι από ποιόν το είχα ακούσει αλλά μου είχε πεί κάτι που το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. 

Όταν σταματάς τη μουσική απότομα αυτό εμπεριέχει ένα είδος βίας για αυτόν που σε ακούει. Είναι καλύτερο να προσπαθήσεις να συνεχίζεις να παίζεις μέχρι να το βρείς και ας παίζεις λάθος… Εκτός και αν το αποζητάει η ίδια η μουσική ή ο συνθέτης οπότε συνήθως μετά ακολουθεί κάτι που δικαιολογεί αυτήν την απότομη σιωπή. Μοιράζομαι κάποιες σκέψεις από προσωπική ανάγκη και τίποτε άλλο. Αν ξαναέγραφα μετά από καιρό ενδεχομένως να επαναπροσδιόριζα αρκετές έννοιες και φυσικά είναι ελεύθερος ο καθένας να τα ερμηνεύσει όπως ο ίδιος θέλει, δεν είναι τίποτε άλλο από προσωπικές εκτιμήσεις. 

Η καραντίνα είναι στην ουσία ένα είδος υποχρεωτικού εγκλεισμού που φυσικά κανένας μας δεν ήθελε ή δεν είχε σκεφθεί και κανείς τουλάχιστον δεν είχε βιώσει με τέτοιο τρόπο ξανά. 

Παράλληλα, είναι μία βίαιη διακοπή της ροής που είχε ο καθένας μας. Μια πρωτόγνωρη κατάσταση δημιουργεί και πρωτόγνωρες αντιδράσεις η συναισθήματα. Από τη μία το αίσθημα πένθους αλλά και του θυμού για σχέδια που ματαιώθηκαν και πιθανόν να μην πραγματοποιηθούν, ένα αίσθημα φόβου για το άγνωστο μέλλον που δεν φαίνεται σίγουρα ρόδινο. Επίσης η αίσθηση της μελαγχολίας που γεννάει η δυσκολία του να έρθεις σε κοντινή επαφή με τους δικούς σου ανθρώπους ,γονείς, φίλους , αγαπημένους σου συνεργάτες και γενικά με όσους θα ήθελες αλλά δε μπορείς. Ναι, είναι περίεργο και γίνεται δύσκολο αρκετές φορές. Υπάρχουν όμως και δυσκολότερα … Συνάνθρωποι μας, παλεύουν στις εντατικές των νοσοκομείων να κρατηθούν στη ζωή και μερικοί δυστυχώς δεν τα καταφέρνουν, ενώ γιατροί και νοσηλευτές θυσιάζουν τους εαυτούς τους για να βοηθήσουν και να θεραπεύσουν. Άνθρωποι φτωχοί και μικρομεσαίοι επί των πλείστον, αντιμετωπίζουν ένα αβέβαιο επαγγελματικά μέλλον με αντίκτυπο στους ίδιους και στις οικογένειες τους. Ταυτόχρονα, πολιτικοί και καιροσκόποι για άλλη μία φορά εκμεταλλεύονται πολλές από τις καταστάσεις που δημιουργούνται για το δικό τους προσωπικό όφελος. Ο Καλλιτεχνικός κλάδος στον οποίο ανήκω και ανήκει και μία μεγάλη ομάδα εργαζομένων ( ηθοποιοί,χορευτές,τραγουδιστές, φωτιστές, ηχολήπτες, σκηνοθέτες, σκηνογράφοι, παραγωγοί κτλ) είναι από τους πρώτους που επλήγησαν και από τους τελευταίους που θα επιστρέψουν μάλλον ,σε μία ομαλή λειτουργία. Πολλοί δεν δικαιούνται σύμφωνα με τα κριτήρια της Κυβέρνησης το επίδομα που τόσοι άλλοι εργαζόμενοι έλαβαν. Μήπως αυτοί δε δουλεύουν; Δεν κάνουν πρόβες για καιρό χωρίς να πληρώνονται; Δεν έχουν έξοδα, ενοίκια,δάνεια, οικογένεια; Δεν τρώνε;; Δε πληρώνουν φόρους;, Μάλλον όχι… Βέβαια, είναι και στο δική μας βούληση να υπάρξουμε επιτέλους ενωτικοί και αποφασισμένοι. Οι δημιουργοί διεκδίκησαν με επιμονή και υπομονή και πέτυχαν τελικά ένα ανεξάρτητο φορέα, όπως ακριβώς τον ήθελαν. 

Σε προσωπικό επίπεδο, πιστεύω ότι η απόσταση σε παίρνει μακριά από κάτι, ταυτόχρονα πηγαίνοντας σε κοντά σε κάτι άλλο… Συνειδητοποίησα το πόσο πολύ μου έλειψε η οικογένεια μου και το πόσο χαίρομαι να παίζω με τον γιο μου. Πόσο πολύ ο χρόνος μου είχε μικρύνει, ασφυκτικά πολλές φορές. Δε με πείραζε γιατί τον έδινα εκεί που ήθελα, φυσικά όχι πάντα, αλλά στην ταχύτητα της καθημερινότητας δεν προλάβαινα να αντιληφθώ ότι αυτά που αγαπώ πολλές φορές ήθελαν περισσότερο χρόνο μαζί μου. 

Άρχισα να μελετάω καινούργια μουσική μακριά από φιλοδοξίες, πρότζεκτς και προθεσμίες, μελετώντας κομμάτια που ήθελα από καιρό, άρχισα επίσης να διαβάζω βιβλία, να ανακαλύπτω και να ακούω καινούργια μουσική κτλ. Είδα εξαιρετικές συναυλίες, σεμινάρια, ντοκιμαντέρ για αγαπημένους μου μουσικούς αλλά και καλλιτέχνες να μοιράζονται τις ιδέες τους και να με εμπνέουν. Είδα και ένοιωσα την αλληλεγγύη στη γειτονία μου, στο σούπερ μάρκετ, σε συλλογικότητες αλλά και μεταξύ φίλων, γνωστών σε ανθρώπους που την είχαν ανάγκη. Άρχισα να έρχομαι πιο κοντά σε μένα, όχι εγωιστικά αλλά με την έννοια της αγάπης που δίνουμε καταρχήν σε ότι έχουμε ανάγκη για να υπάρξουμε ώστε να μας τροφοδοτήσει πνευματικά. Μίλησα με ανθρώπους που είχα χρόνια, συνειδητοποίησα ότι έχεις περισσότερα να μοιραστείς παρά να μοιράσεις. Εκτίμησα και κάποιες σχέσεις περισσότερο, βλέπετε η απόσταση επίσης λειτουργεί είτε ενωτικά είτε αποτρεπτικά. Ναι, μου λείπουν φυσικά οι γονείς οι φίλοι οι συναυλίες τα ταξίδια και όλα αυτά που είχα πριν, αλλά η απόσταση αυτή με φέρνει πιο κοντά και πιο ουσιαστικά σε ένα είδος κάθαρσης που όταν θα τα ξανασυναντήσω θα τα εκτιμήσω, από την αρχή. 

Νοιώθω ότι βρισκόμαστε σε ένα Μαραθώνιο και δεν έχει ουσία ακόμα για θριαμβολογίες επειδή κερδίσαμε ένα 100άρι, υπάρχει αρκετός δρόμος ακόμα για να επιστρέψουμε κι εύχομαι να διαψευστώ. Τέλος, προσπαθώ να ανασυγκροτήσω τον εαυτό μου όσο μπορώ για τις δύσκολες και περίεργες μέρες που θα έρθουν, η απόσταση βοηθάει να βιώσεις τα πράγματα και ρεαλιστικά, αποκτώντας ίσως τα κατάλληλα αντανακλαστικά για να αντιδράσεις αλλά και να πάρεις πιο ψύχραιμες αποφάσεις. 

ΥΓ Όσοι έχουν πουλάκια σε κλουβιά ,εγκαταλειμμένα ζωάκια σε μπαλκόνια, σκέφτονται να επισκεφθούν ζωολογικούς κήπους στο μέλλον, είναι ρατσιστές απέναντι σε πρόσφυγες πολέμου ΤΩΡΑ είναι μια καλή ευκαιρία να συναισθανθούν και να πράξουν αναλόγως. 

Καλή αντάμωση! 

Στάθης Άννινος
Μουσικός