Η μουσική του Σεργκέϊ Ραχμάνινοφ ταξίδεψε στην Πάρο

Ό,τι και αν πει κάποιος για ταλαντούχους καλλιτέχνες είναι πάντα λίγο. Το ταλέντο τους ξεγλιστρά ανάμεσα στα κενά των λέξεων. Δυο καλλιτέχνες με όρεξη, δημιουργικότητα και μεράκι βρέθηκαν στα στενά σοκάκια της Πάρου για ένα τριήμερο, τον περασμένο Οκτώβριο καταφέρνοντας να ”φυλακίσουν” σε ένα project τους όλη την μαγεία της μουσική του Σεργκέϊ Ραχμάνινοφ.

Με τον Αλέξανδρο Δανδουλάκη έχουμε βρεθεί από κοντά πριν περίπου 2 χρόνια πίνοντας καφέ και συζητώντας για τα δημιουργικά του project, όπως να ”ηλεκτρίσει” κομμάτια του Σοπέν με την κιθάρα του αλλά όχι μόνο. Άνθρωπος ευαίσθητος, καλλιτεχνική φύση με ενθουσιασμό για πειραματισμούς.

Μας μετέφερε με λίγες λέξεις πως βίωσε αυτή την ηχογράφηση του project τους ”Alex Dante Duet plays S.Rachmaninoff” στο κυκλαδίτικο νησί του Αιγαίου εκείνες τις πρώτες φθινοπωρινές μέρες:

Α. Δ: ”Το ντουέτο μας με τον φίλο Μανώλη Γιαννίκιο προέκυψε σαν ανάγκη να παίξουμε το οτιδήποτε χωρίς πλάνο και με μηδενική προσδοκία. Χωρίς το βάρος ενός καινούριου project, αλλά μόνο η ανάγκη για παίξιμο στην πρόβα. Είχα ήδη δουλέψει πάνω στα έργα του S.Rachmaninoff για solo κιθάρα οπότε μας φάνηκε ενδιαφέρον να τα επανενορχηστρώσουμε ως ντουέτο. Η ηχογράφηση ακολούθησε και αυτή με χαλαρότητα και ελαφριά διάθεση καθώς αποφασίσαμε να μην πάμε σε κάποιο studio της Αθήνας αλλά ένα τριήμερο στην Πάρο! Πήγαμε λοιπόν τον Οκτώβριο στο White Pebbles Studio στη Νάουσα της Πάρου και ζήσαμε το δημιουργικό Lockout! Πραγματικά η αφοσοίωση, το καθαρό μυαλό και η αλλαγή τοπίου έπαιξε τόσο καθοριστικό ρόλο στην ηχογράφηση όπου για μας πλέον συμπριλλαμβάνεται σε εμπειρία ζωής. Ο δίσκος ηχογρφήθηκε live χωρίς editing και είναι κατά μεγάλο ποσοστό αυτοσχεδιαστικός, επαναπροσδιορίζει τη μουσική ακρόαση και μας προτρέπει να ακούγεται ολόκληρος επενδύοντας στη ροή της μουσικής. Όπως ακριβώς σχεδιάστηκε και γράφτηκε .. (Ροή – Νερό – Θάλασσα – Πάρος!)

Με τον Μανώλη Γιαννικιό δεν έχουμε συναντηθεί ακόμα απο κοντά αλλά δεσμευόμαστε να το πράξουμε όταν αυτή η πανδημία λάβει τέλος αλλά κυρίως όταν επιστρέψουμε όχι σε μια ”κανονικότητα” αλλά σε μια ανθρώπινη πραγματικότητα.

Είναι δύσκολο να συναντάς ανθρώπους και με το ταλέντο το παιδιών με μάσκες και γάντια. Νιώθεις την ανάγκη όταν βρίσκεσαι με ανθρώπους δημιουργικούς να τους αγγίζεις, να τους ”αναπνέεις”, να τους χαίρεσαι στα αυτιά σου. Ζούμε σε μια κοινωνία που η αποστείρωση γίνεται σιγά-σιγά τρόπος ζωής και η ανθρώπινη επαφή μεταφράζεται ως κίνδυνος.

Οι μελωδίες του Ραχμάνινοφ με το τρόπο που τις εκτελούν τα παιδιά σε συνεπαίρνουν αφού καταφέρνουν να συνδυάσουν το συναίσθημα της νοσταλγίας με ήχους σύγχρονους, σαν να μοντάρουν κομμάτια των αναμνήσεων σου βάζοντας την γνωστή μουσική στο κεφάλι σου με μια πιο μοντέρνα και φρέσκια εκδοχή, δηλωτική των χρόνων που έχουν περάσει και το πόσο ο ίδιος έχεις αλλάξει μέσα σε αυτά, ομοίως και η οπτική σου για το παρελθόν σου.

Σας παραθέτουμε τα απαραίτητα links ώστε να ακούσετε το project των παιδιών με ψυχή ανοιχτή και με την ελπίδα όλα αυτά που ζούμε να περάσουν στην λήθη σύντομα ( αντίθετα απο το εγχείρημα των παιδιών ).