Η Ανάσταση του Μάη

«Θα ’ρθει μια εποχή που η σιωπή του τάφου μας θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα». Η προφητική ρήση του Spies, ηγέτη των εργατών του Σικάγο ακούγεται σαν μια μόνιμη απειλή στους ισχυρούς του κόσμου τούτου. Πρωτομαγιά. Πάντα απορούσα αν αυτή η μέρα είναι φωτεινός «φάρος» στο ημερολογιακό έτος ή μαύρη επέτειος για τους λαούς.

Από το Σικάγο του 1886 αντηχούν ακόμα οι φωνές των χιλιάδων απεργών με τις πρώτες κατακτήσεις, αλλά και οι κραυγές από το μακέλεμα των αστυνομικών. 

Κι ύστερα στα δικά μας, το 1936, όλα τα βλέμματα στραμμένα στη Θεσσαλονίκη. Σε μία περίοδο που ο φασισμός σε ευρωπαϊκό επίπεδο σάρωνε, και στην Ελλάδα ετοιμαζόταν να έρθει, ο λαός λιμοκτονούσε. Οι καπνεργάτες αποτελούσαν την καρδιά της μεσοπολεμικής εργατικής τάξης. Οι καπνέμποροι στα αιτήματα, απάντησαν απειλώντας με μαζικές απολύσεις και βάζοντας  παρακρατικούς της «ΕΕΕ» να βάλουν φωτιές στις καπναποθήκες. Η αλληλουχία είναι εξαιρετικά οικεία, από το Reichstag έως την Marfin. Το σύνθημα «Ψωμί, δουλειά, δημοκρατία, ελευθερία» ακούγεται παντού. Ένας αξιωματικός του στρατού διστάζει να δώσει διαταγή, μέχρι που παίρνει την απόφαση και λέει «Βαράτε… μας παιδιά.» με αυτό τον τρόπο ο στρατός βρήκε αφορμή να κάνει πίσω. Οι αστυνόμοι όμως δεν κάνουν. Ώσπου στις 9 Μάη, μέσα στο Καπάνι στις συγκρούσεις καπνεργατών και αστυνόμων, ακούγονται πυροβολισμοί. Και πέφτει νεκρός ο αυτοκινητιστής Τάσος Τούσης. 

Κι ύστερα μεταφέρεσαι στην κατεχόμενη Αθήνα, λίγο πριν φύγουν οι Γερμανοί. Και διαβάζεις σε μία εφημερίδα «Την 27ην Απριλίου 1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι παρά τους Μολάους κατόπιν μιας εξ ενέδρας επιθέσεως εδολοφόνησαν ανάνδρως έναν Γερμανόν Στρατηγόν και τρεις συνοδούς του. Πολλοί Γερμανοί στρατιώται ετραυματίστησαν». Και μετά έρχεται πάλι η μαύρη επέτειος. «Ως αντίποινα διατάχτηκε: 1. Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1.5.1944. 2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάοι προς Σπάρτην έξωθεν των χωρίων» .

Το πρωί της 1ης Μαΐου στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου, μετά το προσκλητήριο άρχισε η εκφώνηση του καταλόγου των μελλοθανάτων που συντάχτηκε στο ειδικό γραφείο της οδού Μέρλιν όπου συστεγάζονταν τα Ες-Ες με την Ειδική Ασφάλεια. Και μετά 10 φορτηγά ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά, στο δρόμο οι μελλοθάνατοι πετούν τα στερνά τους λόγια:

«Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να ‘σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου» Ναπολέων Σουκατζίδης. Ο κομμουνιστής που αρνήθηκε να εξαιρεθεί από το κατάλογο των μελλοθανάτων και πάρει άλλος τη θέση του.

«…Οταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτέ…» Μήτσος Ρεμπούτσικας.

«Καλύτερα να πεθάνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος» Νίκος Μαριακάκης.

Και όσο ψάχνεις τόσο θα βρίσκεις φωτεινά παραδείγματα και μαύρες επετείους στις Πρωτομαγιές όλου του κόσμου. Και τελικά η λέξη που ψάχνω πρέπει να εμπεριέχει και τα δύο. Γιατί μέσα από τους νεκρούς αυτούς το εργατικό κίνημα πάτησε και σηκώθηκε ένα μπόι ψηλότερο. Και οι λαοί έδιωξαν τους φασίστες κάρφωσαν τη σημαία στη καρδιά του ναζισμού. Η λέξη είναι η «Ανάσταση».

ΥΓ. Άλλωστε η μάνα που μοιρολογά δεν είναι η Παναγία;

«Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου καρδούλα της καρδιάς μου πουλάκι της φτωχιάς αυλής ανθέ της ερημιάς μου»