Αφεντικά στη ζωή τους

Μια φορά κι έναν καιρό, μια μεγάλη πανδημία είχε κάνει την εμφάνισή της στην πόλη. Η κυβέρνηση, γνωρίζοντας τις χρόνιες ελλείψεις στο δημόσιο σύστημα υγείας, αποφάσισε άμεσα να κλείσει όλους τους ανθρώπους στο σπίτι. Το κέντρο της πόλης ερήμωσε, οι πολίτες απομονώθηκαν σε μικρά, ξεχωριστά «μαντριά». Η κυβέρνηση συνιστούσε ψυχραιμία και υποσχόταν να τους φροντίζει με επιδόματα ελεημοσύνης, αρκεί να μη βγαίνουν.

Την ίδια στιγμή, περνούσε χωρίς αντιδράσεις αντιλαϊκά νομοσχέδια στη Βουλή, στήριζε τους βιομήχανους, προπαγανδίζοντας πως αυτό που προέχει τώρα είναι η «εθνική ενότητα» για να βγούμε «όλοι μαζί» δυνατοί την επόμενη μέρα.

Κάπου κάπου οι πολίτες έκαναν να αντισταθούν, διεκδικώντας να δοθούν περισσότερα χρήματα στην υγεία ή να επιταχθούν ΜΕΘ. Παράλληλα, αναρωτιόντουσαν μήπως κάτι πήγαινε λάθος στον τρόπο που ήταν δομημένος ο κόσμος, αν υπήρχε εναλλακτική μακριά από την εκμετάλλευση και την αδικία του καπιταλισμού. Ερχόταν τότε όμως ο πρωθυπουργός και τους έλεγε: «Πολίτες ασυνείδητοι και αλαζονικοί, δεν ξέρετε ότι οι αλλαγές κρύβουν κινδύνους. Μπορεί να έχετε λίγο νερό και φαγητό, αλλά είστε προστατευμένοι από τους λύκους».

Ο φόβος αρκούσε για να φρενάρει τις τάσεις ελευθερίας των πολιτών. Ώσπου μια μέρα, αψήφησαν τις απειλές της κυβέρνησης και βγήκαν να γιορτάσουν την εργατική Πρωτομαγιά, βροντοφωνάζοντας για δικαιοσύνη. Με υποδειγματική οργάνωση, τηρώντας όλα τα προβλεπόμενα μέτρα προστασίας για να μην προκληθεί το παραμικρό πρόβλημα, εξέπληξαν τους πάντες με την αποφασιστικότητά τους, με την ικανότητά τους να προτάσσουν το συλλογικό συμφέρον πάνω από το προσωπικό. Οι φωνές τους διαπέρασαν τις μάσκες και άφησαν εμβρόντητα τα αστικά επιτελεία, που πάλευαν να οργανωθούν απέναντι σε ένα καινούργιο είδος ταξικού κινήματος: τους πειθαρχημένα απειθάρχητους.

Αυτή η μέρα αποτέλεσε κομβική στιγμή για όσα ακολούθησαν, ήταν η αρχή μιας ελπιδοφόρας πορείας προς την κοινωνική απελευθέρωση. Η κυβέρνηση, όλα μαζί τα αστικά κόμματα με τους κλακαδόρους τους, προσπαθούσαν να  συγκρατήσουν την ορμή των πολιτών, άλλοτε τρομοκρατώντας τους και άλλοτε αποπροσανατολίζοντάς τους με έωλες υποσχέσεις.  «Επιστρέψτε στις δουλειές σας. Προέχει να επιστρέψουμε στην κανονικότητα», ισχυρίζονταν και δεσμεύονταν να ικανοποιήσουν ορισμένες από τις απαιτήσεις τους.

«Οι κακόμοιροι… Πώς θα τα καταφέρουν μακριά από εμάς;» αναρωτιόταν ο πρωθυπουργός στις εκπομπές που τον καλούσαν, ενώ ο ΣΕΒ προέτρεπε τους πολίτες να συμμορφωθούν και θα ξεχνούσε την «ανταρσία» τους.

Όμως οι πολίτες ήξεραν πια να ξεχωρίζουν τα πραγματικά από τα κάλπικα διλήμματα. Καταλάβαιναν πως το μόνο ερώτημα που υπήρχε ήταν τι θα γινόταν η αστική τάξη χωρίς αυτούς. Ένα ερώτημα που δεν ενδιαφέρονταν να απαντήσουν, αφού είχαν συνειδητοποιήσει τι μπορούσαν να γίνουν οι ίδιοι χωρίς την αστική τάξη: αφεντικά στη ζωή τους.

*Προσαρμογή γνωστής ιστορίας του Χόρχε Μπουκάϊ

**Φώτο: Άρης Μεσσήνης