Πρωτομαγιά

Εμείς, από μικρά, είχαμε μάθει για την  Πρωτομαγιά.

Όχι με τα ιστορικά, αλλά όπως το παιδικό μυαλό μας καταλάβαινε.

Θα πηγαίναμε στα Πλατανάκια, αλλά όχι από το χάραμα, όπως πηγαίναμε την καθαρή Δευτέρα. Όχι, πριν έρθει ο μπαμπάς Γερασιμίδης, από την Εργατική Πρωτομαγιά κάτω στη Σαλονίκη.

Έφτανε το μεσημέρι και λυσάγαμε περιμένοντας.

Κόσμος στα Πλατανάκια κι εμείς περιμέναμε με το διχτάκι μας και τα φτωχικά μας φαγάκια, περιμέναμε τον  πατέρα που δεν σήκωνε κουβέντα και γυρνούσε πάντα ενθουσιασμένος: «Ξέρεις τι κόσμο είχαμε φέτος;»

Αργότερα, με τον ίδιο κληρονομικό ενθουσιασμό, μετριόμασταν και χαιρόμασταν και μαλώναμε με τους ανίδεους που λογάριαζαν τη μέρα ως «αργία».

Είναι Απεργία και δεν τρέχουμε στις εξοχές.

Μετριόμασταν και πάντα βγαίναμε πολύ-πολύ περισσότεροι από τους θλιβερούς γιαλαντζί εκπροσώπους της γλοιώδους κυβερνητικής γραμμής και του «σώφρονος συνδικαλισμού».

Αυτή την ιδιαίτερη Πρωτομαγιά της καραντίνας γέμισε η ψυχή μας αισιοδοξία και χαρά και…τέρμα! Κανείς δεν θα με φοβίσει πια με «απόσυρση».

Άλλη μια σπουδαία Πρωτομαγιά να θυμάμαι και να πάλλεται η ύπαρξή μου.

Ναι ήταν σπουδαία και δυνατή κι έδωσε και σε μας τους πιο μεγάλους, τη νιότη μας πίσω.

Στο Σύνταγμα, στη Σαλονίκη, στους Φούρνους με τις κόκκινες σημαίες στα μπαλκόνια και τις αυλές που τις ανέμιζαν «νεαροί» συνομήλικοί μου στέλνω «περήφανο χαιρετισμό».

Όσο για σας τους άλλους, της καθημερινής ενημέρωσης, του φόβου και του διαχωρισμού, σας προειδοποιώ: Μη με ξαναπείτε ευπαθή κι ηλικιωμένη.

Ευπαθείς είστε και φαίνεστε.

Εγώ είμαι ΑΣΦΑΛΩΣ…..ΚΚΕ.