Οι «αλλαγές» στην Παιδεία

Η αξιολόγηση είναι ένα ζήτημα που από τη φύση του δεν είναι κακό, που πρέπει να υπάρχει σε κάθε χώρο εργασίας για να διαχωρίζονται τα πρόβατα από τα ερίφια… αλλά το ζητούμενο είναι ποιος θα την κάνει και με ποια κριτήρια. 

Αν κρίνω από την εμπειρία μου και, από τις επιλογές των στελεχών της Εκπαίδευσης που έγιναν από όλα τα κόμματα της εξουσίας τα  τριάντα χρόνια που υπηρέτησα ως εκπαιδευτικός, τότε μπορώ να πω με βεβαιότητα πως σ’ αυτόν τον τομέα η αναξιοκρατία, η συναλλαγή  και ο κομματισμός χτύπησαν κόκκινο.  Συμπέρασμα: Αστική δημοκρατία ως έχει και αξιολόγηση είναι όροι ασυμβίβαστοι.

Οι εκπαιδευτικοί προφανώς και δεν φοβούνται την αμιγή αξιολόγηση. Τον κομματισμό και το ρουσφέτι φοβούνται αλλά δεν έχουν όμως το σθένος να αντιδράσουν και να φωνάξουν δυνατά την αλήθεια στην κοινωνία. Δεν διαθέτουν τη δύναμη να αντιπαρατεθούν στον κομματισμό και στη συναλλαγή που κυριαρχούν από τη σύσταση ακόμα του Ελληνικού κράτους, στην ωμή περιφρόνηση των κανόνων της ευπρέπειας και της εντιμότητας που καταδυναστεύουν το χώρο της Εκπαίδευσης όπως άλλωστε συμβαίνει και στο  σύνολο του Δημόσιου τομέα. Το κόμμα, όταν έρχεται στην εξουσία, καταλύει και λεηλατεί χωρίς την παραμικρή ηθική αναστολή το κράτος…

Αλλά αν  οι  κυβερνήσεις νοιάζονταν πραγματικά για την Παιδεία,  δεν θα έπρεπε πρώτα να αξιολογηθούν τα δικά τους πεπραγμένα από τη μεταπολίτευση κι εντεύθεν που υποτίθεται πως ζούμε σε ένα δημοκρατικό καθεστώς; 

Δε θα έπρεπε να λογοδοτήσουν στο λαό  οι αρμόδιοι φορείς που περικόπτουν μόνιμα τα κονδύλια για την Εκπαίδευση, που δε διορίζουν εδώ και μια δεκαετία, που προβαίνουν μόνιμα σε άστοχους και αδιέξοδους πειραματισμούς; Ας αξιολογηθούν πρώτα οι  κυβερνήσεις και το υπουργείο Παιδείας κι ύστερα να κριθούν βεβαίως και οι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί που προσπαθούν να επιτελέσουν το σπουδαίο έργο τους με την ελάχιστη συμπαράσταση  του αστικού κράτους.

Όλοι σχεδόν οι τομείς του Δημοσίου σήμερα έχουν αποδοθεί στον ιδιωτικό τομέα κι αυτό είναι ένα σοβαρό ζήτημα που πρέπει να προβληματίσει έντονα τον κλάδο των εκπαιδευτικών. Η εκπαίδευση είναι άραγε στο απυρόβλητο;

Το κόστος της Δημόσιας εκπαίδευσης είναι σημαντικό (7,5 δις ευρώ περίπου το 2019) και,  με βάση βέβαια τις μνημονιακές δεσμεύσεις πρέπει κι εδώ να μπει μια “τάξη”. Πρέπει πάραυτα να γίνουν σημαντικές περικοπές που θα απελευθερώσουν ζεστό χρήμα για να αποδοθεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία για επενδύσεις ώστε να  εξασφαλιστεί υψηλή κερδοφορία για τους ντόπιους και τους ξένους κρατικοδίαιτους “επιχειρηματίες”.

Τι προτείνει χονδρικά η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ;

1.Αξιολόγηση της σχολικής μονάδας. Τι σημαίνει  αυτό στην πράξη; Ότι θα υπάρξει ένας πίνακας όπου  κάποιες σχολικές μονάδες θα φιγουράρουν στη πρώτη γραμμή  κι οι άλλες θα στριμωχτούν στις τελευταίες θέσεις της λίστας. Για τα σχολεία όμως που θα καταχωρηθούν ως  ουραγοί στην κλίμακα της αξιολόγησης θα υπάρξει σοβαρό πρόβλημα προσέλκυσης μαθητών, οπότε  μοιραία θα πέσει η αυλαία.  Κι όταν θα κλείνει μια μονάδα τότε οι εκπαιδευτικοί  θα πηγαίνουν στα σπίτια τους (κατάργηση οργανικής θέσης).

2.Αξιολόγηση του εκπαιδευτικού. Με την ίδια λογική κάποιοι δάσκαλοι θα είναι στην κορυφή (με τα όποια κριτήρια υπάρξουν) κι άλλοι θα καταταχτούν στο τέλος της ακολουθίας. Ένα ποσοστό από αυτούς θα κριθεί ανεπαρκές. Σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο, όποιος  χαρακτηριστεί ανίκανος να υπηρετεί την εκπαίδευση, η πολιτεία προφανώς θα τον αποπέμψει.

3.Η επέκταση των Πρότυπων αλλά και η ενίσχυση των Πειραματικών Λυκείων, σύντομα θα αμφισβητήσουν τον παλιό τύπο Λυκείου ως ανεπαρκή. Στα πρότυπα και στα πειραματικά λύκεια προφανώς θα φοιτούν τα παιδιά της αστικής τάξης (οι έχοντες και οι κατέχοντες) ενώ στα τυπικά λύκεια θα στοιβαχτούν τα παιδιά της φτωχολογιάς. Να λοιπόν η ταξικότητα της εκπαίδευσης σ’ όλη της τη μεγαλοπρέπεια!

Μέσα από αυτό το διαχωρισμό το υπάρχον  Λύκειο σύντομα θα χάσει έδαφος, θα συρρικνωθεί και θα εξοστρακιστεί. Παράλληλα, μέσα από αυτή την καλά  σχεδιασμένη διαδικασία θα παραμείνουν κάποια λίγα Πρότυπα και Πειραματικά σχολεία στα κέντρα κάθε νομού, ενώ τα Γυμνάσια, τα Λύκεια και οι Λυκειακές τάξεις στην περιφέρεια θα κλείσουν με αποτέλεσμα  η εκπαίδευση για τα παιδιά του λαού να αποτελέσει μακρινό όνειρο…

4.Η κατεύθυνση για σύνδεση της εκπαίδευσης με τις επιχειρήσεις και με το ιδιωτικό κεφάλαιο. Και αυτή η πρόταση θα βάλει λουκέτο σε πολλά σχολεία αφού κάποια εξ’ αυτών δε θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στον ανήλεο ανταγωνισμό που θα υπάρξει. Άλλωστε ένα τέτοιο ενδεχόμενο παραστρατίζει συνολικά την εκπαίδευση στερώντας της το ανθρωπιστικό της περιεχόμενο, αφού οι μαθητές θα προετοιμάζονται για να υπηρετήσουν αποκλειστικά τις ανάγκες της αγοράς. Θα πρέπει να προσθέσουμε επιπλέον, πως σ’ αυτή την περίπτωση, ο εκπαιδευτικός θα λειτουργεί ως πωλητής (ντίλερ) ενώ ο μαθητής θα μετατραπεί σε πελάτη.

5.Η απόδοση της εκπαίδευσης στους Δήμους είναι ένα ακόμα ζήτημα που συζητιέται έντονα το τελευταία διάστημα με κάποια ελάχιστη βέβαια κρατική επιχορήγηση. Αυτό, αν υλοποιηθεί,  θα αποτελέσει το τελειωτικό χτύπημα για την εκπαίδευση όπως τη γνωρίζουμε αφού θα σηματοδοτήσει την κατάργηση της μονιμότητας των εκπαιδευτικών. 

Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με το γεγονός όπου δεν έχουν γίνει διορισμοί την τελευταία δεκαετία δεν προοιωνίζουν  καλές εξελίξεις στο χώρο της Παιδείας.  Την τελευταία σχολική χρονιά στην Πρωτοβάθμια και στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση  οι αναπληρωτές και οι ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί έφτασαν τις 37 000! 

Αγαπητοί συνάδελφοι, μιλάω για μια πρόβλεψη,  για ένα σενάριο που μπορεί να υπάρξει και να αλλάξει ριζικά τα πράγματα, εκχωρώντας γη και ύδωρ στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Το σχέδιο της διάλυσης της εκπαίδευσης δουλεύει χρόνια, μεθοδικά και απορώ πως δεν το αντιλαμβάνονται οι εκπαιδευτικοί.  Μακάρι να βγω κακός προφήτης, αλλά δεν το βλέπω. Τα πράγματα κινούνται γρήγορα προς την άλλη κατεύθυνση αφού  ο ιδιωτικός τομέας πιέζει αφόρητα όλες τις κυβερνήσεις του αστικού τόξου να επενδύσει ντε και καλά στο χώρο της εκπαίδευσης, σ’ ένα πεδίο που κατά γενική εκτίμηση κινείται πολύ χρήμα…

Οι εκπαιδευτικοί δυστυχώς ακόμα και τούτη την ύστατη στιγμή κλείνουν τα μάτια τους μπροστά στη θύελλα  που έρχεται. Συνεχίζουν να ανέχονται κι ίσως και να στηρίζουν τις κομματικές επιλογές παραβλέποντας το μέγα κίνδυνο που θα δημιουργήσουν αύριο αυτές οι “επιλογές” σε σχέση με τα επαγγελματικά τους συμφέροντα.

Οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης ζούνε τη στιγμή του σήμερα θυσιάζοντας απερίσκεπτα την αιωνιότητα του αύριο. Η μεθοδευμένη διάλυση του συνδικαλιστικού κινήματος που προηγήθηκε κι ο απόλυτος έλεγχός του από τα αστικά κόμματα είναι μια άκρως επικίνδυνη κατάσταση. Ξέρω, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά χωρίς μαζική και καλά οργανωμένη αντίσταση όλα τα κάστρα γίνονται ευάλωτα και ευπόρθητα.  Κι όταν το καράβι βουλιάξει, τότε  κανένας δε θα έχει ελπίδα να σωθεί.

Εύχομαι να είμαστε όλοι υγιείς και ακμαίοι  για να δούμε στην πράξη το μέλλον που επιφυλάσσει η αστική τάξη και το καπιταλιστικό σύστημα για τη Δημόσια εκπαίδευση, για τους εκπαιδευτικούς αλλά και για τα παιδιά ενός κατώτερου θεού, για τους γιους και για τις κόρες των φτωχών λαϊκών στρωμάτων της πατρίδας μας…