Μα κάτι άλλαξε από χτες

Ίσως να ήταν η ασφυξία της καραντίνας, η συσσωρευμένη κλεισούρα και ο καθαρός αέρας που πήραμε απότομα.

Ίσως να ήταν η πρωινή αύρα και αυτή η αίσθηση, καθώς πήγαινες στο Σύνταγμα, πως κάθε περαστικός, όλες αυτές οι παρέες που έρχονται δυο-δυο, δεν είναι Χιώτες, αλλά σύντροφοι στην καραντίνα, έχουν ίδιο σκοπό και τον ίδιο προορισμό με σένα. Το γνώριζαν καλά και αυτοί που περιπολούσαν στις μηχανές της ΔΙΑΣ, σε έκοβαν με το μάτι, σου έλεγαν με το βλέμμα ότι σε κατάλαβαν, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, εμείς εξάλλου για… γυμναστική πηγαίναμε. Κι όχι δεν ήταν επαναστατική γυμναστική ή “επιδείξεις κομμουνιστικού καθεστώτος…” -sic-, όπως έλεγαν μετά τα κονδυλοφόρα μαντρόσκυλα.

Ίσως να ήταν τα ζεστά πρόσωπα, τα λαμπερά χαμόγελα. Το μοναδικό εύρημα με τα αυτοκόλλητα, η εντυπωσιακή εικόνα -όχι μόνο από το drone-, ο ενθουσιασμός γιατί γίνεσαι κομμάτι σε κάτι σπουδαίο, η αίσθηση ότι γράφεται ιστορία, κάτι πρωτόγνωρο. Η φετινή Πρωτομαγιά είχε περιορισμούς, δεν ήταν σαν τις άλλες… Αλλά αυτό τελικά την έκανε ιδιαίτερη, σημείο αναφοράς για χρόνια. Η φετινή Πρωτομαγιά δεν ήταν σαν τις άλλες!

Ήταν η εκτέλεση του Bella Ciao με το βιολί. Οι συγκινητικοί λόγοι των ομιλητών που δεν τους διέκοπταν ψίθυροι και πηγαδάκια. Το μέλος της διοίκησης των εμποροϋπαλλήλων, που αρνήθηκε τον τίτλο του ήρωα και πρόσθεσε: αν είμαστε ήρωες είναι γιατί είμαστε μέλη αυτής της τάξης, της εργατικής… Και ο Σιώρας να λέει πως οι κρατούντες κατάντησαν τους “ήρωες με τις άσπρες και πράσινες μπλούσες” σαν “ήρωες με παντούφλες” που ξεπουλάνε το σπαθί τους, για να ζήσουν.

Ήταν η συνείδηση ότι πας ενάντια στο ρεύμα, ενάντια σε όσους κλίνουν σε όλες τις πτώσεις την υποταγή και λένε πως πρέπει να κάνουμε όλοι θυσίες για την κρίση του κορονοϊού. Και να λες με τη σειρά σου πως τα αιτήματα του εργαζόμενου λαού ήταν πάντα δίκαια και έγιναν ακόμα πιο επίκαιρα ακριβώς τώρα, μες στην πανδημία, που θέλουν να βάλουν κατακτήσεις και δικαιώματα σε καραντίνα διαρκείας.

Ήταν η πλατιά απήχηση αυτής της κίνησης στον κόσμο, το σάστισμα των παπαγάλων στα ΜΜΕ που δε βρήκαν τίποτα αρνητικό να πουν και χρειάστηκαν μισή μέρα να συνέλθουν και να αλλάξουν τροπάρι, η ελπίδα που ξεπηδούσε από τις εικόνες και μεταδίδαμε ο ένας στον άλλον, η ευρύτατη αναγνώριση από κόσμο που δεν έχει σχέση με το χώρο ή δεν έχει κατέβει ποτέ στον δρόμο, αλλά ένιωσε πως κάτι συνέβη, κάτι μεγάλο έγινε, και το αγκάλιασε νοερά σαν δικό του.

Και όχι, δεν εντυπωσιάστηκε από τη συμμετρία, τη γεωμετρία, τα σχήματα και την παράταξη. Ένιωσε την ουσία, κατάλαβε το μήνυμα, πως δε μένουμε με σταυρωμένα χέρια. Εκτίμησε το εύρημα, ότι αυτό έγινε κάτω από τη μύτη τους και τους αφήσαμε εμείς με σταυρωμένα χέρια, να το βλέπουν χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα. Ο κόσμος κατάλαβε πολύ καλύτερα την ουσία από τους σπουδαίους αναλυτές που είδαν ό,τι είχαν αποφασίσει από πριν να δουν και άρχισαν να επαναλαμβάνουν σαν παπαγάλοι: στρατός, παρελάσεις, Βόρεια Κορέα, με θαυμαστό συντονισμό και συγχρονισμένο βήμα.

Τι είχε αλλάξει την επόμενη μέρα; Τα κυρίαρχα ΜΜΕ άρχισαν το ίδιο τροπάρι, ο αντικομμουνισμός ένωσε όσους έχουν αλλεργία με τον αγώνα ή την οργάνωση -λες και μπορεί να γίνει το πρώτο χωρίς το δεύτερο-, ο συσχετισμός παραμένει συντριπτικά αρνητικός και βασικά τα πιο δύσκολα έρχονται. Κι όμως κάτι άλλαξε από προχτές…

Η Πρωτομαγιά ήταν μια βαθιά ανάσα για την πίεση που συσσωρεύαμε τόσο καιρό. Συμβολική αλλά όχι επικοινωνιακή -το ταξικό κίνημα δε δρα με τους όρους τους, για να κριθεί με τα δικά τους κριτήρια. Το οξυγόνο δε θα μείνει για πάντα στους πνεύμονες, τα προβλήματα θα είναι πάντα εδώ. Αλλά αυτή η μέρα θα μείνει να δείχνει τη δύναμη της τάξης μας, να φωτίζει τον δρόμο.