Θυσιάζεται η αγάπη;

Πάει πια τόσος καιρός χωρίς φιλιά και αγκαλιές, με τον χρόνο να συνεχίζει να περνάει κοιτώντας καχύποπτα τους ανθρώπους γύρω μας. Μέχρι πρότινος ήταν ο ξένος, ο διαφορετικός, που αντιμετωπιζόταν με επιφύλαξη. Τώρα ο φόβος διαχύθηκε και στους οικείους, στις οικογένειες, στους συγγενείς και τους φίλους. Κοντεύει να καταλάβει τα πάντα.

Από εκεί που ψάχναμε μια ζεστή αγκαλιά ή ένα φιλί για να πάρουμε τα πάνω μας, να καθαρίσει το μυαλό μας από αρνητικές σκέψεις, τώρα ψάχνουμε πανικόβλητοι για υποκατάστατα – κι αυτό όταν δεν μας φταίνε όλοι και όλα. Βαυκαλιζόμαστε πως είναι προσωρινό, γι’ αυτό και πειθαρχούμε, πως είναι για το καλό το δικό μας και των ανθρώπων που αγαπάμε.

Αν, όμως, αύριο μας καλέσουν να σταματήσουμε οριστικά να αγκαλιάζουμε και να φιλάμε τους αγαπημένους μας ανθρώπους, θα το κάναμε; Ή θα αντιδρούσαμε και θα αρνιόμασταν να υπακούσουμε με οποιοδήποτε κόστος;

Δεν είναι εύκολη η απάντηση και το συνειδητοποίησα πρόσφατα, όταν η γιαγιά μου με ρώτησε πότε θα την αγκαλιάσω ξανά. Δεν ήξερα τι να της απαντήσω. Είναι ογδόντα χρονών και γνωρίζει πως δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει, μεταθέτοντας κάποια πράγματα για πιο μετά, γιατί απλούστατα δεν έχει όλη τη ζωή μπροστά της.

«Ξέρεις τι είναι να χάνει στιγμές από τη ζωή του ένας άνθρωπος που δεν έχει το περιθώριο;» συμπλήρωσε.

Δεν γνώριζα. Ήμουν νέος, υγιής και θεωρούσα πως το μέλλον μού ανήκει, πως ακόμα και να έχανα δύο μήνες κλεισμένος στο σπίτι, θα έβγαινα ύστερα και θα αναπλήρωνα τον χρόνο. Για κάποιους ανθρώπους, όμως, αυτός ο χρόνος δεν αναπληρώνεται. Φθίνει και χάνεται οριστικά και τελεσίδικα.

Θυσιάζεται, λοιπόν, η αγάπη; Υπάρχει η χρυσή τομή που την ενώνει με την ασφάλεια; Και ποιος είναι αυτός που αποφασίζει κάθε φορά υπέρ της μίας ή της άλλης;

Για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι πως μπορώ να υποσχεθώ στη γιαγιά μου ότι θα την αγκαλιάσω σύντομα, γιατί μια ζωή χωρίς αγάπη δεν αξίζει να τη ζεις.