Οι αστοί λυσσάξανε… – Ο εργατοπατέρας Καραγεωργόπουλος μπαίνει στο κλαμπ των πονεμένων για την Πρωτομαγιά στο Σύνταγμα

Το αλιεύσαμε από το Τουίτερ και το απολαύσαμε ως το τέλος.

Η Πρωτομαγιά του ΠΑΜΕ πόνεσε κ τη ΓΣΕΕ! Ο γνωστός Καραγεωργόπουλος αφού ήθελε δημοσιότητα (π δεν πήρε) μπαίνοντας σε tweet του ΠΑΜΕ, έφτιαξε ένα κείμενο άξιο να σταθεί δίπλα σε Λαγό-Μπογδάνο-Τζήμερο. Παραμονή απεργίας ο ίδιος έκανε ποδηλατάδα!Ανάξιο σχολιασμού! Γελάστε ελεύθερα.. pic.twitter.com/OtlsbcyaN8

— Tornado of souls! (@friendsofmisery) May 5, 2020

Το βρήκαμε στο Facebook για να μοιραστούμε μαζί σας την απόλαυση.

Ένα πραγματικά μνημειώδες κείμενο που αξίζει να αναλυθεί σημείο προς σημείο.

Παίρνουμε ανάσα και ξεκινάμε.

Πολλοί θαμπώθηκαν από τη συγκέντρωση 1.000 μελών του ΚΚΕ.

Ο Καραγεωργόπουλος όμως δε θαμπώθηκε, γιατί είναι συνηθισμένος σε μεγάλα πλήθη και λαοθάλασσες από τις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ.

Το ΚΚΕ έκανε αυτό που θα μπορούσε να κάνει και ένα μεγάλο κόμμα.

Ο Καραγεωργόπουλος από τις μεγάλες ομάδες είναι ΣΥΡΙΖΑ και από τις μικρές ΠΑΣΟΚ. Κι ας μην τον απασχολεί ποτέ γιατί τα… “μεγάλα κόμματα” δεν κάνουν δουλειά στα σωματεία για να κατεβάσουν τον κόσμο στον δρόμο.

Και «θάμπωσε» την υπόλοιπη αριστερά, ενώ προκάλεσε την αντίδραση των ΜΜΕ. Κι ας χάθηκε ανάμεσα στις εικόνες το πολιτικό και κοινωνικό μέτρο. Κι ας πήγε περίπατο η υγειονομική ευθύνη.

Η ΓΣΕΕ δε θα αψηφούσε ποτέ την υγειονομική ευθύνη. Χρειάζονται άλλωστε πάνω από δέκα άτομα για να κάνεις συνάθροιση και πάνω από 100 για να υπάρξει συνωστισμός. Πού να τα βρει τόσα η ΓΣΕΕ στον δρόμο; Να φέρει οικοδόμους από τη Φαρκαδόνα;

Γιατί κακά τα ψέματα πριν την στρατιωτική παράταξη στη Πλατεία Συντάγματος αυτοί οι 1.000 κομματικοί στρατιώτες ήταν «χυμαδιό» στη Β. Σοφίας, χωρίς αποστάσεις μεταξύ τους

Ο εργατοπατέρας τα ξέρει αυτά από πρώτο χέρι. Τα είδε όταν πήγε να πιάσει τον Μάη στην εξοχή με το ποδήλατό του. Στο θαμπωμένο του μυαλό, δεν είδε ποτέ την προεργασία, με τους διαδηλωτές να πηγαίνουν παρέες, δυο-δυο, προς το Σύνταγμα. Τόσο το χειρότερο τότε για την πραγματικότητα.

Με στερεότυπα συνθήματα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» και «δεν θα πληρώσει ξανά ο λαός»…

Στη συνέχεια λέει ότι είναι σωστά γενικά, αλλά γενικά ο σύγχρονος Πασόκος νιώθει την ανάγκη να τα απαξιώσει -ως κλισέ και παρωχημένα- και όχι να τα οικειοποιηθεί όπως κάποτε. Κάθε εποχή έχει τους Πασόκους που της ταιριάζουν. Τα συνθήματα αυτά άλλωστε δείχνουν, όπως μας λέει ο εργατοπατέρας, πως το ΚΚΕ θα κάνει πάλι μία από τα ίδια. Εκεί εμμονικά, να αρνείται με στείρο τρόπο την βαρβαρότητα και να μη διαπραγματεύεται πόσα θα πληρώσουμε. Μια ζωή κολλημένοι…

Τι θα κάνει; Θα χτυπά το χέρι στο τραπέζι για να μπορεί να διαπραγματεύεται για το δικό του κονκλάβιο επαγγελματικών στελεχών. Μην περιμένετε το κάτι παραπάνω…

Φτάνει πια με το χτύπημα του χεριού… Το κάτι παραπάνω μπορείτε να το περιμένετε μόνο από τον εργατοπατέρα Καραγεωργόπουλο και τη ΓΣΕΕ. Γιατί όταν θα σας απολύσουν, όταν θα σας κόψουν τα δώρα, όταν θα σας βάλουν να δουλέψετε μαύρα, όταν θα σας πουν να έρχεστε εκ περιτροπής στη δουλειά, όταν σας βάλουν κάμερες στο σπίτι, όταν σας κόψουν την άδεια… τότε ο Καραγεωργόπουλος θα είναι εκεί. Εκεί που ήταν και όταν έκανε ποδήλατο…

Η «ευκολία» ξεχνά τη στάση του ΚΚΕ στις μεγάλες απεργίες του 10-14, τότε που τα εργατικά συνδικάτα αντιπάλεψαν με σφοδρότητα τις μνημονιακές πολιτικές. Τότε που στις πορείες και τις συγκεντρώσεις μας είχαμε να αντιμετωπίσουμε τους μπαχαλάκηδες κατά μήκος των πορειών που έριχναν βροχή τις μολότοφ και έκαιγαν καταστήματα και ανθρώπους, τους «αγανακτισμένους» Χρυσαυγίτες, τους Ψεκασμένους και τα μεικτά αριστερίστικα – αριστερίζοντα σχήματα χυδαιολόγων και υβριστών της «Άνω-Κάτω Πλατείας», και από την άλλη τους «φρουρούς» του αστικού συστήματος με τις «δηθενιές» και το υποκριτικό χτύπημα του χεριού στο τραπέζι… συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ…με τον «πολύ κόσμο με τις πολλές σημαίες».

Εδώ μαθαίνουμε ότι τα εργατικά συνδικάτα (δηλ η ΓΣΕΕ) πάλεψαν την περίοδο 10-14, αλλά δε μαθαίνουμε πού και γιατί εξαφανίστηκαν στη συνέχεια. Μαθαίνουμε επίσης ότι η ΓΣΕΕ τα κατάφερε ενάντια σε όλους -ακροδεξιούς, αριστεριστές, τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ- και πως αυτοί οι τελευταίοι είναι “φρουροί” του αστικού συστήματος. Το κέφι απογειώνεται στην αμέσως επόμενη παράγραφο με την φλογερή επαναστατική κριτική του Πασόκου εργατοπατέρα.

Μπορεί ο πολύ κόσμος και οι πολλές σημαίες να παράγουν ωραίο στιγμιότυπο, αλλά όταν στις κρίσιμες στιγμές της πολιτικής κρίσης το κόμμα δηλώνει τη «νομιμοφροσύνη» και την «εκλογική ετοιμότητα», ποιο είναι το νόημα της επίδειξης δύναμης και οργανωτικότητας σε περιόδους νηνεμίας;

Ουκ εν τω πολλώ το ευ, κύριοι. Στις κρίσιμες στιγμές, το κόμμα δηλώνει νομιμοφροσύνη και εκλογική ετοιμότητα. Μόνη μας επαναστατική ελπίδα, οι εργατοπατέρες. Πάμε λοιπόν να δούμε τι χρειαζόμαστε και πώς θα είναι αυτό το νέο επαναστατικό υποκείμενο.

χρειαζόμαστε μια πολιτική δύναμη εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων και μικρομεσαίων στη χώρα. Δεν χρειαζόμαστε ούτε ένα πολιτικό υποκείμενο με πολλές κόκκινες σημαίες, αλλά ούτε και κάποιο μοναστήρι για να ησυχάσουμε. Μας λείπει μια νέα πολιτική δύναμη που να είναι έτοιμη να ανταποκριθεί στη νέα κρίση.

Νέες δυνάμεις, κάτι νέο… Μήπως πάει κάπου το μυαλό σας;

Το ερώτημα είναι αν δυνάμεις όπως το Κίνημα Αλλαγής και σύντροφοι αγωνιστές που καταλαβαίνουν την ανάγκη θα αναμετρηθούν με αυτό το καθήκον…

ΠΑΣΟΚ. Και αρχή και φινάλε. Εξουσία και τελικός σκοπός. Επανάσταση. Εργατοπατερισμός. Οι αστοί τρομάξανε… Αν τα έχεις όλα αυτά, τι χρειάζεται ο πολύς κόσμος και οι σημαίες;