Φοίβος Δεληβοριάς: “Τίτλοι τέλους”;
Παραθέτουμε τη δήλωση του ίδιου του Φοίβου Δεληβοριά, δήλωση που ενοχλεί και πάλι την εξουσία. Είμαστε μαζί με τους εργάτες της τέχνης, έχουν την αμέριστη στήριξή μας. Άλλωστε χωρίς αυτούς, δεν ζούμε απλώς επιβιώνουμε.
Λίγο πριν την “εποχή του κορονοϊού”, είχαμε συναντήσει τον αγαπημένο μας Φοίβο Δεληβοριά, για μια συνέντευξη μουσικοκοινωνικοπολιτικού περιεχομένου.
Έτσι είναι ο Φοίβος, μαζί του κάνεις κουβέντες για την τέχνη, την πάλη ενάντια στο φασισμό, για τη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη, για τον Μάνο Χατζιδάκι, για το Φεστιβάλ της ΚΝΕ, για τα δικαιώματα των καλλιτεχνών, για τον έρωτα, τη φιλία, τα εργασιακά δικαιώματα! Είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει μάθει να σιωπά, δεν υποτάσσεται σε εξουσίες για μια καρέκλα και παχυλούς μισθούς. Τιμά τον εαυτό του και κυρίως τον κλάδο του!
Αποφασίσαμε από κοινού, αυτή την πολύ όμορφη και διαφορετική συνέντευξη να μην σας την παρουσιάσουμε, γιατί τα γεγονότα που ήρθαν μας πρόλαβαν και θα ήταν άστοχο και ενεδεχομένως άκαιρο από μέρους μας να συζητάμε για όλα τα σπουδαία, χωρίς να μιλάμε για όλα όσα έφερε η νέα πραγματικότητα. Συμφωνήσαμε να ανανεώσουμε το ραντεβού μας για μετά, όταν οι συνθήκες θα το επιτρέψουν, ώστε να εκφραστούν οι ανάγκες που γεννήθηκαν.
Προς το παρόν αρμόζει και επιβάλλεται να παραθέσουμε τη δήλωση του ίδιου του Φοίβου Δεληβοριά, δήλωση που ενοχλεί και πάλι την εξουσία. Είμαστε μαζί του, είμαστε στο πλευρό των εργατών της τέχνης, έχουν την αμέριστη στήριξή μας. Άλλωστε χωρίς αυτούς, δεν ζούμε απλώς επιβιώνουμε.
Η δήλωση του Φοίβου Δεληβοριά:
ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ;
Δυστυχώς, αγαπητοί φίλοι, το πιο μαύρο σενάριο των φόβων μας επιβεβαιώθηκε.
Τίτλοι τέλους για τους συνθέτες-στιχουργούς.
Κανείς από τους ανθρώπους που ξέρω και ξέρετε δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς πνευματικά δικαιώματα.
Οι συνθέτες και οι στιχουργοί δεν δίνουν συναυλίες ως γνωστόν, άρα η καταστροφή τους είναι θέμα ημερών.
Κι εμείς που δίναμε, δεν μπορούμε με όποια καλή προαίρεση αυτό το καλοκαίρι (και μάλλον για ένα χρόνο και περισσότερο από τώρα) να τις κάνουμε γιατί πέραν του υγειονομικού κινδύνου, δεν βγαίνουν με τίποτα οικονομικά. Κάντε τους λογαριασμούς και θα το δείτε.Δεν μιλάω καν για τους νέους τραγουδοποιούς οι οποίοι θα συνθλιβούν.
Σας αποχαιρετώ λοιπόν.
Είμαι απελπισμένος και για μένα και την οικογένειά μου και για όλους μας.Δούλεψα μια ζωή πληρώνοντας πάντα τους φόρους μου και χωρίς να πάρω ποτέ ούτε ένα ευρώ από το κράτος. Την πρώτη φορά που -λόγω καταστροφής- χρειάζομαι ένα σχέδιο από αυτό για να μην καταστραφώ, αυτό με πολεμά.
Στη συνέντευξη ειπώθηκε κάποια στιγμή: «δεν έχει σημασία που δεν είχαμε στο πρόγραμμά μας τίποτα για τον Πολιτισμό: εκλεγήκαμε και θα εκλεγούμε πάλι». Τι νόημα είχε αυτή η φράση;Έχουν δηλ. ήδη ζυγίσει την απώλεια του τραγουδιού και των ανθρώπων του από το εθνικό γίγνεσθαι; Σκέφτηκα ότι κάτι ίσως παρανόησα εγώ.
Αυτό όμως που παρανοήθηκε σίγουρα είναι το εξής : ο Σταύρος Ξαρχάκος χρησιμοποίησε σε πρόσφατο κείμενό του τη λέξη «επαίτες» ειρωνικά, για να εξηγήσει πώς αντιμετωπιζόμαστε από τους ιθύνοντες όταν ζητάμε να μας δουν ως επαγγελματίες.Και όμως δόθηκε η εντύπωση -σε κυβερνητική συνέντευξη τύπου- πως ο ίδιος αυτοαποκαλείται «επαίτης» και «κάνει κακό στον κλάδο». Θα αλλάξουν και οι έννοιες λοιπόν, στη νέα εθνική σελίδα που ανοίγεται μετά το οριστικό τέλος του τραγουδιού;
Θα προχωρήσουμε σε καθολικές απαγορεύσεις των έργων μας, θα το κάνουμε μεγάλη είδηση στο εξωτερικό που -εν αντιθέσει με εδώ- όλοι οι Οργανισμοί Πνευματικών Δικαιωμάτων ενισχύθηκαν μέσα στην πανδημία. Είναι η έσχατη λύση απελπισίας στην οποία μας οδηγούν.
Οι άνθρωποι του τραγουδιού στήριξαν -χωρίς ποτέ να το κάνουν θέμα- πολλούς ανθρώπους στην καταστροφή τους. Σας ευχαριστούμε από την καρδιά μας για τη δική σας στήριξη.
Θα τη χρειαστούμε έμπρακτα και τις επόμενες μέρες: αν δεν ανακοινωθεί άμεσα κάτι για την ενίσχυση των Οργανισμών Πνευματικών Δικαιωμάτων, θέλουμε να μας βοηθήσετε όλοι στην μαζική απαγόρευση των τραγουδιών μας.Και σε όποιο άλλο μέτρο προστασίας της ζωής μας -μαζικές μηνύσεις κλπ- αποφασίσουμε.
*Η φωτογραφία είναι της Filio Magenta από τις όμορφες μέρες που μπορούσαμε να πάμε βόλτα στο Μετς με αυτόν που περνάει…
Μαρία Παρέντη
Γεννημένη και μεγαλωμένη στην Αθήνα από γονείς ορκισμένους κομμουνιστές. Αμφιταλαντευόμενη - αιωνίως - μεταξύ Νομικής και Φιλολογίας, ονειρεύεται έναν κόσμο στον οποίο οι δικηγόροι θα περιττεύουν και θα διδάσκει λογοτεχνία. Προς το παρόν μάχεται για το δίκιο και γράφει μόνο κόκκι...
Διαβάστε περισσότερα
