Με τη γίδα στην πλάτη – Άτακτη υποχώρηση της κυβέρνησης στην αναίρεση για τις αποζημιώσεις των συγγενών των θυμάτων της Μαρφίν

“In flagrante delicto”, για να χρησιμοποιήσουμε και τα λατινικά που τόσο αρέσουν στην κυβέρνησή μας, σημαίνει το αντίστοιχο του “επ’αυτοφώρω αδικήματος”. Μπορεί βέβαια κανείς να αντιγυρίσει ότι κανένα αδίκημα δε διέπραξε η κυβέρνηση ζητώντας την αναίρεση της δικαίωσης των συγγενών των θυμάτων της Μαρφίν από τα διοικητικά δικαστήρια την 1η Ιουνίου. Ήταν κάτι απόλυτα νόμιμο. Όσο για το κατά πόσο ήταν και ηθικό, αρκεί να δει κανείς την αιτιολόγηση της στροφής 180 μοιρών που ανακοινώθηκε πριν λίγες ώρες, μια μέρα μετά την αποκάλυψη της ενέργειας του ελληνικού δημοσίου από τον δημοσιογράφο Νίκο Μπογιόπουλο στην εκπομπή του στο real fm:

Με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη το Ελληνικό Δημόσιο, ως ελάχιστο δείγμα ηθικής υποχρέωσης, θα παραιτηθεί από την αναίρεση που αφορά την αποζημίωση των συγγενών των θυμάτων της Marfin.

“Ηθική υποχρέωση” λοιπόν η παραίτηση από την αναίρεση, άρα εξορισμού “ανήθικη” η αρχική προσφυγή κατά της δικαίωσης των συγγενών. Ακριβώς λόγω της συναίσθησης αυτής της ανηθικότητας, η κυβέρνηση κράτησε κρυφή αυτή της την πράξη, ευελπιστώντας προφανώς ότι θα κυριολεκτικά “θα περνούσε ντούκου” μέσα στην επικαιρότητα της πανδημίας και τις προτεραιότητες της “επιστροφής στην κανονικότητα”. Με απύθμενο θράσος μάλιστα δε διστάζει να παρουσιάσει την αναγκαστική υπαναχώρηση ως “πρωτοβουλία” του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δεν ξέρουμε αν στη ΝΔ αγνοούν την ακριβή σημασία της έννοιας “πρωτοβουλία” δηλαδή την ικανότητα να ενεργεί κανείς αυτόνομα και κινώντας πρώτος τις εξελίξεις. Το να σύρεσαι πίσω από τις αποκαλύψεις και την συνεπακόλουθη κατακραυγή των πράξεών σου λέγεται “συμμαζεύω τα ασυμμάζευτα”. Που κι αυτό νόμιμο είναι, κι ούτε καν ανήθικο. Αλλά σίγουρα ηθικά, αλλά κυρίως πολιτικά καταγέλαστο.