Πάβελ Μπλάνκο Καμπρέρα: «Πλύνε τα χέρια σου και σήκωσε τη γροθιά σου, φόρεσε τη μάσκα σου αλλά μην σιωπάς»

Αναδημοσιεύουμε από τον Ριζοσπάστη στου Σαββατοκύριακου που κυκλοφορεί, άρθρο του Πάβελ Μπλάνκο Καμπρέρα, Α’ Γραμματέα της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Μεξικού:

Η πανδημία του Covid-19 εξαπλώνεται με διαφορετικό ρυθμό, αλλά τελικά επηρεάζει όλες τις χώρες, και φυσικά το Μεξικό. Αυτή η κατάσταση αφορά το Κομμουνιστικό Κόμμα του Μεξικού, καθώς επηρεάζει και πλήττει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, τόσο σε σχέση με την υγεία, όσο και σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

Το σύστημα δημόσιας Υγείας είναι κατεστραμμένο. Το δικαίωμα στην Υγεία δεν μπορεί να διασφαλιστεί από τον καπιταλισμό.

Είναι σαφές πως στον καπιταλιστικό κόσμο, τα κέρδη είναι ασύμβατα με το δικαίωμα στην Υγεία. Η πρόοδος της ΕΣΣΔ και των σοσιαλιστικών χωρών σήμανε βελτιώσεις στα δικαιώματα των εργαζομένων που ζούσαν στον καπιταλιστικό κόσμο, με τον ίδιο τρόπο που η αντεπανάσταση σήμανε σκληρή και άγρια υποχώρηση αυτών των δικαιωμάτων. Το σύστημα δημόσιας Υγείας οπισθοχώρησε μέσω ιδιωτικοποιήσεων των κρατικών υπηρεσιών και εγκαταστάσεων, με σκοπό την επέκταση ενός ιδιωτικού δικτύου με διάφορες μορφές, επεκτείνοντάς το – μεταξύ άλλων – για να μονοπωλήσει την αγορά της Υγείας που προσανατολίζεται σε επισφαλείς εργαζόμενους και σε εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα.

Μέσα από τους αγώνες τους, με τον ευνοϊκότερο συσχετισμό δυνάμεων που υπήρχε μετά το 1917, και πάνω απ’ όλα με τη νίκη της ΕΣΣΔ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι εργάτες του Μεξικού κατέκτησαν ένα σύστημα δημόσιας Υγείας που περιλάμβανε εξετάσεις, χειρουργικές επεμβάσεις, εργαστηριακές αναλύσεις, συνταγογράφηση, που επεκτεινόταν ακόμη και στις αθλητικές και ψυχαγωγικές εγκαταστάσεις. Μόλις ξεκινούσε να εργάζεται, ο προλετάριος και η οικογένειά του αποκτούσαν αμέσως το δικαίωμα στην Κοινωνική Ασφάλιση. Η εγκυμοσύνη, ο τοκετός, η παιδική μέριμνα και η φύλαξη παιδιών ήταν εγγυημένα, καθώς και σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος, θα μπορούσε να αποθεραπευτεί με τον μισθό του εξασφαλισμένο, χωρίς να μειώνεται η σύνταξή του και η δυνατότητα συνταξιοδότησης.

Ηταν ένα σύστημα Υγείας που, ωστόσο, κάλυπτε μόνο το 50% των εργαζομένων. Καθώς ο συσχετισμός δυνάμεων έγειρε υπέρ της καπιταλιστικής αντεπανάστασης και ενισχύθηκε η διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, το κοινωνικό δικαίωμα στην Υγεία δέχτηκε πλήγμα. Αρχισε η αποσάθρωσή του, μια διαδικασία που ονομάστηκε υποκατάσταση, που συνίσταται στην παράδοση τμημάτων του συμπλέγματος του συστήματος Υγείας σε ιδιωτικές εταιρείες: Πλυντήρια, τραπεζαρίες, ασφάλεια, διαχείριση κέντρων αναψυχής και λουτρών. Και βέβαια με τη μεταφορά των συνταξιοδοτικών ταμείων στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου με τις εταιρείες «Afores» (ιδιωτικές συμβουλευτικές εταιρείες διαχείρισης συνταξιοδοτικών ταμείων) κ.λπ. Η απαξίωση του δημόσιου συστήματος Υγείας έφτασε στο σημείο να περιοριστεί σε στοιχειώδεις υπηρεσίες, χωρίς βελτίωση, να γίνεται χειρότερο, σε επισφαλείς συνθήκες.

Η κατάσταση του συστήματος Υγείας κρέμεται από μία κλωστή, είναι έτοιμο να καταρρεύσει. Με πολύ συγκεκριμένα στοιχεία: Ενας γιατρός για κάθε 1.000 κατοίκους, 1,4 νοσοκομειακές κλίνες για κάθε 1.000 κατοίκους, για να μην αναφέρουμε τους πενιχρούς μισθούς των εργαζομένων στον κλάδο.

Μελετώντας τον τρόπο αντιμετώπισης της πανδημίας, τις διαφορετικές «αποχρώσεις» που υπάρχουν μεταξύ των νεοφιλελεύθερων, σοσιαλδημοκρατικών και κεϊνσιανών κυβερνήσεων, είναι προφανές ότι το συμφέρον των μονοπωλίων έχει προτεραιότητα σε σχέση με την υγεία των λαών και των εργαζομένων. Το «μένουμε σπίτι» δεν είναι δυνατό εάν ο μισθός δεν είναι εγγυημένος ή εάν ζει κανείς από τον καθημερινό του κόπο. Τι έκανε η κυβέρνηση του Ομπραδόρ; Χρησιμοποιώντας διάφορα νομικά τερτίπια, άνοιξε διάπλατα τις πόρτες στους εργοδότες, ώστε να πληρώνουν τους εργαζόμενους που είναι σε καραντίνα μόνο ένα μέρος του μισθού τους, τον λεγόμενο βασικό μισθό (περίπου 5 δολάρια ΗΠΑ ημερησίως). Είναι ελαστική με τις «μη ζωτικές» βιομηχανίες που συνεχίζουν να λειτουργούν και εγκαταλείπει εκατομμύρια αυτοαπασχολούμενους στην τύχη τους, να αντιμετωπίζουν το δίλημμα της επιλογής ανάμεσα στον περιορισμό ώστε να μην αρρωστήσουν και στο να λιμοκτονήσουν χωρίς εισόδημα. Φυσικά, ο Ομπραδόρ υιοθετεί επιμελώς μέτρα προς όφελος των εταιρειών, υπερασπίζεται σαν κέρβερος τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Αυτή η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, της «αριστεράς», αντιμετώπισε το πρόβλημα χωρίς σχέδιο. Δημαγωγικά, ανακοίνωσε ότι ήταν προετοιμασμένη, αλλά μόλις τώρα προσπαθεί βιαστικά να αγοράσει από τις ΗΠΑ και την Κίνα αναπνευστήρες και προμήθειες που χρειάζονται για τους εργαζόμενους στον κλάδο της Υγείας και τα νοσοκομεία. Ξεκίνησε την πρόσληψη γιατρών, νοσοκόμων και άλλου απαραίτητου προσωπικού, αφήνοντας ένα μεγάλο μέρος αυτών υπό στρατιωτικό έλεγχο, χαρακτηριστικό στοιχείο της περιόδου της συγκεκριμένης διακυβέρνησης¹.

Το ουσιαστικό είναι το εξής: Για την αντιμετώπιση της πανδημίας, απαιτείται ένα ισχυρό σύστημα δημόσιας Υγείας και κοινωνικά μέτρα υπέρ της πλειοψηφίας του πληθυσμού, δηλαδή της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, για να εξασφαλιστεί η «κοινωνική αποστασιοποίηση». Αλλά οποιαδήποτε κυβέρνηση στον καπιταλισμό, ό,τι κοπής και να είναι, θα βάλει πρώτα τα συμφέροντα της τάξης που εκπροσωπεί και θα καταδικάσει τους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους, οι οποίοι είναι η πλειοψηφία που πεθαίνει.

Η εργατική τάξη στο Μεξικό αντιμετωπίζει μια ζοφερή πραγματικότητα, όπου ο COVID-19 είναι ένα ακόμη «εργατικό ατύχημα», ένας ακόμη «εργασιακός κίνδυνος». Πρέπει να συνεχίσει να δουλεύει για να έχει το μισθό της για τρόφιμα, ενοίκια, νερό, ηλεκτρικό ρεύμα, βασικές υπηρεσίες. Αυτό συμβαίνει ακόμα και σε «μη ζωτικές» εταιρείες, που δεν σταμάτησαν τη διαδικασία παραγωγής, στις βιομηχανικές ζώνες συναρμολόγησης μηχανών στο βόρειο τμήμα της χώρας, όπου εμφανίζουν υψηλά ποσοστά μόλυνσης του πληθυσμού. Τα στρώματα των αυτοαπασχολούμενων εργαζομένων, όπως σερβιτόροι, πλανόδιοι έμποροι, τεχνίτες του δρόμου, αναγκάζονται σήμερα να βγαίνουν και να διαδηλώνουν, αφού οι χώροι δουλειάς τους έχουν κλείσει και γι’ αυτούς δεν υπάρχει αύριο.

Επίσης είναι καταδικασμένοι οι μετανάστες εργαζόμενοι που συνωστίζονται στους νότιους και βόρειους σταθμούς της χώρας σε ανθυγιεινές συνθήκες, με την αντιμεταναστευτική συμφωνία του Τραμπ και του Ομπραδόρ, αυξάνοντας από πέρυσι τον αριθμό των μεταναστών που κρατούνται χωρίς έγγραφα από την κυβέρνηση του Μεξικού.

Σε αυτές τις συνθήκες, το Κομμουνιστικό Κόμμα του Μεξικού δεν μπορεί να αποδεχτεί την «καραντίνα» και προσπαθεί να αναπτύξει την πάλη σε όλες τις συνθήκες, αντιμετωπίζοντας την πρόκληση να διατηρήσει την οργανωτική του λειτουργία και να δώσει στους εργαζόμενους που αποφασίζουν να κινητοποιήσουν έναν δρόμο διεξόδου, σηκώνοντας οργανωμένες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και αγώνα μέσα στους εργαζόμενους, στις γειτονιές τους και σε άλλες λαϊκές περιοχές. Ολη αυτή η δραστηριότητα οργανώνεται κάτω από το σύνθημα «Πλύνε τα χέρια σου και σήκωσε τη γροθιά σου, φόρεσε τη μάσκα σου αλλά μην σιωπάς».

Σημείωση:

1^. Εκτός από τη συνέχιση της στρατιωτικοποίησης της χώρας με την παρουσία του Στρατού και του Πολεμικού Ναυτικού στους δρόμους, τη δημιουργία της Εθνοφυλακής, ο Ομπραδόρ δίνει στις Ενοπλες Δυνάμεις έναν ρόλο οικονομικού παράγοντα, τόσο στον κλάδο των ακινήτων όσο και στον κατασκευαστικό κλάδο, τους παρέδωσε το έργο του νέου διεθνούς αεροδρομίου και της υποδομής που θα το συνδέσει με την Πόλη του Μεξικού. Τώρα τους αναθέτει ένα σημαντικό μέρος στην πρόσληψη του ιατρικού προσωπικού και τον έλεγχο αρκετών νοσοκομείων.