Περί γυναικείας ισότητας, σεξισμού και πώς η “επαναστατικότητα” ξεθωριάζει στα επί μέρους

Παραδείγματος χάριν: ανεμίζουμε το «άχρηστο» σουτιέν -που δεν είναι και υποχρεωτικό- και παίρνουμε επαξίως τον επαναστατικό τίτλο του «βυζάκια έξω λοιπόν».

Ετσι όλα τα ξεβράκωτα της tv παίρνουν άφεση αμαρτιών και μαζί τα πραγματικά σεξιστικά πρότυπα όπου η γλυκειά απόλαυση μιάς σοκολάτας, ενός παγωτού ή ακόμα κι ενός γιαουρτιού, προκαλεί καταιγιστικούς οργασμούς και αναίρεση αυτομάτως της αξίας του ζωντανού έρωτα.

Θα πείτε και γι’ αυτά έχουν διαμαρτυρηθεί αλλά εις μάτην.

Στις κρατικές καμπάνιες για προστασία από τον κορονοϊό, ούτε μου ζητήθηκε, ούτε θα έπαιρνα ποτέ μέρος, χωρίς να κρίνω όσους ανταποκρίθηκαν.

Υπάρχουν ουσιαστικότερες και δυναμικότερες παρεμβάσεις.

Να κάνεις όμως τόση φασαρία επειδή ο καλός ηθοποιός έδωσε μιά χιουμοριστική νότα στο σποτάκι και να το αποσύρεις ως σεξιστικό…

Ανάμεσα σε όσους ξέδωσαν αυτές τις μέρες δεν θα υπάρχει κι ένα ποσοστό αυτής της αντίληψης; Του άντρα του πολλά βαρύ δηλαδή και της κουκλίτσας της ναζιάρας, μοντέλο που χρόνια προωθείται από τα κέντρα εκμαυλισμού;

Οσοι αντιστέκονται ουσιαστικά, μαζεύονται δυναμικά κι αποτελεσματικά εκεί που πρέπει.

Θυμήθηκα τα χρόνια που ήμουν στη Βουλή και ξοδευόντουσαν επιχειρήματα -επί συριζαίικης διακυβέρνησης- για το αν θα μας αποκαλούσαν εμάς τις γυναίκες, βουλευτές ή βουλεύτριες.

Επαναστασάρα!