Τρία πράγματα εξοργίζουν τον Λούλη: η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, το ΚΚΕ και οι ιδεολογίες…

Τις προάλλες κυκλοφόρησε ένα σποτ της Πολιτικής Προστασίας, με τον ηθοποιό Χρήστο Λούλη, για να περάσει το μήνυμα “μην πηγαίνετε στις πλατείες”. Το σποτάκι αποσύρθηκε άμεσα μετά τη γενική κατακραυγή στο διαδίκτυο, καθώς θεωρήθηκε -και σωστά- πως αναπαράγει σεξιστικά στερεότυπα, με την ελαφρόμυαλη γυναίκα που κάνει νάζια στο σύντροφό της και τον παρασέρνει να βγουν και αυτοί έξω με τους άλλους στην πλατεία.

Αφού πέρασαν λίγες μέρες, ο Λούλης πέρασε στην επικοινωνιακή αντεπίθεση, μιλώντας σε διάφορα μέσα, όπου παρουσίασε τον εαυτό του ως θύμα διαδικτυακού μπούλινγκ… Είπε πως δεν κατάλαβε για ποιο λόγο κόπηκε το σποτ, ότι κάποιοι ανακαλύπτουν σεξισμό εκεί που δεν υπάρχει και ότι πέφτουν στο λάθος του αντίστροφου σεξισμού, θεωρώντας πως αυτός εκπροσωπεί το ανδρικό φύλο συνολικά και όχι απλώς τους πιο συνετούς. Όλοι γνωρίζουμε εξάλλου ότι οι επιπόλαιοι κάνουν γενικώς νάζια, σε αντίθεση με τους συνετούς, σαν τον Λούλη κι όσους εκπροσωπεί -όχι μόνο στο σποτάκι.

Ας σημειώσουμε, παρενθετικά, και τα στοιχεία “(αυτο)κριτικής” που έκανε.

Μπορεί να μου ξέφυγε κι εμένα. Έτσι κι αλλιώς νομίζω ότι δεν ήμουν κατάλληλος για να το κάνω. Ίσως χρειαζόταν ένας πιο νέος, πιο μαλακός, ίσως κάποιος μιας άλλης ενέργειας, κάποιος που μπορεί να απευθυνθεί στο κοινό που πηγαίνει στην πλατεία, χωρίς να φαίνεται ότι τους μαλώνει. Εγώ ίσως έχω μία αυστηρότητα που παρεξηγείται. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι το πρόβλημα ήταν ότι επρόκειτο για σποτ της κυβέρνησης. Μην παραβλέπουμε πως σε ένα λάθος αποτέλεσμα δεν φταίει μόνο ο εκπέμπων (που έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη) αλλά και ο παραλήπτης.

Κι επίσης:

Λάθος η επιλογή του ύφους, ενδεχομένως λάθος επιλογή η δική μου και έτσι το σποτ δεν διέδωσε το σωστό μήνυμα και ο κόσμος στάθηκε στον υποτιθέμενο σεξισμό.

Με άλλα λόγια, ήταν προφανώς και δικό μας λάθος, που το παρερμηνεύσαμε. Και ο ντόρος αυτός δε θα γινόταν, αν δεν ήταν κυβερνητικό σποτάκι ή αν ήταν ένας πιο μαλακός ηθοποιός, με άλλη ενέργεια και άλλο ύφος…

Η υπόθεση όμως έχει πολύ περισσότερο ζουμί. Στην ίδια συνέντευξη που δίνει στη Lifo, (που ακόμα και εκεί του ασκήθηκε κριτική για το επίμαχο spot), ξεδιπλώνει όλο τον τρόπο σκέψης ενός νεοφιλελέ, σε μια σειρά ζητήματα, ξεκινώντας από την ερώτηση για τη στάση που του χρεώνεται: σιωπή για τα προβλήματα των καλλιτεχνών, αλλά πρόθυμος να στηρίξει την κυβέρνηση.

Καθόλου σιωπηλός δεν είμαι. Βγαίνω και μιλάω συνεχώς και συμμετέχω στα συνδικαλιστικά παρόλο που δεν θεωρώ όλα τα αιτήματα δίκαια. Δεν είμαι μέλος του σωματείου αλλά βρίσκομαι κάθε μέρα στα κανάλια. Δεν είμαι εξοικειωμένος με τις πορείες στο Σύνταγμα, ούτε θεωρώ σοβαρή αντίσταση το να ποστάρω παντού τη φωτογραφία μου δηλώνοντας ότι στηρίζω τις τέχνες. Δεν έχω αποφύγει ποτέ καμία ερώτηση και ξέρω ότι για να απολαμβάνω την τέχνη μου πρέπει ο χώρος να έχει υγεία.

Ο Λούλης ουσιαστικά απαξιώνει την οργάνωση στο σωματείο, τις μαζικές κινητοποιήσεις, ακόμα και το ρεύμα “Support Art Workers” στα ΜΚΔ, είναι όμως κάθε μέρα στα κανάλια, θεωρώντας προφανώς πιο αποτελεσματική την ατομική του προβολή από τον συλλογικό αγώνα.

Τα χειρότερα όμως έρχονται στη συνέχεια.

— Οι συγκεντρώσεις στις πλατείες σε ενοχλούν;
Δεν καταλαβαίνω γιατί μπορεί να θεωρήσουμε αντίσταση τη συγκέντρωση ανθρώπων εν μέσω πανδημίας και χωρίς να έχουμε καθαρίσει από αυτήν. Θεωρώ ότι είναι κάτι αντίστοιχο με εκείνους που επέμεναν να γίνει το καρναβάλι στην Πάτρα. Προφανώς με εξοργίζουν οι συγκεντρώσεις και στις πλατείες και στις εκκλησίες και στις παραλίες και στη διαδήλωση του ΠΑΜΕ, όπου δεν είδαμε επέμβαση των ΜΑΤ. Η κυβέρνηση είναι φανερό ότι δεν θέλησε να ακουμπήσει τις δύο μεγάλες εκκλησίες της χώρας: την ορθοδοξία και το ΚΚΕ.

Ούτε εμείς καταλαβαίνουμε γιατί θεωρείται ενεργός δράση για τα κοινά η συνεχής παρουσία ενός καλλιτέχνη στα κανάλια. Καταλαβαίνουμε πολύ καλά όμως γιατί μια προβεβλημένα περσόνα του νεοφιλελέ στρατοπέδου, που έχει λυμένο το οικονομικό της πρόβλημα, έχει αλλεργία στις μαζικές κινητοποιήσεις -που τηρούν απαρέγκλιτα μέτρα ασφαλείας- και ήθελε να επέμβουν τα ΜΑΤ. Προσέξτε, όχι η αστυνομία γενικά και αόριστα, αλλά τα ΜΑΤ! Αναρωτιόμαστε αν έχει την ίδια γνώμη πχ και για την πρόσφατη συγκέντρωση των καλλιτεχνών στο Σύνταγμα.

Στη συνέχεια προχωρά σαν γνήσιος νεοφιλελεύθερος σε μια ιδιότυπη εκδοχή της θεωρίας των δύο άκρων (του ΚΚΕ και της Εκκλησίας) που ταυτίζονται, αναρωτιέται γιατί δεν τα ακουμπά η κυβέρνηση, και αυτή είναι η μεγαλύτερη αιχμή που θα ακούσει/διαβάσει κανείς απ’ αυτόν για το κυβερνών κόμμα…

Αυτό που περισσότερο με ενοχλεί είναι η ιδεολογικοποίηση των πάντων. Όταν δεν έχεις καλή σχέση με την πραγματικότητα εύκολα καταφεύγεις στην ιδεολογικοποίηση των πραγμάτων, που είναι μια ανώδυνη και άμεση απάντηση. Αυτή για μένα όμως είναι η αρχή του φασισμού. Επίσης όλοι αυτοί που σήμερα αντιστέκονται σήμερα στις υποδείξεις των γιατρών γιατί δεν βρήκαν τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια κανένα λόγο να διαμαρτυρηθούν στα πιο σκληρά μνημόνια; Ούτε πορείες, ούτε διαδηλώσεις, ούτε πύρινους λόγους στο Facebook είδαμε. Τώρα απέναντι σε έναν παγκόσμιο εχθρό, που γονατίζει τις πιο ισχυρές οικονομίες, δεν είναι υποκρισία –αν όχι βλακεία– αυτή η αντίσταση;

Αν πιστεύετε ότι στην ουσία όλα είναι πολιτικά-ιδεολογικά, αυτή ακριβώς είναι η λογική του φασισμού, σύμφωνα με τον πρωτότυπο ορισμό του Λούλη, τουλάχιστον, που θεωρεί πως η δική του θέση δεν είναι πολιτική-ιδεολογική, αλλά πιθανόν κάποιου είδους θέσφατο. Ενώ αμέσως μετά αναπαράγει την ανοησία ότι δεν είχαμε αντιδράσεις και κινητοποιήσεις επί ΣΥΡΙΖΑ, πιστοποιώντας ποιος δεν έχει τελικά καλή σχέση με την πραγματικότητα.

Δεν είμαι αριστερός καλλιτέχνης και βιοπορίζομαι σε έναν κόσμο όπου η αριστερά υπερτερεί. Έχει πολύ ψωμί για δράμα η αριστεροσύνη στον καλλιτεχνικό χώρο. Τα αριστερά φρονήματα και η αριστερή ψυχή κουβαλούν μια ολόκληρη κουλτούρα ακόμα κι αν η αριστερά που έζησε η γενιά μας ήταν η μεγαλύτερη ακύρωση που μπορούσε κανείς να φανταστεί. Κάποτε οι αριστεροί στη χώρα εργάζονταν υπό τις πιο δύσκολες συνθήκες. Σήμερα το πολιτικό προσωπικό της αριστεράς στη χώρα δεν έχει εργαστεί ποτέ.

Εδώ ο Λούλης αναπαράγει το ιδεολόγημα της ανύπαρκτης “αριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας”, πακέτο με την ακροδεξιά καραμέλα για την αποτυχία της και τους ανεπάγγελτους πολιτικούς της.

Δεν μου αρέσει να τραγουδάω για το αιώνιο θύμα, ούτε να παίζω σε έργα που γαργαλούν τα γρήγορα αντανακλαστικά του κοινού. Προτιμώ τη δραματοποίηση που απεικονίζει τη συνθετότητα της αλήθειας και της φύσης της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν μου αρέσει ο διχασμός της αριστεράς που είναι εύκολος, χοντροκομμένος, φανατισμένος. (…) Δεν μπορείς να ταυτίζεις την ύπαρξή σου με τις ιδέες σου γιατί η ύπαρξή μας είναι το μόνο που έχουμε. Όταν λες ότι μπορείς να πεθάνεις για τις ιδέες σου σημαίνει ότι είσαι έτοιμος για μάχη μέχρις εσχάτων. Δηλαδή με την ευκολία που πεθαίνεις, σκοτώνεις κιόλας.

Ευτυχώς υπάρχουν δύσκολες, νηφάλιες και σύνθετες σκέψεις, σαν αυτή του Λούλη, και μας βγάζουν από τις χοντροκομμένες, φανατισμένες πλάνες μας. Το παν είναι να καταφέρουμε να απαλλαχθούμε από τις ιδεοληψίες μας και γενικά από τις ιδέες μας, να μη δώσουμε καμία μάχη γιατί αυτή είναι συνώνυμου του φανατισμού και του θανάτου. Μόνο τότε θα είμαστε πραγματικά ελεύθεροι…