Θέατρο τη Δευτέρα: «Γιατρός με το στανιό» του Μολιέρου
Διαδεδομένο στην εποχή του Μολιέρου το φαινόμενο των τσαρλατάνων, που βιοπορίζονταν παριστάνοντας τους «γιατρούς», αλλά και η ανοησία των αφελών που πιάνονταν στο δόκανο αυτού του είδους αγυρτών…
«Ο Μολιέρος, αντλώντας από την ιταλική λαϊκή κομέντια ντελ άρτε, όχι μόνο το πρωταγωνιστικό πρόσωπο, τον Σγαναρέλο, τον τεμπέλη, μέθυσο, μπερμπάντη, βάναυσο στη γυναίκα του, ξυλοκόπο, που με το ζόρι, για να μην τον ξυλοφορτώνουν, αυτοχρίζεται «γιατρός», εμπλουτίζει τη μυθοπλοκή του και με άλλους τύπους πρόσωπα της κομέντια ντελ άρτε, όπως και με μουσικά και χορευτικά στοιχεία, στήνοντας αφ’ ενός ένα ευφάνταστο, οργιαστικά φαρσικό σκηνικό παιχνίδι, και σατιρίζοντας αφ’ ετέρου ένα σοβαρό κοινωνικό φαινόμενο.
Το διαδεδομένο στην εποχή του φαινόμενο των τσαρλατάνων που βιοπορίζονταν παριστάνοντας τους «γιατρούς», αλλά και την ανοησία των αφελών που πιάνονταν στο δόκανο αυτού του είδους αγυρτών» σημειώνει το 2006 σε κριτική της στο Ριζοσπάστη η αξέχαστη Θυμέλη (Αριστούλα Ελληνούδη), για το έργο «Γιατρός με το στανιό» του Μολιέρου.
Θέατρο τη Δευτέρα: «Γιατρός με το στανιό» του Μολιέρου
Η παράσταση που προτείνει για σήμερα η στήλη προβλήθηκε το 1984 από την ΕΡΤ, στο πλαίσιο της σειράς εκπομπών «Το θέατρο της Δευτέρας», σε σκηνοθεσία Έρσης Βασιλικιώτη – Σταύρου Ζερβάκη. Μετάφραση – διασκευή: Έρση Βασιλικιώτη. Μουσική σύνθεση: Γιώργος Δεσποτίδης. Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιώργος Μελισσάρης, Θάλεια Ασλανίδου, Νίκος Λύτρας, Γιώργος Ζιόβας, Παναγιώτης Σουπιάδης, Χρύσανθος Καγιάς, Μαρία Σάββα, Φωτεινή Παπαδοπούλου, Τάκης Γκιώκας.
Η Κατιούσα αγαπάει το θέατρο και προβάλλει κάθε Δευτέρα από τις σελίδες της μια σειρά από ξεχωριστά έργα που βρίσκονται «αποθηκευμένα» στο πλούσιο Αρχείο της ΕΡΤ.
Για πολλά χρόνια «Το θέατρο της Δευτέρας» που προβαλλόταν από την κρατική ΕΡΤ αποτελούσε μια όαση πολιτισμού στο άνυδρο τηλεοπτικό (και όχι μόνο) τοπίο της εποχής, που καθήλωνε κάθε βδομάδα μπροστά στους δέκτες τους χιλιάδες τηλεθεατές.
Οι μεγαλύτεροι συγγραφείς του κόσμου, αλλά και πολλοί νεότεροι, Έλληνες και ξένοι, έργα του κλασικού και νεότερου ρεπερτορίου, δοσμένα από σημαντικούς θεατράνθρωπους κι ερμηνευμένα από μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς που γέννησε αυτός ο τόπος, πέρασαν από τις ασπρόμαυρες και στη συνέχεια έγχρωμες οθόνες των τηλεοράσεων κι έφεραν κοντά στο θέατρο έναν κόσμο που δεν του δινόταν άλλου τύπου κίνητρα (ούτε λόγος για την απαραίτητη παιδεία…), για να προσεγγίσει, να απολαύσει και ν’ αγαπήσει τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης.
