Όχι άλλα χειροκροτήματα – Το NHS δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα και δε στελεχώνεται από ήρωες, λέει Βρετανός γιατρός
“Όταν ακούμε ότι οι πιο φτωχές περιοχές έχουν διπλάσιο ποσοστό θανάτων, με μέλη εθνικών μειονοτήτων να πλήττονται δυσανάλογα, σκέφτομαι: Μα στ’ αλήθεια είμαστε όλοι μαζί σε αυτό;”
Στη χώρα μας μπορεί τα χειροκροτήματα προς το προσωπικό του ΕΣΥ στα μπαλκόνια να ήταν χάπενινγκ στην αρχή της καραντίνας χωρίς συνέχεια – για καλή μας τύχη, θα προσθέταμε – σε άλλες χώρες ρίζωσε και ακόμα καλά κρατεί. Στη Βρετανία μάλιστα ήρθε να προστεθεί και το ουράνιο τόξο ως σύμβολο, προκαλώντας σε κάποιες περιπτώσεις αμηχανία ή και δυσαρέσκεια από μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Δεν νιώθουν ωστόσο όλοι οι υγειονομικοί στη χώρα κολακευμένοι από το νέο “έθιμο”, νιώθοντας ότι με τον τρόπο αυτό ωραιοποιείται η δύσκολο κατάσταση στο NHS και συσκοτίζονται οι κοινωνικές ανισότητες που έφερε ακόμα πιο έντονα στο προσκήνιο η πανδημία. Αυτά τα αισθήματα εκφράζει με ανώνυμο κείμενό του γιατρός βρετανικού νοσοκομείου στο Guardian, εξηγώντας τους λόγους που ο ίδιος και άλλοι συναδελφοί του έχουν απηυδίσει με αυτό που ονομάζει “υφέρποντα χειροκροτούντα φασισμό”:
Δουλεύω για το NHS (σσ. το Βρετανικό ΕΣΥ) ως γιατρός. Δε δουλεύω “στην πρώτη γραμμή”, γιατί αυτή δεν υπάρχει. Δεν είμαι στο στρατό, και δε διεξάγουμε στρατιωτικές μάχες. Αλλά όντως δουλεύω ως σύμβουλος σε κλινική όπου είχαμε περιστατικά Covid-19 και συνάδελφοί μου έχουν υπάρξει πολύ άρρωστοι. Η απαίτηση να είναι κανείς σε διαρκή επαγρύπνηση και να διαχειρίζεται το ρίσκο της μόλυνσης κάνει τη δουλειά δυσκολότερη, πιο αγχώδη και κάποιες φορές πιο τραγική.
Προφανώς συνεχίζω να εργάζομαι – είναι δουλειά μου, μια δουλειά που απολαμβάνω και πληρώνομαι καλά γι’ αυτή. Χαίρομαι που έχω λόγο να βγαίνω από το σπίτι. Έχω ένα πολύ αξιοπρεπές και ασφαλές εισόδημα και έτσι θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό.
Θα ήταν ωστόσο ωραίο να είχα μεγαλύτερη σαφήνεια για πολλά πράγματα, από το τεστ ως την απομόνωση και τη σωστή χρήση εξοπλισμού ατομικής προστασίας. Θα ήταν ωραία και να είχα δουλέψει τα τελευταία δέκα χρόνια σε ένα επαρκώς χρηματοδοτούμενο NHS, στελεχωμένα από ανθρώπους που λαμβάνει υπόψη της η κυβέρνηση. Θα ήταν ωραίο να δω την κατάλληλη αμοιβή για το χαμηλόμισθο προσωπικό που κρατά το σύστημα ενωμένο, να δω την αξία των μεταναστών για το NHS να εκτιμάται και να έχω ένα σύστημα υγείας στο οποίο να ενσωματώνεται ένα λειτουργικό σύστημα κοινωνικής πρόνοιας.
Ξέρω ότι πολλοί συνάδελφοί μου εκτιμούν τα χειροκροτήματα, λέγοντας πως νιώθουν συγκινημένοι κι ευγνώμονες, ότι η συνένωση της κοινότητας για στήριξη στο NHS τους ζεσταίνει την καρδιά. Υπάρχουν κι οι άλλοι που, σαν εμένα, απαντούν πως είναι συναισθηματικός αντιπερισπασμός μπροστά στα προβλήματα που ερχόμαστε αντιμέτωποι.
Ακόμα κι σε εκείνοι που τους άρεσε στην αρχή, αρχίζουν να ανησυχούν για τον υφέρποντα χειροκροτούντα φασισμό, το διαγωνισμό για την πιο προφανή και θορυβώδη επίδειξη, την πίεση σε όσους δε χειροκροτούν. Κάποιοι υποστηρίζουν πως μας ενώνει, ότι είμαστε όλοι μαζί σε αυτό. Αλλά όταν, για οποιοδήποτε περίπλοκο λόγο, ακούμε ότι οι πιο φτωχές περιοχές έχουν διπλάσιο ποσοστό θανάτων, με μέλη εθνικών μειονοτήτων να πλήττονται δυσανάλογα, σκέφτομαι: Μα στ’ αλήθεια είμαστε όλοι μαζί σε αυτό; Ίσως ο κόσμος θα έπρεπε να χειροκροτά λίγο δυνατότερα στο Μπέρμιγχαμ απ’ ό,τι στο Σάρεϊ (σσ. η πλουσιότερη κομητεία της Αγγλίας)
Eπιτρέπεται ακόμα να παραπονιόμαστε για τους φτωχούς πόρους και τις δυνάμεις επικίνδυνες συνθήκες εργασίας τώρα που έχουμε χειροκροτήματα, δωρεάν ντόνατς και έναν αιωνόβιο (σ.σ. αναφέρεται και πάλι στο συνταγματάρχη Τομ) να περπατά στον κήπο του για μας; Πώς τολμάμε;
Το NHS δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα και δεν στελεχώνεται από ήρωες. Το έχουν κατεδαφίσει με τη διοίκησή τους διαδοχικές κυβερνήσεις και τώρα θερίζουμε τους καρπούς αυτής της παραμέλησης, με φόντο τις συνέπειες που έχει στη δημόσια υγεία η μακροχρόνια τεράστια ανισότητα στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Αλλά μη νιώθετε πως πρέπει να χειροκροτάτε. Αρκετά με τα ουράνια τόξα. Όταν αυτό τελειώσει, ο κόσμος πρέπει να δείξει την εκτίμησή τους για το προσωπικό σε βασικές θέσεις με πρακτικούς τρόπους: Πληρώστε τους αρκετά για να μπορούν να ζήσουν στις πόλεις σας, στηρίξτε και καλωσορίστε το μεταναστευτικό προσωπικό που κρατά όρθια αυτή τη χώρα. Ακούστε τις απόψεις των εργαζόμενων του NHS όταν εκφράζουν ανησυχίες, αντιμετωπίστε την νοοτροπία των κατηγοριών και της γραφειοκρατίας. Ακόμα και όσοι συνάδελφοί μου ακόμα εκτιμούν τα χειροκροτήματα θα χτυπούσαν μια κατσαρόλα γι’ αυτό.