Καλμάροντας το OCD: Οι καλύτεροι δίσκοι της καλύτερης hip hop χρονιάς

Με λένε Γιώργο, γεια. Μου αρέσει να ακούω μουσική.
Το αγαπημένο μου είδος είναι το hip hop.
Τα αγαπημένα μου subgenres είναι το boom bap, το jazz rap και το trip hop ή όπως αλλιώς θέλετε να το λέμε για να συνεννογιόμαστε. Δεν δίνω και πάρα πολλή σημασία στα υπόλοιπα.
Εδώ και κάποια χρόνια αγοράζω δίσκους. Το αγαπημένο μου format είναι το CD.

Έχω μια ψυχανάγκα να φτιάχνω λίστες. Να, όπως εκείνοι οι παιχταράδες στο High Fidelity. Πρέπει να την καταπολεμήσω γιατί δε θα κάνω σεξ ποτέ μού κάνει τα νεύρα κρόσια από το ζόρι.

Το 1995 είναι η αγαπημένη μου hip hop χρονιά. Φέτος συμπληρώνουμε 25 χρόνια από τότε.
Γι’ αυτό αποφάσισα να φτιάξω δυο-τρεις λίστες με τους αγαπημένους μου hip hop δίσκους του 1995. Και να γράψω και δυο-τρεις σκέψεις για τον καθένα. Δύο τρεις, έξι. Κακό, αλλά έπρεπε να το πω.

Ντισκλέημερ λιστ πριν το κυρίως πιάτο:

• • Δε λέω ότι η λίστα μου είναι καλύτερη από τη δική σας (ασχέτως που είναι)
• • Δεν ζαλίζω όρχεις
• • Δεν σπάω πέη
• • Δεν επιβάλλω απόψεις σαν χουνταίος
• • Δεν λέω ότι δεν βγαίνει καλό hip hop σήμερα σαν καφενειακός μπάρμπας που η γενιά του τα έφτιαξε όλα και όλοι οι υπόλοιποι να πάνε στον Καιάδα
• • Ζητάω (αλλά δεν απαιτώ) το ίδιο και από εσάς
• • Σκοπός είναι να κάνουμε συζήτηση για πράγματα που σας αρέσουν, ό,τι κι αν είναι αυτά, και να φτιάξετε λίστες
• • Σκοπός επίσης είναι να επικοινωνήσουμε (δυσκολεύομαι στην επικοινωνία και η μουσική με βοηθάει)
• • Σκοπός ΔΕΝ είναι να έχω καν’ναν ταλιμπάν να μου λέει “ΝΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΒΑΛΑΙΣ ΤΟΥΠΑΚ”
• • Σκοπός επίσης ΔΕΝ είναι η χυδαία επίδειξη γνώσεων, a.k.a. να τις βγάλουμε να τις μετρήσουμε

Πάμε (pun intended):

1.                Cypress Hill – III – Temples Of Boom

Μπήτια από τα τρίσβαθα της κολάσεως από τον Muggs, σκληρό καργιολίκι από τον B-Real και ο αγαπημένος μου δίσκος ανεξαρτήτως είδους μουσικής είναι έτοιμος. Απουσία Sen Dog; Ποιος νοιάστηκε (το λέω με πόνο αυτό, τον αγαπάω τον Sen Dog);  Άσε που είδαμε και συνεργασία Cypress-Wu. Όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε.
Όσον αφορά τον ήχο, ένα σχόλιο ακόμα: σε σχέση με τα δύο πρώτα funky άλμπουμς, εδώ κατά την ταπεινή μου άποψη έχουμε τον ορισμό του “αλλάζω στυλ χωρίς να αλλάζω ταυτότητα”. Α, και το καλύτερο remix ever, Illusions Harpsicord Mix.

2.                GZA – Liquid Swords

Μετά το μεγάλο μπαμ που έσκασε σαν σφαλιάρα στα αυτιά το ‘93 με το 36 Chambers, μετά το πρώτο σόλο του Method man που έφερε τον πόνο το ‘94, το 1995 είναι η χρονιά της παγκόσμιας κυριαρχίας των Wu-Tang Clan. Εδώ έχουμε το καλύτερο δείγμα αυτής: σκάκι, κουνφού (μία λέξη), κόμιξ (με ξι), street life. Χειμωνιάτικο soundscape από τον RZA, laid back raps από τον GZA, όλο το κρου συμμετοχή, γεια σας, τα λέγαμε. Για στίχους, metaphors και similes να μην αρχίσω καλύτερα. Τα μυαλά μας πονάνε.

3.                Guru – Jazzmatazz Volume II (The New Reality)

Δε θέλω καν να μιλήσω για αυτό το δίσκο. Το δεύτερο μέρος ενός εγχειρήματος που ξεκίνησε το 1993, ο άνθρωπος μάς έφερε τους Μαρσάληδες και τον Ντόναλντ τον Μπερντ και τον Ραμσή τον Λούη (πρωτοξάδερφος του Σπύρου, εξ Αλεξανδρείας Αιγύπτου, κάμερα σε μένα) και τόσους άλλους θρυλικούς καλλιτέχνες στο hip hop. Να του πούμε ένα ευχαριστώ και ελαφρύ το χώμα. Guru rest in peace.

4.                Mobb Deep – The Infamous

Μετά την πλήρη αποτυχία του πρώτου δίσκου, ο οποίος πρέπει να πούλησε παγκοσμίως περίπου έξι αντίτυπα (έχω το ένα, ΟΚ δεν είναι καλό), οι Mobb Deep είπαν να κάνουν λίγη αυτοκριτική και να ανασυνταχθούν. Ο δίσκος δεν πήγε καλά διότι μίλησαν πολύ για τα γκομενάκια που ρίχνουν και τα λεφτά που βγάζουν, άλλα στη γειτονιά τούς κορόιδευαν γιατί οι τύποι τριγυρνούσαν με τρύπια παπούτσια.
Οπότε, επέστρεψαν να παίξουν τα ρέστα τους (αν και αυτό δεν πήγαινε καλά, σκόπευαν να τα παρατήσουν) και να δώσουν τον ωμό ρεαλισμό της ζωής στη φτωχή μεριά της Νέας Υόρκης των 90s σαν κλωτσιά στα αρκίδια. Με μέντορα τον Q-Tip, του οποίου οι πινελιές είναι φανερές στο άλμπουμ, ο Havoc έδωσε μερικά από τα καλύτερα beats που έχουν ακουστεί ποτέ και, μαζί με τον Prodigy, μερικά από τα πιο πολυσαμπλαρισμένα lines που έχουν γραφτεί ποτέ. Βρώμικο, σκοτεινό, κινηματογραφικό. Κλασσικό. Prodigy rest in peace.

5.                Big L – Lifestyles Ov Da Poor And Dangerous

Είμαι μόλις στον πέμπτο δίσκο της λίστας μου και ήδη μετράμε τρεις καλλιτέχνες που έχουν αποδημήσει. Το συνειδητοποιώ και με πιάνει ένα κάτι. Τεσπά.
Ο βασιλιάς των punchlines ήρθε, έδωσε έναν δίσκο και έφυγε. Δεν πρόλαβε να δώσει άλλον (το Big Picture δε μετράει, δεν ακούω τι λέτε).
Τα πολλά λόγια είναι περιττά: μόνο βία και μαύρο χιούμορ. Βομβαρδισμός από ατάκες, μουσική DITC. Σε οπαδική ορολογία: γκολ και ξύλο. Και όσοι είστε hip hop heads και διαβάζετε το παρόν, σίγουρα κάποια στιγμή φωνάξατε: BIG L REST IN PEACE.

6.                DJ Krush – Meiso

Ο Γιάπωνας έφυγε από τη Γιάκουζα (με τα blessings του αφεντικού), πήρε το κατάνα μακέRι του, το ακόνισε καλά και έσφαξε σάμπολς του θανάτου. Μετά τα τρία πρώτα αριστουργήματα -όλα το 1994 ο τρελέας- ήρθε η ώρα του Meiso. Θες CL Smooth; Έχουμε. Θες Roots; Έχουμε. Θες Gang Starr Foundation; Έχουμε. Θες πίσσα και παράνοια με τον τιτανοτεράστιο DJ Shadow; Έχουμε. Θες ινστραμέντα να βαράνε καρωτίδα; Έχουμε. Και μάλιστα μιξάροντας Jazz και τραντισιονέλ Τζαπανίλα.
Ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ beatmaker εκτός ΗΠΑ με τέτοιο σερί δίσκων και τέτοια διάρκεια. 1994-2001 ο άνθρωπος είχε back to back classics. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε πολλούς Αμερικάνους με τέτοιο σερί.
Κλείνοντας, να ευχαριστήσουμε τον James τον Lavelle που ανακάλυψε και έκανε ευρέως γνωστό στον πλανήτη τον DJ Krush, αλλά και τόσους άλλους παιχταράδες.
Mo’ Wax forever.

7.                Double X (a.k.a. Double XX Posse) – Ruff, Rugged & Raw

Κανονικά το εξώφυλλο του δίσκου ήταν αυτό. Απλά δεν τα βρήκανε με το γραφίστα. Πρώτοι εδώ.
Ένα πράγμα που μου αρέσει στο κλασσικό boom bap και αγαπώ ιδιαιτέρως, είναι τα stabs από τρομπέτες και σαξόφωνα που τα κάνουνε και λουπάρουνε και δίνουν αυτό το εφέ σαν σειρήνα. Δεν ξέρω, αυτή η μίξη Jazz με βρωμόμπητα με κάνει να κουνάω το κρανίο μου πάνω κάτω με ικανοποίηση.
Κατά τα άλλα, μιλάμε για νεύρα. Όλο το άλμπουμ τίγκα στα νεύρα και στις φωνές. Χαρά πουθενά, σαν την Άρσεναλ ένα πράγμα. Υποστηρίζω Άρσεναλ, υπάρχει πρόβλημα; Πρόβλημα;;; Α, πρόβλημα.

8.                Da Youngsta’s – I’ ll Make You Famous

Μα το Γιαραμπή, ποτέ δεν κατάλαβα την απόστροφο στο όνομα του γκρουπ. Αν κάποιος μπορεί, ας μου εξηγήσει, γιατί είναι πολλά τα χρόνια που δεν καταλαβαίνω. Και δε μου αρέσει να μην καταλαβαίνω.
Πίσω στο θέμα. Τα παιδάκια μεγάλωσαν και έγιναν άντρηδοι. Και έβγαλαν τον καλύτερό τους δίσκο. Θλιμμένο σακατιλίκι boom bap. Η μάρκα μου. Δεκατρία τραξ, χωρίς εισαγωγή, χωρίς έξοδο. Τίμια και εργατικά. Ή και όχι.
Σε αυτή την ιστορία δεν ήθελα να αναφερθώ σε κανένα κομμάτι ονομαστικά, αλλά μιας που το έχω ήδη κάνει, θα το ξανακάνω. Δε θα ξεχάσω ποτέ που ο αδερφός μου -γιατί εκείνος μού έμαθε το δίσκο, θενξ μπρο- έβαλε περιχαρής το U R Everything λέγοντάς μου να ανοίξω καλά τα αυτιά μου, γιατί πρόκειται να ακούσω κάτι που θα μου αρέσει πολύ. Και όντως είχε δίκιο. Μου πέσανε τα μαλλιά όταν άκουσα τη μπητάρα. Από τότε δεν έχω μαλλιά.

9.                Goodie Mob – Soul Food

Ωωωωωωωπ! Τι έχουμε εδώ; Δεν το περιμένατε ε; Πουλάκια μου…
Ο φίλος μου ο Φίλιππας είναι ένας σημαντικός άνθρωπος για μένα. Έμαθα πολύ hip hop από εκείνον -πης μπρο-. Κάποια στιγμή το 2000 μού είχε γράψει μια κασέτα με επιλογές από “ξένα”. Διαβάζοντας την τράκλιστ, βλέπω “Goodie Mob – I Didn’t Ask To Come”. Λέω ωραία, για να δω τιναφτόρε. Και είδα.
Οι τέσσερις τύποι από την Atlanta έκατσαν και τα είπαν ωραία και σωστά. Το κρου (λέγε με Outkast) συμμετείχε ωραία και σωστά. Η μεγάλη δουλειά για μένα όμως είναι οι παραγωγές.
Οι Organized Noize έκαναν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Συνδύασαν beats και samples με live instrumentation και έβγαλαν ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα. Ο δίσκος είναι γεμάτος ζέστη, υγρασία και μπίχλα από τους βάλτους του αμερικάνικου Νότου.
Δεν πα να είναι Χριστούγεννα με μείον εφτά; Βάζω το δίσκο και μυρίζει μια ιδρωτίλα, μια μασχαλίλα, μια Θερμαϊκίλα, σαν δεκαπενταύγουστος στην πόλη βρε παιδί μου. Με την καλή έννοια πάντα.

10.            Fat Joe – Jealous One’s Envy

Ακόμα μια απόστροφος χωρίς λόγο ύπαρξης; Βοηθήστε κάποιος παρακαλώ.
Αν ο Big L είναι ο συνδεσμίτης με το ρόπαλο στην πρώτη γραμμή, τότε ο Fat Joe είναι ο πρόεδρας με το σιδερικό που κάνει απειλητικά τηλεφωνήματα σε διαιτητές στο παρασκήνιο. Αυτό είναι το ύφος του δίσκου με δυο λόγια.
Μπήτια, τσεκ. Ρίμες, τσεκ. Υπερβολική σκληράδα, τσεκ. Πρώτη εμφάνιση του Big Pun στο χάρτη; Τσεκ. Ένα κακό τραγούδι γιατί ο μαν είναι λατινοκάγκουρας και γουστάρει RnB, τσεκ. Προχωράμε.

Honorable Mentions

Αν η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στο νικητή, ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΕΜΕΙΝΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΔΕΚΑΔΑ.

11. Das EFX – Hold It Down
Το diggedy style (στα ελληνικά: σαν του μπέκερε μπέκερε Μπόνο) στα καλύτερά του

12. Onyx – All We Got Iz Us
Τελικά το original εξώφυλλο των Double X το πήρανε αυτοί

13. Masta Ace Inc. – Sittin’ On Chrome
G-Funk elements σε boom bap μπήτια, άψογο

14. Raekwon – Only Built For Cuban Linx
Wu Tang Wu Tang Wu Tang Wu Tang Wu Tang Wu Tang Wu Tang Wu Tang

15. 2Pac – Me Against The World
Το καλύτερο άλμπουμ του Pac για μένα

16. Pharcyde – Labcabincalifornia
Can’t keep running awaaaaaaaaaaaaaaay, αυτό

17. Group Home – Livin’ Proof
Η ιδιοφυΐα που λέγεται DJ Premier πήρε δύο μέτριους εμσήδες και έφτιαξε classic

18. Smif ‘n’ Wessun – Dah Shinin’
Βρώμα και δυσωδία, where’s Brooklyn at?

19. NTM – Paris Sous Les Bombes
Δεν φτάνει το υπερκλάσικ του ‘98, αλλά είναι εκεί ψηλά

20. Miilkbone – Da Miilkrate
Ποιος είπε ότι οι λευκοί δε μπορούν να μπηδήσουν;

See Also

Ακόμα να πειστείτε ότι το 1995 ήταν η καλύτερη χρονιά έβερ; Δείτε κι αυτά, I rest my case.

• • The Roots – Do You Want More?!!!??!
• • BG Knocc Out & Dresta – Real Brothers
• • Showbiz & AG – Goodfellas
• • Kool G Rap – 4, 5, 6
• • Akhenaton – Meteque Et Mat
• • Nine – Nine Livez
• • Mic Geronimo – The Natural
• • Main One – Birth Of The Ghetto Child
• • Tha Alkaholiks – Coast II Coast
• • LL Cool J – Mr. Smith
• • Ol’ Dirty Bastard – Return To The 36 Chambers: The Dirty Version
• • Dogg Pound – Dogg Food
• • Friday OST
• • Tales From The Hood OST
• • Bone Thugs ‘n’ Harmony – E. 1999 Eternal
• • Τελευταίο ένα δικό μας: Terror X Crew, το ομώνυμο

Αντί επιλόγου

Έδωσα 36 (SUUUUU) επιχειρήματα για να στηρίξω την άποψή μου. Είτε συμφωνείτε είτε όχι, έδωσα τον αγώνα τον καλό. Προσθέτω δε, πως αυτά τα άλμπουμ μου αρέσουν ΟΛΑ.
Άλλα είναι από τα αγαπημένα μου έβερ, άλλα τα ακούω πολύ και άλλα λιγότερο.
Δεν υπάρχει όμως ούτε ένα άλμπουμ από τα παραπάνω που να μη μου αρέσει.
Δεν συμπεριέλαβα στις λίστες μου ονόματα όπως WC & The Maad Circle, E-40, DJ Quik και πόσους άλλους που έβγαλαν classics το ‘95, απλά και μόνο επειδή δεν είμαι fan.
Επίσης, δεν συμπεριέλαβα άλμπουμς του 1995 που υπεραγαπώ, αλλά δεν κυκλοφόρησαν τότε. Έμειναν στα ράφια και βγήκαν το 2019.

Αν υπάρχει άνθρωπος που διάβασε μέχρι εδώ, μπράβο σου και ελπίζω να σε γνωρίσω και από κοντά. Κερνάω καφέ. Τον καλό, όχι σάπια φραπεδιά.
Θέλω να ακούσω και άλλες απόψεις για τις λίστες μου, για τη χρονιά, για τις δικές σας αγαπημένες χρονιές, ή για οτιδήποτε κάποιος έχει αγάπη και πάθος. Γεια χαρά.

George Tzi