Και τώρα ένας Φρίντμαν που όλους τους ενώνει…

Αρχικά λίγες σημειώσεις από την ομιλία.

Ο Τσίπρας ξεκινά με γκολ από τα αποδυτήρια, ευχαριστώντας τους ανθρώπους της αγοράς, γιατί το πρόγραμμα που θα παρουσιάσει έγινε σε διαβούλευση μαζί τους. Πόσο πιο καθαρά να το πει, οι επιχειρηματίες είχαν λόγο στη συνδιαμόρφωσή του. Σχεδόν αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες θα λέγαμε…

Ακολούθησε μια σύντομη αναφορά στην καταστολή που βιώνουν οι 20άρηδες, το ’12 στο Σύνταγμα και σήμερα στις πλατείες της γειτονιάς τους -γιατί προφανώς επί ΣΥΡΙΖΑ τα ΜΑΤ – που αρχικά ήταν καταργημένα και μετά εκδημοκρατισμένα, αλλά στο τέλος “αυτονομήθηκαν” ενάντια στη ριζοσπαστική κυβέρνηση – τους έραιναν με ροδοπέταλα.

Και ύστερα πέρασε στο κυρίως πιάτο της βραδιάς.

Η βασική κεϊνσιανή ιδέα που ανέπτυξε είναι πως δεν μπορεί να υπάρξει ανάκαμψη χωρίς να πέσουν λεφτά. Και ο μόνος που μπορεί να τα ρίξει είναι το κράτος (το ερώτημα του ενός – και πλέον – εκατομμυρίου είναι από ποιον τα παίρνει πριν τα ρίξει). Επικαλέστηκε μάλιστα -πιθανότατα λανθασμένα– ένα παλιό παράδειγμα που πέρασε στην ιστορία ως “λεφτά από το ελικόπτερο” και ανήκει στο Νομπελίστα γκουρού του νεοφιλελευθερισμού Μίλτον Φρίντμαν.

Μην ταράζεστε δε θα προτείνω μια τέτοια λύση, έσπευσε να πει ο Τσίπρας. Πάλι καλά, γιατί αλλιώς καραδοκούσαν εμφράγματα – όχι. Αλλά κράτησε τη βασική ιδέα πως μπροστά σε μια οικονομική καθίζηση, πρέπει να αντιδράσουμε άμεσα, ενισχύοντας -ακόμα και ανορθόδοξα- τη ζήτηση και τη ρευστότητα. Και αυτό είναι κάτι που δε συζητούν μόνο “προοδευτικές” αλλά και συντηρητικές κυβερνήσεις.

Η συνέχεια περιελάμβανε μια ιστορική φράση.
Οι επιχειρήσεις δεν μπορούν, η κυβέρνηση δε θέλει, οι εργαζόμενοι δεν αντέχουν!
Δεν είναι οι προϋποθέσεις της επαναστατικής κατάστασης, αλλά η εικόνα της πραγματικής οικονομίας.
Και στο βάθος προβάλλει από τον μπουφέ της ιστορίας ως πιθανή απάντηση: “το ΠΑΣΟΚ θέλει, ο λαός μπορεί”.

Ο Τσίπρας δανείστηκε έναν ακόμα χρυσό κανόνα για τις μεγάλες επιχειρήσεις, που είναι, “του μπιγκ του φέιλ” (too big to fail, δηλαδή πολύ μεγάλες για να αποτύχουν) για να τον προεκτείνει στις μικρομεσαίες, υποστηρίζοντας πως δεν πρέπει να τους πούμε: “καπιταλισμό έχουμε, κόψτε τον λαιμό σας”.

Η σοσιαλδημοκρατία είναι εκείνο το πολιτικό μόρφωμα, με τις γλοιώδεις θέσεις, που μπορούν να το κάνουν να γλιστρά συνεχώς παρακάτω. Να ξεχνά δηλαδή την εργατική τάξη που πάλιωσε, για να βαφτίσει δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας τις σταρτ-απ και τους μικροαστούς, και να καταλήξει να ενισχύει τα μονοπώλια.

Σε κάθε περίπτωση, το επικαιροποιημένο “Μένουμε όρθιοι” αναφέρεται εξ αρχής στον επιχειρηματικό κόσμο, που πρέπει να μείνει όρθιος, γιατί είναι “του μπιγκ του φέιλ” και όταν κινδυνεύουν τα κέρδη του, μπαίνει το κράτος εγγυητής, ξεχνώντας πως “καπιταλισμό έχουμε” και ο ιδιώτης παίρνει θεωρητικά τα ρίσκα του.

Έτσι καταλήγει σε μια σειρά “ριζοσπαστικές προτάσεις”: Από την κάλυψη του ασφαλιστικού και μισθολογικού κόστους των επιχειρήσεων -που μπορεί να φτάσει στο 100% αν είναι σε αναστολή, μέχρι την “αναπτυξιακή τράπεζα” και τη μείωση της προκαταβολής του φόρου των επιχειρήσεων. Περισσότερα μπορείτε να δείτε εδώ, απευθείας από την πηγή. Για όσους δεν έχετε ήδη δει τις χαώδεις διαφορές με την πολιτική της ΝΔ, η συνέχεια θα σας πείσει.

Κάποτε η Αριστερά αγωνιζόταν ή τουλάχιστον διακήρυσσε τον σοσιαλισμό, τις κατακτήσεις του “κοινωνικού κράτους” και άλλα παρόμοια που σήμερα θεωρούνται ουτοπικά και παλιομοδίτικα. Η “σύγχρονη Αριστερά” αλά ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει ολοένα και περισσότερο με το κόμμα των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ . Ευθυγραμμίζεται πλήρως στο γεωστρατηγικό κομμάτι (ΝΑΤΟ, ΕΕ, επεμβάσεις), διατηρεί κάποιες δικαιωματικές ευαισθησίες -που τις ξεχνά μόλις γίνει κυβέρνηση και αφήνει στην άκρη ριζοσπαστικές “εξαλλοσύνες” του παρελθόντος.

Καθώς η ΝΔ εξελίσσεται σε μια Alt-Right Δεξιά, με ελάχιστα συγκαλυμμένο φασίζοντα λόγο, ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να καλύψει το δικό της κενό στον “φιλελεύθερο” χώρο και τις αξίες του. Εσείς τι θεωρείτε πιθανότερο; Να έγινε ο Φρίντμαν σοσιαλιστής ή ο Τσίπρας νεοφιλελεύθερος; Κρίμα μόνο που έχει εκτοπιστεί ο Βαρουφάκης και δεν αξιοποιείται ως “asset” σε ένα προτσές όπου θα είχε πολλά να προσφέρει…

Δεξιοί και “αριστεροί” ψάχνουν εναγώνια να βρουν κάπου να διαφέρουν. Οι μεν λένε πως το κράτος δεν είναι ιερή αγελάδα -εκτός και αν πρόκειται για καταστολή, εξοπλισμούς και ιερείς- αλλά την αρμέγουν συστηματικά. Και οι δε μπουκώνουν τους καπιταλιστές με χρήμα, για να “τονώσουν τη ζήτηση”. Ιερή ή ανίερη αγελάδα, το θέμα είναι να ταΐζει τις ίδιες τσέπες. Και τώρα ένας Φρίντμαν που όλους μας ενώνει…

-Μα κύριε Πάνο, είναι καθαρός καπιταλισμός αυτό;
-Ο ορισμός του καπιταλισμού κυρία μου…