Λακέδες, δαίμονες και λακεδαιμόνιοι

Θαρρώ πως τώρα είναι, κυριολεκτικά, η ώρα να αναμετρηθούμε, επίσης κυριολεκτικά, με το φασισταριό. Αυτό που με θηριώδη βοήθεια απ’ την μηντιακή καπιταλιστική μονοκαλλιέργεια, μεταμορφώνεται από κανιβαλιστικός αρουραίος σε μίκυ μάους. Ένα εθνοποντίκι, με την Ιστορία γραμμένη σε τουμπανιασμένα μπράτσα, σφιχτούς κοιλιακούς και μασχάλες που ζέχνουν απ’ την απλυσιά για να θυμίζουν ψευδαντρίλα, με τατουάζ που πιθηκίζει ναυτικούς χωρίς να έχει παλέψει όχι με κύματα για ένα κομμάτι ψωμί, αλλά μήτε με τα βότσαλα απόμακρης παραλίας.

Κι εδώ η παγίδα κρύβεται, δυστυχώς αποτελεσματικά, σε μια ορολογία που χτίζεται εδώ και χρόνια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αποσπασμένη από σχοινοτενείς πολιτικούς λόγους αστών, αλλά και απωθημένα μικροαστών, οι οποίοι επιδεικνύουν την κοινωνική τους μόρφωση, αποκτημένη από περιηγήσεις σε αγγλόφωνες τσατοπαρέες, και γιουτμπίστικες εκρήξεις ψευδοκουλτούρας. Είναι αυτοί που συζητώντας για τη φιλανθρωπία των κρεμμυδιών του χρυσαυγίτικου ακτιβισμού, μπερδέψανε τους λακέδες με τους δαίμονές τους και πλασαρίστηκαν σαν «λακεδαιμόνιοι» ήρωες καρτούν στο πολιτικό φιλμ νουάρ. Αυτό μιας δίκης που σχεδόν όλοι ξέχασαν, για να τελειώσει όταν και κυρίως όπως χρειαστεί και συμφέρει την κεντρική πολιτική σκηνή των εκλογικών συστημάτων.

Alt -Right my ass λοιπόν. Και πολλή προσοχή. Γιατί εκεί έξω, υπάρχουν πολλοί, νέοι και γέροι κι άντρες και γυναίκες, δυστυχώς διαταξικά, που ανοίγουν στο πιτς φιτίλι μια διαλεκτική μπαρουφολογία για διαχωρισμό της άκρας δεξιάς σκέψης, κουβέντας, θέσης, άποψης, στάσης ζωής, από το φανερό ή εκλεγμένο κομματικό ή κι ακομμάτιστο προσώρας φασισταριό. Και πατώντας στο βρωμερό μοτίβο «τι Χίτλερ τι Στάλιν», για το οποίο το ευρωπαϊκό  κεφάλαιο έχει ρίξει προπαγανδιστικά κονδύλια, «μέρες μνήμης», κι άλλα όπλα χειραγώγησης απ’ το νήπιο ως το… καλό πανεπιστήμιο, να σου πετιέται τάχα μου δήθεν, πότε η ομοιότης μεταξύ τραμπισμού και πουτινισμού, και πότε η διαφορά μεταξύ κασιδιαριάς και μπογδανιάς κι άλλα τέτοια πιασάρικα εύπεπτα σκευάσματα υγιεινής καπιταλιστικής διατροφής.

Αλλά άμα οι σφοδροί πολέμιοι των πολιτικών δυναστειών και των πολιτικών σογιών, δηλώνουν ευθαρσώς ότι μπορεί να αντιπαρατεθούν πολιτικά με νεόφυτο ναζί, καμαρωτό καμαρότο του μεγάλου αρχηγού ως χτες, που έβαλε τα λυκοπρόβατά του να εκλέξουν τον πατέρα του στη περιφέρεια Αθήνας και τη μάνα του στο δήμο Πειραιά, τότε άντε να ξεχωρίσεις την πίτσα με σκατά απ’ την πίτσα με σοκολάτα στην άθλια κουζίνα του μεταμοντέρνου μαγειρείου των λέξεων, εν όψει της έκδοσης απόφασης. Τέτοιας, που τυχόν θα επιτρέπει σε μια εγκληματική οργάνωση να εμφανίζεται ως κόμμα, με άλλο όνομα, άλλο αρχηγό και… την απαιτούμενη πλαστή φρεσκάδα.