«Ισοδύναμα μέτρα»: κύριοι, αυτή είναι η «λύση» για την οικονομία…

«Η λέξη ισοδύναμα έχει εισαχθεί από την τρόικα. Όταν αναζητούνε ισοδύναμα, εννοούν ισοδύναμους πόνους», υποστήριζαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρνηση, όταν η ΝΔ μιλούσε για «ισοδύναμα μέτρα» που θα ανακούφιζαν τις πιο ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού από τις μνημονιακές πολιτικές. Αργότερα, με το που ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ τη διακυβέρνηση του τόπου, τη φράση αυτή την ενσωμάτωσε κι αυτός στη ρητορική του, ξεχνώντας όλα όσα έλεγε προηγουμένως.

Πάνω στα «ισοδύναμα μέτρα» χτίστηκε ένα ολόκληρο παιχνίδι παραπληροφόρησης και αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, αντιλαϊκά μέτρα και πολιτικές συνάντησαν μικρότερες αντιστάσεις στην εφαρμογή τους, δόθηκαν υποσχέσεις, αναπτύχθηκαν ελπίδες, «ειπώθηκαν ψέματα που ντράπηκαν και τα ίδια, μια και δεν ντράπηκαν τα στόματα που τα ‘λεγαν».

Γιατί συνεπώς να εξοβελίσουμε τη φράση αυτή από τον δημόσιο λόγο;

Άλλωστε, ειδικά σήμερα, στην προσπάθεια που κάνουν και οι δύο να στηρίξουν με νύχια και με δόντια τις μεγάλες επιχειρήσεις και να πείσουν πως είναι ικανοί να αποτελέσουν ισχυρούς θεματοφύλακες των συμφερόντων της αστικής τάξης, τα περιβόητα «ισοδύναμα» μπορούν πραγματικά να αποκτήσουν κεντρική θέση στην πολιτική αρένα και να τους «ξελασπώσουν». Με την απαιτούμενη προσαρμογή στις νέες συνθήκες, με το κατάλληλο φτιασίδωμα, αποτελούν ιδανικό εργαλείο για να «κερδηθεί χρόνος» – έτσι όπως «κερδιζόταν» μέχρι πρότινος χρόνος για το δημόσιο σύστημα υγείας – και να δώσουν τη δυνατότητα στο αστικό σύστημα να ξεπεράσει την οικονομική κρίση, φορτώνοντας τα βάρη στους συνήθεις υπόπτους.

Η ΝΔ θα μπορούσε να υποστηρίξει πως «έτσι όπως διαχειρίστηκε εξαιρετικά την πανδημία», το ίδιο καλά θα τα καταφέρει και στην εξεύρεση εκείνων των «ισοδύναμων μέτρων» που θα ανακουφίσουν τους πολίτες από την οικονομική κρίση που προκάλεσε ο κορονοϊός. Αυτό πρέπει να τονίζεται πάντοτε. Η κρίση είναι του κορονοϊού – μη γίνει κανένα μπέρδεμα και αρχίσουν να αναζητούνται κι αλλού ευθύνες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να βάλει τα γυαλιά σε όλους και να κάνει πραγματικά τη μεγάλη ρελάνς. Αντί να υποστηρίξει πως θα βρει «ισοδύναμα μέτρα» για τους εργαζόμενους και τα νοικοκυριά που πλήττονται άμεσα, να εξαγγείλει «ισοδύναμα μέτρα» για τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Θα μπορούσε, μάλιστα, να το θεσπίσει ως συμπληρωματικό του πρόγραμμα: «Μένουμε Όρθιοι II» με «Ισοδύναμα Μέτρα ΙΙ». Με αυτόν τον τρόπο θα αποκτήσει ξανά τον πρώτο λόγο σε σχέση με τη ΝΔ, αφού και το κεντρικό και το συμπληρωματικό του πρόγραμμα θα έχουν στο επίκεντρο τα ίδια συμφέροντα – που δεν είναι φυσικά τα δικά μας.

Όταν, λοιπόν, μας ρωτάνε ποια είναι η λύση για περισσότερες ΜΕΘ και διαγνωστικά τεστ, για στήριξη στους καλλιτέχνες, στους εργαζόμενους στον επισιτισμό και τον τουρισμό, στους άνεργους, τους αυτοαπασχολούμενους, σε κάθε εργαζόμενο που πλήττεται, θα απαντάμε πως η λύση βρίσκεται στα «ισοδύναμα μέτρα» – καμία αναφορά σε αγώνες, συλλογικές προσπάθειες, εστίες αντίστασης και ανάπτυξη των κοινωνικών κινημάτων. Όλα αυτά είναι πολύ «μπανάλ» τη σήμερον ημέρα και δεν χωρούν – δεν πρέπει να χωρούν – στη μετά κορονοϊού εποχή.

Αυτή η εποχή που ανοίγεται μπροστά μας οφείλει να περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από το «μικρότερο κακό»,  να εμφορείται από τον φόβο και να ξεφτίζει όλο και πιο πολύ σε επίπεδο αξιών, οραμάτων και ιδεολογιών.

«Από τη μία μεριά, πάντα παλεύουμε για το μικρότερο κακό – βραχυπρόθεσμα, εντελώς βραχυπρόθεσμα, γιατί ο κόσμος ζει πάντοτε στο σήμερα και δεν θέλει ν’ αναβάλει για δέκα ή είκοσι χρόνια αυτό που χρειάζεται σήμερα. Και πάντοτε  υπάρχει το μικρότερο κακό. Πρέπει, όμως, συνάμα να κρατούμε το βλέμμα καρφωμένο στο μεγάλο παιχνίδι – τι λογής κόσμο θέλουμε να φτιάξουμε», ισχυριζόταν ο Αμερικανός κοινωνιολόγος, Ιμάνουελ Βαλερστάιν.

Τι λογής κόσμο μπορούμε να φτιάξουμε με «ισοδύναμα μέτρα»;

Έναν κόσμο άνευρο, παθητικό, αδρανή, που κάθε πτυχή του θα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με καταπιεσμένους, υπάκουους και ελεγχόμενους λαούς, μαθημένους να ζουν με χαμηλές προσδοκίες. Έναν κόσμο εξ’ ολοκλήρου βάρβαρο.

Αυτόν τον κόσμο θέλουμε;