Οι ληστές και το ζαρκάδι (μια αλλιώτικη αληθινή ιστορία…)

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι “εκ φύσεως” ο άνθρωπος είναι θηρίο και ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα αναμόρφωσής του. Κάποιοι άλλοι που αγωνίζονται για ν’ αλλάξουν τον κόσμο ώστε να… εξανθρωπιστεί ο άνθρωπος, επιμένουν ότι δεν είναι καθόλου έτσι και ότι ο άνθρωπος διαθέτει πάμπολα χαρίσματα και πως ανάλογα με τις συνθήκες ζωής που βιώνει στο κοινωνικό του περιβάλλον μπορεί να συμπεριφέρεται είτε ως “θηρίο” είτε ως “συνειδητό ον” με ευγενή ψυχική δομή! Ο δραπέτης Β. Παλαιοκώστας ο, κατά τον νόμο, σκληρός, άτεγκτος και θηριώδης παραβατικός της εναρέτου κοινωνίας που ζούμε, εξομολογείται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του μια βιωματική του εμπειρία, όταν κυνηγημένος, αυτός και ένας άλλος σύντροφός του, συναντούν στο βουνό όπου κρύβονται κάποιο ελεύθερο πλάσμα της φύσης, ένα ζαρκάδι! Και τότε… 

Ιδού: 

«(…) Απέναντί μας, πάνω σ’ ένα βράχο, έκανε την εμφάνισή του ένα μικρό ζαρκάδι. Έμεινε για ώρα ακίνητο να μας κοιτάζει με τα θλιμμένα του μάτια. Με τους διώκτες στο κατόπι μας λησμονήσαμε ότι βρισκόμασταν σε ένα μοναδικής ομορφιάς οικοσύστημα που κι αυτά τα πλασματάκια διεκδικούσαν το μερίδιο γης που τους ανήκει. Όταν ξαναειδωθήκαμε με τον Κώστα, μας είπε πως κι εκείνος αντάμωσε μια αρκούδα!  Ό,τι κληρώνει στον καθένα… 

Το ζαρκαδάκι εκεί δεν έλεγε να ξεκολλήσει. Θα ‘χε ξαναδεί άραγε από τόσο κοντά άνθρωπο; Τι να σκεφτόταν; Το περίμενε κάποιος; Λες να γνώριζε για τη ληστεία! Ένα ήταν σίγουρο, εκείνη τη στιγμή έπαιζε με την πείνα μας και την τύχη του. Μα πώς να σηκώσεις όπλο σ’ αυτό το ζωντανό θαύμα της φύσης; Προτιμότερο να λιμοκτονήσουμε. Τόσο ανίκανοι και δειλοί για ένα τόσο εύκολο κι ατιμώρητο έγκλημα.  

Τέτοιες ικανότητες θάρρους επιδεικνύουν μόνο νομοταγείς πολίτες. Με τη βούλα του κράτους φυσικά. Χρειάζονται την άδειά του να τραβήξουν τη σκανδάλη στοχεύοντας την ψυχή των παιδιών τους. Νομοθετικά κατοχυρωμένα εγκλήματα ενάντια στη φύση και τη ζωή. Κάτω από τη σκιά των νόμων αναπαύονται οι αιμοσταγείς δολοφόνοι αυτού του κόσμου, κάνοντας όνειρα στο προσκεφάλι με τα δηλητηριασμένα βέλη τους. Τόσο γενναιόδωρη η απλοχεριά της φύσης κι ο άνθρωπος προβληματικό παιδί με μεγάλα δόντια που αρνείται πεισματικά να αποκολληθεί απ’ τους πληγωμένους της μαστούς.

Σαν χόρτασε οπτικά την αφεντιά μας, το ζαρκαδάκι σήκωσε τ’ αυτάκια, την ουρίτσα του και, αφού λίκνισε το λυγερό κορμάκι του για να εμπεδώσουν οι κακομούτσουνοι εκπρόσωποι του πλέον γελοίου πλάσματος πάνω στη γη την αληθινή ομορφιά της ζωής, χάθηκε στο δάσος. Ήσυχα με μικρούς πήδους. Σαν να μην ανταμωθήκαμε ποτέ… Με γαληνεμένη μορφή και τσακισμένο κορμί, μας πήρε ο ύπνος. Εκεί στην εσοχή του βράχου.»

(Ιχνηλασία από το βιβλίο με τίτλο: “Μια φυσιολογική ζωή Δράσεις και αποδράσεις ενός επικηρυγμένου”, Βασίλης Παλαιοκώστας, οι εκδόσεις των συναδέλφων)