«Ο Στρατηγός δεν τα πήρε τα γαλόνια του από τα Γραφεία παρά του τάδωκε ο Λαός στα βουνά…» – Κώστας Βάρναλης: Ο τιμημένος νεκρός (Στέφανος Σαράφης)

Σαν σήμερα, στις 31 του Μάη 1957, έφυγε από τη ζωή ο στρατηγός του ΕΛΑΣ, στέλεχος του ΚΚΕ και βουλευτής της ΕΔΑ, Στέφανος Σαράφης. Σκοτώθηκε διασχίζοντας την παραλιακή λεωφόρο του Αλίμου μαζί με τη σύζυγό του Μάριον, από αυτοκίνητο που οδηγούσε ο Αμερικανός σμηνίας Μάριο Μουζάλι, ο οποίος υπηρετούσε στην αμερικανική αεροπορική βάση του Ελληνικού.

Μερικές μέρες αργότερα, στις 4 του Ιούνη 1957, δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Η Αυγή», και στη στήλη «Λόγια που καίνε» το χρονογράφημα του μεγάλου μας ποιητή Κώστα Βάρναλη, με τίτλο «Ο τιμημένος νεκρός»:

Κώστα Βάρναλη “Ο τιμημένος νεκρός” (Στέφανος Σαράφης) – “Η Αυγή”, 4/6/1957 (πηγή: Ψηφιακή Βιβλιοθήκη των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας)

Ο τι­μη­μέ­νος νε­κρός
(Γράμ­μα Ανα­γνώ­στου)

– «Ση­μα­σία δεν έχει κείνο που θα πουν οι άλλοι, ση­μα­σία έχει κείνο που θα κάνω εγώ»!

Αυτά έλεγε στο βουνό ο Αρ­χη­γός του ξε­ση­κω­μέ­νου Έθνους.

Ση­μα­σία λοι­πόν δεν έχει αν το κα­θε­στώς (όχι βέβαια η Ελ­λά­δα) αρ­νή­θη­κε να τι­μή­σει τον πιο τι­μη­μέ­νο στρα­τιώ­τη της πα­τρί­δας. Ση­μα­σία έχει που τόνε τί­μη­σε η Ελ­λά­δα: ο Λαός.

Είδα το Λαό της Αθή­νας (άντρες και γυ­ναί­κες, νιούς και γέ­ρους, φτω­χο­λο­γιά χα­ρο­κα­μέ­νη) νάρ­χε­ται πρωί πρωί από τις συ­νοι­κί­ες και τα προ­ά­στια, να σκύ­βει και να προ­σκυ­νά (πολ­λοί με λου­λού­δια κι’ όλοι με δά­κρυα) το σκο­τω­μέ­νον Αρ­χη­γό, να του φι­λά­νε σαν ιερό κει­μή­λιο το στρα­τιω­τι­κό του πηλήκιο κ’ είπα:

– Πόσο με­γά­λο κι αγε­φύ­ρω­το χάσμα χω­ρί­ζει το ξενόδουλο κα­θε­στώς απ’ τον αδού­λω­το Λαό!

*

Αν το κα­θε­στώς αρ­νή­θη­κε να τι­μή­σει τυ­πι­κά έναν Αγω­νι­στή της Ελευ­θε­ρί­ας και της Δημοκρατίας, το έθνος ολά­κε­ρο τόνε τί­μη­σε πραγ­μα­τι­κά.

Και σκέ­φθη­κα: Μπο­ρεί ένα κα­θε­στώς ξε­νο­κρα­τί­ας να σκο­τώ­νει με δίκες και χωρίς δίκες τους πα­τριώ­τες, αλλά δεν μπο­ρεί να σκο­τώ­σει τον πα­τριω­τι­σμό και τη δι­καιο­σύ­νη. Μπο­ρεί να φυ­λα­κί­ζει χι­λιά­δες πα­τριώ­τες «ισο­βί­ως», αλλά δεν μπο­ρεί να φυ­λα­κί­σει την καρ­διά τους και την πείρα τους. Μπο­ρεί να θέτει εκτός νόμου τους Έλ­λη­νες, αλλ’ όχι και την Ελ­λά­δα.

*

Όποιος νο­μί­ζει πως αλ­λά­ξα­νε τα πράγ­μα­τα μετά την «απε­λευ­θέ­ρω­ση», θα πει πως δεν κατα­λα­βαί­νει τις νέες βα­ρύ­τε­ρες αλυσίδες του. Δεν κα­τα­λα­βαί­νει πως η Κα­το­χή συ­νε­χί­ζε­ται με νέους Καταχτητές – Εμπό­ρους του έθνους. Κ’ επο­μέ­νως, όπως στα χρό­νια της πρώ­της, έτσι και στα τω­ρι­νά της νέας κα­το­χής, συ­νε­χί­ζε­ται ο διωγ­μός των πα­τριω­τών και πα­ρα­μέ­νει «εκτός νόμου» κάθε αγώ­νας ελευ­θε­ρί­ας.

Γι’ αυτόν ακρι­βώς το λόγο το κα­θε­στώς της νέας Κα­το­χής αρ­νή­θη­κε να τι­μή­σει τον εχθρό της πα­λιάς. Αν το τω­ρι­νό κα­θε­στώς τι­μού­σε το Σα­ρά­φη, θα υπο­τι­μού­σε τον εαυτό του. Μια τέ­τοια απρο­νοη­σία θα είχε την έν­νοια της αυ­τοκατα­δί­κης.

*

Το κα­θε­στώς δεν απέ­δω­σε στρα­τιω­τι­κές τιμές στο νεκρό του Σα­ρά­φη, γιατί ο Στρα­τη­γός δεν τα πήρε τα γα­λό­νια του από τα Γρα­φεία παρά του τά­δω­κε ο Λαός στα βουνά…

Γιατί δεν τί­μη­σε τον Σα­ρά­φη το κα­θε­στώς θα το κα­τα­λά­βε­τε κα­λύ­τε­ρα αν σκεφθείτε ποιους τιμά. Προ­σεύ­χε­ται γο­να­τι­σμέ­νο μπρο­στά στον Άγνω­στο Στρα­τιώ­τη να μην πε­θά­νει ο Χί­τλερ. Ανα­κη­ρύσ­σει επί­τι­μο δι­δά­χτο­ρα του πα­νε­πι­στη­μί­ου μας τον αρ­χι­φα­σί­στα το Φίλωφ. Και όταν μας επι­σκέ­φτε­ται (για …καλό μας!) κα­νέ­νας από τους ση­με­ρι­νούς εχθρούς της Πατρίδας, φω­τα­γω­γεί την Ακρό­πο­λη, ση­μαιο­στο­λί­ζει τους δρό­μους και τσα­λα­πα­τά κάτου από τα πέ­τα­λα των αλό­γων την αξιο­πρέ­πεια του – την αξιο­πρέ­πεια του κα­θε­στώ­τος, όχι της Πα­τρί­δας! Αλλ’ όταν «φεύ­γει» για πάντα από τη μέση ένας αγω­νι­στής της πα­τρί­δας, τότε το κα­θε­στώς χαί­ρε­ται. Γιατί νο­μί­ζει, πως οι εθνι­κοί αγώ­νες είναι αγώ­νες ατό­μων και όχι λαϊκών μαζών και ιστορικής ανά­γκης. Κι ας ξα­να­πού­με ­τα όσα είπε ο Αρ­χη­γός στα βουνά, τότε, στο συ­να­γω­νι­στή του τον κ. Πυ­ρο­μά­γλου!

– «Σαν αρ­χη­γός του ΕΛΑΣ θέλω να ενώσω τους Έλ­λη­νες, όχι να τους χω­ρί­σω».