Απεργία εκπαιδευτικών: Μας αφορά όλους

Απεργούν οι εκπαιδευτικοί την Τρίτη και μια σειρά εύλογα ερωτήματα πλανώνται μέσα στην κοινωνία μας, ανάμεσα στους φίλους μας κλπ.
Φυσικά η κοινωνία μας δεν διαμορφώνεται στο κενό, ούτε η κυρίαρχη ιδεολογία είναι αυτή των αποκάτω, των παριών.
Την ατζέντα τη βάζουν οι κυρίαρχοι, όσο το κίνημα των από κάτω και κυρίως της εργατικής τάξης δεν είναι σε θέση να βάλει το βασικό ζήτημα και ερώτημα στη ζωή μας: ποια τάξη παράγει, ποια τάξη καρπώνεται και ποια τάξη πρέπει να κυριαρχήσει στην παραγωγική διαδικασία, στη συγκρότηση της κοινωνίας γενικότερα;

Έτσι λοιπόν εμείς οι από κάτω είμαστε αναγκασμένοι για τα αυτονόητα:
Να απολογούμαστε στους ομοίους μας, γιατί απεργούμε!
Και λέμε: Δεν θέλουμε οι τάξεις μας να αποτελούνται από 25 -27 το είχαν- μαθητές! Θέλουμε 15 μαθητές για την Α και Β τάξεις και 20 το πολύ για τις υπόλοιπες και όχι πάνω από 15 στο νηπιαγωγείο!

Θέλουμε τα 30 χιλιάδες και βάλε εκπαιδευτικά ανταλλακτικά -αναπληρωτές τους ονομάζουν- να μονιμοποιηθούν αφού αναπληρώνουν τους εαυτούς τους, αποτελούν το 1/3 των εκπαιδευτικών και χωρίς αυτούς δεν μπορούν να ανοίξουν τα σχολεία!
Λεφτά πού θα βρεθούν είπατε; 2,2 δις κάθε χρόνο δίνουμε στο ΝΑΤΟ για να σφάζονται οι λαοί, 30 εκατομμύρια για πλάκα στους καναλάρχες, εκατομμύρια φοροαπαλλαγές σε εφοπλιστές και επιχειρήσεις, παρακαλώ μη δουλευόμαστε!

Θέλουμε να μην είναι τα γυμνάσια και λύκεια εξεταστικά κέντρα που θα ξεχωρίζουν την πλέμπα, που θα την πετάνε στο δρόμο της αμάθειας, από τους «άριστους» που θα τους πετάνε στο δρόμο της  ημιμάθειας και της δια βίου εκπαίδευσης, έτσι όπως την εννοεί ο καπιταλισμός, στη λογική του εκσυγχρονισμού των δεξιοτήτων σου και όχι των πραγματικών αναγκών σου.

Δεν θέλουμε τα παιδιά μας να κατέχουν δεξιότητες, θέλουμε να κατέχουν γνώσεις και να είναι ολόπλευρα αναπτυγμένες προσωπικότητες!
Χα χα χα! Γελάνε κάποιοι! Γενική παιδεία ίσον καθόλου παιδεία. Μόρφωση είναι η ειδίκευση! Τεράστιο το κεφάλαιο για την παιδαγωγική επιστήμη και γενικά τις επιστήμες της αγωγής. Δε λύνεται στο facebook ούτε με σταυρωτή ντομάτα και ούζο.

Θυμάμαι όμως αναγκαστικά τη δεκαετία του ’80, τότε που περάσαμε στα βιβλία της «κυβέρνησης της αλλαγής» και μια από τις τεκμηριώσεις ήταν για τα βιβλία της Γλώσσας, ότι η Γλώσσα είναι δεξιότητα, μαθαίνεται όπως το ποδήλατο (Βουγιούκας) και δε χρειάζεται η γραμματική και το συντακτικό που περιπλέκει τα πράγματα και δυσκολεύει τα παιδιά, συν του ότι χάνουν τη γνησιότητα του τοπικού ιδιώματος, πάρτε και για τεκμηρίωση ένα απόσπασμα από τα « Ψηλά Βουνά» του Παπαντωνίου, κατέληγαν οι τότε οδηγίες.

Πιασάρικα ομολογώ, ειδικά και για μας, που δεν τσιμπούσαμε στη σοσιαλδημοκρατική εκδοχή της προσαρμογής της εκπαίδευσης στις συγκεκριμένες ανάγκες του καπιταλισμού, που πλέον χρειαζόταν και χρειάζεται το πέρασμα στις δεξιότητες, γιατί πολύ απλά το επιστημονικό του δυναμικό το παράγει στα ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια ή το εξαγοράζει από τα δημόσια, αφού τα περάσει από την κρησάρα της δίκης του πειθούς.

Τι όμως είναι αυτό το θολό για την κοινωνία μας, που λέμε, ότι δεν θέμε μόνο ανθρώπους με δεξιότητες, αλλά ολόπλευρα αναπτυγμένες προσωπικότητες ;;

Πολύ απλά! Δεξιότητα είναι να ξέρεις να πατάς συγκεκριμένα κουμπιά σε συγκεκριμένες συνθήκες. Ολόπλευρα αναπτυγμένη προσωπικότητα είναι αυτή που σκέφτεται τι κουμπιά είναι αυτά και τι αποτελέσματα επιφέρουν στην κοινωνία και στη φύση . Έτσι του κουμπί του πυρηνικού ολέθρου δεν θα πατηθεί , έτσι ο Αϊνστάιν αποχώρησε από το προγραμμα της ατομικής βόμβας «Μανχάτταν», έτσι δε θα σπας κεφάλια « γιατί αυτή είναι η δουλειά σου», έτσι θα μάθεις τη φιλοσοφία της ζωής , για τη ζωή . Γι αυτό μαθαίνουμε τις θεωρητικές επιστήμες γι αυτό μαθαίνουμε τη φιλοσοφία και των θετικών επιστημών, γιατί μας καταντούν εργαλεία , αλλά είμαστε άνθρωποι  και «στρατηγέ , ξέρουμε να σκεφτόμαστε», όπως λέει ο Μπρεχτ.

Θέλουν όμως να σκεφτόμαστε ή να παπαγαλίζουμε, δηλαδή να χρησιμοποιούμε γλώσσα χωρίς σκέψη που θα έλεγε και ο Βιγκότσκι;
Σαφώς το δεύτερο, γι αυτό και μόνο η δεξιότητα! Γι’ αυτό και τα αγγλικά στο νηπιαγωγείο, γιατί η γλώσσα είναι ποδήλατο! Δεν έχει φιλοσοφία, δεν είναι άρρηκτα δεμένη με τη σκέψη, δε θα μιλήσουμε για Σαίξπηρ! Οδηγίες για καφέ κάνουμε στην ελληνική γλώσσα για να διδάξουμε την προστακτική, οδηγίες για καφέ θα διδάσκουν οι συνάδελφοι στα αγγλικά στο νηπιαγωγείο! Διαισθητικά βρε αδερφέ, πρωτόλεια!

Αν δεν ήταν σοβαρά τα πράγματα, θα μπορούσαμε να πούμε να βάλουν με την ίδια λογική και έναν μαθηματικό ή έναν φυσικό να κάνει το ίδιο, να πετάξουμε και στην κάλαθο των αχρήστων την ψυχολογία αναπτυσσόμενου ανθρώπου και τις ζώνες εκπαιδευτικής ετοιμότητας ή επικείμενης ανάπτυξης, προκειμένου να συμβάλουμε στην επιστημονικοφάνεια αυτού του αχταρμά που δεν είναι τυχαίος.

Είναι σημαντικό από το νηπιαγωγείο η παιδική ψυχή να εκπαιδευτεί στο όλα και τίποτα, στις δεξιότητες και στη χρήσιμοθηρία της κονστρουκτιβιστικής λογικής: Τα πάντα είναι εκφάνσεις πραγματικότητας, άρα, ασάφεια, αγνωστικισμός και εμπειρισμός που πρέπει να συνηθίσουν τα παιδιά μας από μικρά, για να είναι απασχολήσιμα, η λέξη κλειδί σε όλες τις εκπαιδευτικές αντιμεταρρυθμίσεις διαχρονικά με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και άλλων προθύμων.

Και καλά θα πει κάποιος, είναι τόσο κακό μια επιστημονική δεξιότητα ή εξειδίκευση; Όχι βέβαια, αλλά το ζήτημα είναι πώς φτάνεις σε αυτό, μέσα από ποιους δρόμους γενικής παιδείας και επιστημονικών αντικειμένων. Ο γιατρός που ειδικεύεται στη χειρουργική, για έξι χρόνια μαθαίνει γενική ιατρική και μετά ειδικεύεται, οι μηχανικοί και μια σειρά άλλες επιστήμες κάνουν ειδίκευση κλπ. Εμείς  άραγε για τα παιδιά μας γιατί τόσο εύκολα θεωρούμε γνώση την ειδίκευση, ενώ αποτελεί την ακροτελεύτια διαδικασία της επιστημονικής γνωστικής πορείας;

Εμείς λοιπόν που απεργούμε δεκαετίες, απεργούμε για όλα αυτά και για πολλά άλλα, που δεν αφορούν μόνο εμάς, αφορούν όλες τις εργατικές και εργαζόμενες οικογένειες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα ούτε μπάρμπα στην Κορώνη!

Αφορούν στην αξιοπρέπειά μας, στους μαθητές που διδάσκουμε και στα παιδιά μας που σαν αναπληρωτές βρίσκονται στα σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι κυβερνώντες μας ρίχνουν λάσπη, που ναι, πιάνει τόπο σε μια χειμαζόμενη κοινωνία, όχι σε μας όμως!
Συνεχίζουμε, η λαϊκή παιδεία είναι ακόμα μακριά! Θέλει στήθος και γόνα από όλους και κυρίως απαιτεί κοινωνικές αλλαγές πατώντας στο σήμερα, με ελπίδα για το αύριο.