Χαράλαμπος Καλαϊτζής – 78 χρόνια με το ΚΚΕ γεμάτα θυσίες και ηρωισμό, φωτιά και ατσάλι

Μια βραδιά και χίλια συναισθήματα…

Είμαστε στις αρχές του 2015. Μόλις ξανατυπώσαμε το βιβλίο του Χαράλαμπου Καλαϊτζή. Αγωνιστής είναι της Αντίστασης και μαχητής του ΔΣΕ. Παλιά έκδοση και δουλεμένο ήταν. Ξεθωριασμένο και διαλυμένο ήταν όταν μου ψέλλισε σιγά σιγά πως έγραψε κι αυτός βιβλίο για τον αγώνα του λαού μας στον Έβρο. 

Τι ήταν να μου το πει; Το ζητούσα επίμονα και έτρεξε να μου το βρει. Τον πατέρα μου ήξερε από το ’49 στη Ρουμανία. Μαζί σε διάφορες επιτροπές ήταν, εκεί, στο πρώτο χωριό που εγκαταστάθηκαν οι Έλληνες αντάρτες με τη λήξη του Εμφυλίου. Δεν έτυχε να τον γνωρίσω στη Ρουμανία. 

Τώρα μόλις τον γνώρισα (το 2014) και άκουγα για τους δικούς μου… Τον άκουγα και η καρδιά μου χτυπούσε. Διάβασα το βιβλίο του με μια ανάσα. Διαλυμένο ήταν λόγω παλαιότητας. Με κόπο βρήκε το τελευταίο κομμάτι… Περνούσαν πολλά από το μυαλό μου όταν περπατούσα μια μια τις σελίδες του βιβλίου. Αυτό ήταν… 

Θα το ξαναδώ έλεγα μέσα μου. Θα ψάξω και ντοκουμέντα. Θα το συμπληρώσω με ό,τι πολύτιμο βρω στις αναζητήσεις μου και όπου με βγάλει. Ήμουν τυχερή γιατί έπεσε στα χέρια μου ένα φύλλο της Εφημερίδας της Προσωρινής Κυβέρνησης του Βουνού όπου έγραφε για προαγωγή του δεκαεπτάχρονου αδερφού του Γιώργου που σκοτώθηκε, σε βαθμό Ανθυπολοχαγού του ΔΣΕ. 

Διάβασα και για την αδερφή του Παρασκευούλα, μαχήτρια και αυτή και με Μετάλλιο Ανδρείας του ΔΣΕ. Όλα αυτά συνηγορούσαν στην ιδέα της ανατύπωσης αυτού του βιβλίου, έτσι, για να μην χαθεί στο πέρασμα του χρόνου. Τα καταφέραμε. Το τυπώσαμε το Δεκέμβριο του 2014 για να μας μείνει… Και ο τίτλος του  «ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ. ΕΛΑΣ  ΚΑΙ  ΔΣΕ».

Εδώ στο σπίτι πάλι βρεθήκαμε. Με τα βιβλία του στο μικρό τραπεζάκι κάναμε πολλή κουβέντα. Συγκινηθήκαμε, δακρύσαμε και πάλι στην αγκαλιά μας τα σφίξαμε. Δική μας Ιστορία λέγαμε και η καρδιά μας ντούκου, ντούκου έκανε. 

Δεν θα περιγράψω τα συναισθήματα του Χαράλαμπου. Δεν θα μιλήσω για την αναγέννηση αυτού του βιβλίου. 

Αρκεί είπα μέσα μου ένα σφίξιμο του χεριού, ένα μπράβο και ένα ευχαριστώ στον κομμουνιστή Χαράλαμπο που έκανε τον κόπο και σε μεγάλη ηλικία να στρώσει στο χαρτί τα βήματα του αγώνα τους στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, του Εμφυλίου αλλά και τα χρόνια της Πολιτικής Προσφυγιάς.

Λίγες μέρες αργότερα έμαθα πως στο νυχτερινό κέντρο της γειτονιάς μου θα γίνει εκδήλωση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας. Θα είναι εκεί και ο Γενικός Γραμματέας του Κόμματος, ο σ. Δημήτρης Κουτσούμπας. 

Τώρα έκανα άλλες σκέψεις. Θα δω αν ο Χαράλαμπος μπορεί να είναι μαζί μας στο γλέντι των κομμουνιστών (έλεγα στον εαυτό μου). «Και βέβαια» ακούω τη φωνή του με την πρώτη, στην άλλη άκρη του τηλεφώνου. Ανυπομονούσα να τον συναντήσω. 

Η βραδιά έφτασε κι εγώ πάλι τον Χαράλαμπο έχω στο μυαλό μου. Θα πάρω και το βιβλίο του στην τσάντα και όπου με πάει… Είχα κάνει πολλές σκέψεις και όλο ανήσυχη ήμουν. Δεν ξέρω τι με πιάνει και όλο κάτι παραπάνω θα σκεφτώ και όλο το προχωράω… Το σχέδιο της βραδιάς ξεκίνησε. 

Ανταμώσαμε. Λίγο πιο πέρα καθότανε ο Χαράλαμπος. Μπροστά μου και σε απόσταση, καθόταν η παρέα του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ. Από κοντά δεν με ξέρει, μα ούτε και εγώ… Δεν έτυχε. Κοιτάω πότε το ένα τραπέζι και πότε το άλλο. Αποφασίζω. Ντροπαλά και αρκετά σφιγμένη ξεκινάω για τον Γ Γ σ. Δημήτρη Κουτσούμπα. Έφτασα στο τραπέζι του και του είπα για το βιβλίο που μόλις το τυπώσαμε και ότι ο αντάρτης που το έγραψε είναι απόψε εδώ και είναι από τον Έβρο. «Αν δεν ενοχλούμε να σας το φέρουμε»… συνέχιζα κατακόκκινη. «Ένα μικρό δώρο θα κάνουμε μόνο»… Όλο την ενόχληση σκεφτόμουνα και δεν είναι η στιγμή έλεγα στο ΕΙΝΑΙ μου. Και πότε είναι η στιγμή Άννα;;; Με το ΕΙΝΑΙ μου κουβέντιαζα και πάλι εκεί καρφωμένο το μυαλό μου είχα. 

Σηκώνομαι και στον Χαράλαμπο φτάνω με το βιβλίο του στο χέρι. «Έλα» του λέω και τον σηκώνω από το τραπέζι. «Θα πάμε να δώσουμε το βιβλίο σου στον σ. Κουτσούμπα. Κράτα το εσύ, δικό σου είναι»… Ξαφνιάστηκε ο Χαράλαμπος. Πίσω, πίσω έκανε σαν μικρό παιδί. Βρέθηκα σε δύσκολη θέση. Με τη δυνατή μουσική του κέντρου πώς να συνεννοηθείς;… Πάω πιο κοντά, φωνάζω και πιο δυνατά, γουρλώνω και τα μάτια μου και πάλι από την αρχή… «Μας περιμένει ο Γενικός Γραμματέας, μόλις μίλησα μαζί του»… Στο άκουσμα του Γεν. Γραμματέα πήρε στάση ο Χαράλαμπος… Ίσιωσε το κορμί του, τράβηξε και έστρωσε πάνω του το σακάκι σαν τον στρατιώτη που παρουσιάζεται στον ανώτερό του και πήραμε το δρόμο για την συνάντηση. Η έκπληξη για τον Χαράλαμπο ήταν μεγάλη. Περπατούσε μουδιασμένος, αμήχανα, έστρωνε το κουστούμι του και ο σεβασμός στο Κόμμα και τον Γενικό Γραμματέα τον έκανε ακόμα πιο σφιγμένο. Σα να ήθελε να πει, περπατώ αυτό τον δρόμο… Τον δρόμο του Αγώνα κι ας είμαι στα ενενήντα μου χρόνια.

Από μακριά έβλεπα τον Γραμματέα του Κόμματος να μας περιμένει όρθιος εκεί στο τραπέζι του. Φτάσαμε και το βιβλίο στο χέρι κρατούσαμε. Λίγες στιγμές με πολλά χτυποκάρδια, με ευχές, με τα πολλά «ευχαριστώ σύντροφε» και με πολλές, μα πάρα πολλές συγκινήσεις από τις δύο πλευρές… 

Φύγαμε για τις δικές μας παρέες. Τον πήγα στην παρέα του κι εγώ τράβηξα για τους δικούς μου ανθρώπους. Κι αυτοί από μακριά ζούσαν τις δικές μου στιγμές. Κάθισα λίγο να συνέλθω. Το μυαλό μου εκεί, στον Χαράλαμπο πάλι πήγαινε. Πώς είναι και πώς αισθάνεται τώρα θέλω να μάθω. 

Πήγα σε λίγο να τον δω. Έκατσα δίπλα του. Τον ρωτάω πως είναι. «Καλά είμαι» γρήγορα απαντάει. Γυρνάει απότομα σε μένα και με το σοβαρό του ύφος που πάντα έχει με ρωτάει: «Δε μου λες, χτες το βράδυ δεν μου είπες για τούτη τη στιγμή… Πότε το σκέφτηκες;;;» Τι να του έλεγα; «Όταν ξάπλωσα Χαράλαμπε… σκεφτόμουν την επόμενη μέρα. Έτσι μου ήρθε και αυτή η σκέψη για τούτη τη συνάντηση».

«Και τώρα», του λέω «να δούμε και το επόμενο βήμα (θείε) Χαράλαμπε. Πρέπει να διαβάζουν οι νέοι και οι νέες, η επόμενη γενιά για τον Αγώνα σας, για την Ιστορία αυτού του τόπου»… Δεν πρόλαβα να τελειώσω και ο Χαράλαμπος συγκινημένος γύρισε, με κοίταξε λίγο και μου είπε: «Τι άλλο θα σκεφτείς Άννα, στην κορυφή του Κόμματος απόψε με πήγες… Και ακόμα να το πιστέψω…». 

Μετράω τα χρόνια του Αγώνα του και τρομάζω. Μονολογώ και ίσα, ίσα που ακούγομαι: 1940-1949, δύσκολα χρόνια… Αγώνας για τη ΖΩΗ και την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Κατοχή, Εθνική Αντίσταση και Εμφύλιος Πόλεμος.

Μετράω και άλλα 35 χρόνια Πολιτικής Προσφυγιάς στη Ρουμανία με αποφάσεις των κυβερνήσεων της εποχής… η Επιστροφή του στην Πατρίδα… και πάλι Αγώνας που δεν σταμάτησε ποτέ. Εκεί, με το Κομμουνιστικό Κόμμα πορεύεται εδώ και 75 χρόνια και δεν το έβαλε ποτέ κάτω.

Έγραψα για τούτη τη βραδιά γιατί ζήσαμε με τον αγωνιστή Χαράλαμπο Καλαϊτζή τα χίλια συναισθήματα που έμειναν ζωντανά στην ψυχή μας και ας πέρασαν πέντε χρόνια από κείνη τη βραδιά… 

Χαραλαμπος Καλαϊτζής

 «Έδωσα τα καλύτερα χρόνια μου, τα νιάτα μου στον αγώνα για μια σοσιαλιστική κοινωνία…»

Ο Χαράλαμπος Καλαϊτζής γεννήθηκε το 1926 στο χωριό Ευγενικό του Έβρου. Γιος του Χρήστου και της Αθανασίας. Με πατέρα αγωνιστή της Αντίστασης και του ΔΣΕ, ο Χαράλαμπος ήταν ο μεγαλύτερος από τα έξι παιδιά της οικογένειας. 

Με τον αγωνιστή πατέρα του Χρήστο, ο Χαράλαμπος γνωρίζει τους δημοκράτες, κομμουνιστές, αγωνιστές του χωριού του και της γύρω περιοχής.

«Το νόημα του αγώνα το κατάλαβα όταν κηρύσσεται η γενική επιστράτευση τον Οκτώβριο του 1940 κι ας ήμουν ακόμα μικρός. Η πατρίδα έπρεπε να υπερασπιστεί τα εδάφη και την ακεραιότητά της απέναντι στον εισβολέα Ιταλό φασίστα» γράφει ο Χαράλαμπος στις σημειώσεις του.

Τον Νοέμβριο του 1942 οργανώνεται στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. 

Από τότε μετράει η κομματική του ζωή και μέχρι σήμερα, όπως συχνά έλεγε με περηφάνια. 

Τον Δεκέμβριο του 1943 βγαίνει στο «Βουνό». Ξαναβγαίνει στο «Βουνό» το Φλεβάρη του ’47 και εντάσσεται στο ΔΣΕ. Παίρνει μέρος σε πολλές μάχες. Τραυματίζεται το Φλεβάρη του 1949 και μεταφέρεται στη Βουλγαρία, περνάει από Σόφια με προορισμό τη Σινάια και τη Φλορίκα της Ρουμανίας. Εκλέγεται σε πολλά συμβούλια και συνεχίζει τον αγώνα στην προσφυγιά. Εκεί παντρεύεται την αγωνίστρια Μαρία Δαουτάκη από το χωριό Γιατράδες του Έβρου. Και η γυναίκα του Μαρία ήταν μαχήτρια του ΔΣΕ, με πολλά τραύματα και σημάδια πολέμου. Έκανε διάφορες δουλειές και δύσκολες αποστολές. Στρατιώτης του Κόμματος όπως συχνά έλεγε. Από το 1958 και μέχρι τον επαναπατρισμό του δουλεύει στο μεγάλο Ναυπηγείο στην πόλη Βραΐλα της Ρουμανίας.

Το 1975 κάνει το πρώτο ταξίδι επίσκεψης στην Ελλάδα μετά από 28 χρόνια και το 1979 ακολουθεί ο μόνιμος επαναπατρισμός του στην Ελλάδα. Εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη. Συνδέθηκε με το Κόμμα, τις Αντιστασιακές οργανώσεις και με τον Σύλλογο Επαναπατρισθέντων Πολιτικών Προσφύγων. Για τη ζωή του και τη δράση του έγραψε το βιβλίο «Προσφορά στον αγώνα ΕΛΑΣ και ΔΣΕ 1940 – 1949». 

Σ’ ένα σημείο του βιβλίου του γράφει: «Έδωσα τα καλύτερα χρόνια μου, τα νιάτα μου στον αγώνα για μια σοσιαλιστική κοινωνία. Βάδισα μαζί με τον παππού μου, τα αδέρφια της μάνας μου που έδωσαν τη ζωή τους για Δημοκρατία και Εθνική Κυριαρχία. Δεν παραπονιέμαι για τις ταλαιπωρίες και τις στερήσεις, αλλά αισθάνομαι ικανοποίηση που μπόρεσα και συνέβαλα στον ξεσηκωμό του λαού ενάντια στους ξένους κατακτητές. Πώς να ξεχάσω τον αγώνα μας που κάναμε; Δεν μπορώ να ξεχάσω ούτε τις μορφές των μαχητριών και μαχητών που χάθηκαν στα χρόνια του Αγώνα μας».

Ήταν παρών και στο τελευταίο Φεστιβάλ της ΚΝΕ το Σεπτέμβριο του 2019. 

Την Παρασκευή 5 Ιουνίου 2020 πραγματοποιήθηκε η πολιτική κηδεία του στην Πολίχνη Θεσσαλονίκης και την επόμενη μέρα η ταφή του στο χωριό του, Ευγενικό Διδυμοτείχου, σύμφωνα με την επιθυμία του.  

Τιμή και Δόξα. ΑΘΑΝΑΤΟΣ.