Η «εργασία απελευθερώνει» (περισσότερο) με έξι (ή επτά) μέρες δουλειά…

«Το σύστημα της εξαήμερης απασχόλησης μετρά στη χώρα μας εκατόν δέκα χρόνια ζωής. Το αντίστοιχο της πενθήμερης σαράντα πέντε. Τι συμβαίνει όταν οι ανάγκες της επιχείρησης επιβάλλουν, περιστασιακά, εργασία και την έκτη μέρα της εβδομάδας;»

Με αυτό το ερώτημα ξεκινάει το κείμενό του ο Σταύρος Κουμεντάκης,  ιδρυτής και Διευθύνων Εταίρος της Koumentakis & Associates Law Firm, στην εφημερίδα Μακεδονία στις 6-7 Ιουνίου του 2020.

Δεν είχαμε σκοπό να σταθούμε στα όσα γράφει ένας ακόμη θιασώτης του πιο ακραιφνούς φιλελευθερισμού, αλλά είναι πραγματικά αξιοσημείωτος ο τρόπος που οι ταγοί της καπιταλιστικής ασυδοσίας προσπαθούν να διευρύνουν τα εργαλεία κερδοφορίας τους ακόμα και μέσα σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες.

Ο κύριος Κουμεντάκης συνεχίζει πιο κάτω στο κείμενό του να αναρωτιέται: «Μήπως θα ήταν χρήσιμο να εντάξουμε τη δυνατότητα διάχυσης/διευθέτησης του χρόνου απασχόλησης και κατά το Σάββατο; (Τηρώντας, με ευλάβεια, όσα η Ευρωπαϊκή Νομοθεσία ορίζει…). Μήπως η συγκεκριμένη διευθέτηση θα μπορούσε να αποτελέσει (και) εργαλείο άρσης της ανασφάλειας των επιχειρήσεων που εκτίθενται σε αυθαίρετες αξιολογήσεις; Εργαλείο διαφύλαξης και ενίσχυσης των θέσεων εργασίας; Ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας; Ανάκαμψης και, στη συνέχεια, ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας;»

Προσέξτε τον «εμβριθή» και «βαθυστόχαστο» συλλογισμό του εν λόγω κυρίου. Αρχικά, προσπαθεί να πείσει πως η «διευθέτηση του χρόνου απασχόλησης» θα γίνει με «ευλάβεια προς την ευρωπαϊκή νομοθεσία», λες και η ευρωπαϊκή νομοθεσία δεν μεροληπτεί υπέρ των μεγάλων επιχειρήσεων, δεν τυγχάνει εργοδοτικών διευκολύνσεων και εργασιακών αυθαιρεσιών ή δεν έχει αναγάγει σε στρατηγικό της στόχο την περαιτέρω ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας και την καταστρατήγηση θεμελιωδών εργασιακών δικαιωμάτων.

Ύστερα, ανακατεύοντας την «ενίσχυση της επιχειρηματικότητας» και την «άρση της ανασφάλειας των επιχειρήσεων» με την «ενίσχυση των θέσεων εργασίας», επιχειρεί όχι μόνο να εκμεταλλευτεί την ανησυχία των εργαζομένων για την επόμενη μέρα, αλλά και να δείξει πως η πρότασή του είναι μια συμφέρουσα λύση για «όλους» –  για εργαζόμενους και επιχειρηματίες. Πρόκειται για τη συνήθη επωδό των «αρίστων» – κυβερνητικών και μη.

Όπως επισημάναμε ήδη από την αρχή, δεν είχαμε πρόθεση να ασχοληθούμε με τον συγκεκριμένο κύριο, αλλά το κάνουμε επειδή εικάζουμε (και πιστεύουμε) πως οι απόψεις αυτές υπάρχουν ήδη στο μυαλό (και στην ατζέντα) κυβερνητικών στελεχών, που περιμένουν τον κατάλληλο χρόνο για να τις επιβάλλουν στην κοινωνία. Πώς; Με τα ίδια ψευδεπίγραφα (και ανυπόστατα) επιχειρήματα που θέτει και ο κύριος Κουμεντάκης. «Εργαλείο άρσης της ανασφάλειας», «εργαλεία διαφύλαξης και ενίσχυσης θέσεων εργασίας», «εργαλείο ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας». Κοινώς η πρόταση για εξαήμερη εργασία μπορεί να μετατραπεί σε «πολυεργαλείο» στα χέρια των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Άλλωστε, δεν πάει πολύς καιρός (ένα χρόνος περίπου) από τότε που ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, δήλωνε σε διακαναλική συνέντευξη τα εξής: «Όταν μία επιχείρηση συμφωνεί με τους εργαζόμενους – με επιχειρησιακή σύμβαση – να πάει από πενθήμερο σε επταήμερο, με τη σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων και με πολύ καλύτερες απολαβές και με αυξημένα δικαιώματα και συμφωνούν τα δύο μέρη, δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να αναγνωρίζουμε ότι είμαστε σε έναν κόσμο που αλλάζει και πρέπει εργαζόμενοι, επιχειρήσεις και κράτος, βέβαια, να προσαρμοστούν σε αυτή τη νέα πραγματικότητα».

Το εργασιακό εξαήμερο, λοιπόν, αποτελεί την πρόβα τζενεράλε του «κοινωνικού» οράματος του προέδρου της ΝΔ.

Τέσσερις λέξεις είναι η μόνη απάντηση που αρμόζει σε αυτές τις περιπτώσεις: «Ούτε να το διανοηθείτε». Κανένας διάλογος, καμία συνδιαλλαγή και κυρίως κανένα παζάρεμα με όσους προετοιμάζουν έναν σύγχρονης κοπής εργασιακό μεσαίωνα. Και οφείλουμε να το ξεκαθαρίσουμε από τώρα.