Γεια σου ρε Αλέφαντε, ήσουν παλικάρι… – Ο θρυλικός προπονητής “έφυγε” στα 81 χρόνια του
Ο Αλέφαντος είχε φανατικούς εχθρούς και θαυμαστές, τα στραβά του και τα θετικά του, μα πάνω από όλα έναν γνήσιο, αυθεντικό λαϊκό χαρακτήρα, που φαίνεται να εκλείπει από το σημερινό άνοστο, επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Έλα μωρέ τώρα, τι είναι η ζωή; Ένα αεράκι. Σαν ημίχρονο ανάμεσα σε δύο τίποτα, πες το κι έτσι…
Ο Νίκος Αλέφαντος έφυγε σήμερα το μεσημέρι από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών -συμπτωματικά στην επέτειο του θανάτου του αγαπημένου του Ανδρέα Παπανδρέου, που τον θαύμαζε όσο λίγοι. Ο αθλητικός κόσμος θρηνεί για μια από τις πιο χαρακτηριστικές μορφές των γηπέδων και τις πλέον κλασικές φιγούρες του λαού μας γενικά. Και οι περισσότεροι τον αποχαιρετούν με το τραγούδι που έγραψαν για αυτόν τα Παιδιά της Πάτρας, τιμώντας τον χαρακτήρα του.
-Γεια σου ρε Αλέφαντε, είσαι παλικάρι…
Ο Αλέφαντος ξεκίνησε δύο καριέρες, ως ποδοσφαιριστής και ως προπονητής, στον Αστέρα Εξαρχείων. Στα νιάτα του έπαιξε ως επιθετικός και ήταν μεγάλος γκολτζής, αλλά η μοίρα και κάποιοι τραυματισμοί τον περιόρισαν σε ομάδες μικρότερου βεληνεκούς, ενώ φόρεσε μόλις μία φορά τη φανέλα του αγαπημένου του Ολυμπιακού -εναντίον του οποίου είχε σκοράρει στο Καραϊσκάκη, ως αντίπαλος.
Ως προπονητής, είχε σχεδόν παράλληλη πορεία. Ξεκίνησε από τις χαμηλές κατηγορίες, για να ανέβει επίπεδο και να περάσει από πολλούς πάγκους -ανάμεσά τους της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ, του Ηρακλή και τρεις φορές του αγαπημένου του Ολυμπιακού, όπου έφτασε πολύ κοντά και σε έναν τίτλο, όμως έφτασε στη βρύση χωρίς να πιει νερό. Ο ίδιος θεωρούσε υπεύθυνο τον Δούρο για τη διαιτησία του στη Λεωφόρο και δεν παρέλειψε να τον μνημονεύσει και σε μια τηλεοπτική του συνέντευξη στη Στάη, που είναι διαχρονικό viral στο διαδίκτυο…
Θεωρούνταν προπονητής-κασκαντέρ, που αναλάμβανε ειδικές αποστολές. Τις περισσότερες φορές δικαίωνε όσους τον εμπιστεύονταν, παρουσιάζοντας επιθετικές καλές ομάδες που έπαιζαν θεαματικό ποδόσφαιρο. Δε στέριωσε όμως σε κάποιον πάγκο, λόγω του χαρακτήρα και της ιδιοσυγκρασίας του.
Τα τελευταία πολλά χρόνια είχε αποσυρθεί από τους πάγκους, αλλά συνέχιζε να σχολιάζει την ποδοσφαιρική κίνηση, με τον δικό του τρόπο, σε διάφορες τηλεοπτικές εμφανίσεις του. Ο χειμαρρώδης λόγος του -και ας μην πετύχαινε συχνά τα ονόματα των παικτών- ενέπνευσε στο Γ. Μητσικώστα μία από τις καλύτερες μιμήσεις του που έμεινε στην ιστορία με την κλασική ατάκα “τα πάντα όλα”…
Ο Αλέφαντος είχε φανατικούς εχθρούς και θαυμαστές, τα στραβά του και τα θετικά του, μα πάνω από όλα έναν γνήσιο, αυθεντικό λαϊκό χαρακτήρα, που φαίνεται να εκλείπει από το σημερινό άνοστο, επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Και είναι βέβαιο πως θα λείψει ακόμα και σε αυτούς που μπορεί να τον θεωρούσαν γραφικό, για τις εμμονές του, τις αιρετικές του απόψεις και τις δεκάδες προλήψεις του, όπως το… “γούρικο” κοντομάνικο μπλουζάκι που φορούσε μες στο καταχείμωνο. Και θα ήταν κρίμα να μην κάνει με αυτό το τελευταίο του ταξίδι, για να φύγει όπως τον γνωρίσαμε…
Διαβάστε επίσης
