Το πρόβλημα δεν είναι ότι οι δημοσιογράφοι τα παίρνουν. Είναι το ακριβώς αντίθετο…

-Αρχ…, ρουφ… δημοσιογράφοι!
-Γιατί;
-Μα γιατί τα παίρνουνε…
-Κι εσύ τι προτιμάς; Να το κάνουν τζάμπα;

Το σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ, που έγινε μείζον θέμα από το πουθενά, μας λέει σαφώς πως οι δημοσιογράφοι τα παίρνουνε, για να λένε ό,τι θέλει η κυβέρνηση -δε μας λέει όμως γιατί η δική του κυβέρνηση ήταν εξαίρεση στον κανόνα. Οι δημοσιογράφοι είναι φερέφωνα, βαθύ λαρύγγι της εξουσίας και αμείβονται με παχυλούς μισθούς, για να γράφουν και να παρεμβαίνουν κατά παραγγελία.

Με δυο λόγια, τα παίρνουνε…

Αν κάποιος έχει περάσει έστω ξώφαλτσα από τον χώρο, ξέρει πως λίγα στερεότυπα είναι πιο στρεβλά από αυτό. Η μεγάλη πλειοψηφία των δημοσιογράφων παίρνει τον βασικό, πληρώνεται μαύρα, δουλεύει χωρίς ωράρια. Για κάποιον λόγο, η δημοσιογραφία είναι από τους λίγους χώρους που θεωρείται αυτονόητο πως όταν ξεκινάς, μπορείς να δουλεύεις τζάμπα, για να “μάθεις τη δουλειά”, χωρίς να έχεις απαιτήσεις και ανάγκες. Σου φτάνει που είσαι στο ίδιο γραφείο με τα ινδάλματά σου, στο επίκεντρο των εξελίξεων, που βλέπεις το όνομά σου ως υπογραφή -ούτε καν αυτό, αλλά μπορείς να το ελπίζεις. Και οι περισσότεροι δεν έχουν καν συνδικαλιστική κάλυψη από την ΕΣΗΕΑ ή τις αντίστοιχες ενώσεις, που είναι κλειστά κλαμπ και αφήνουν έξω όσους έχουν ανάγκη ένα εργαλείο ενάντια στην εργοδοτική ασυδοσία.

Το πρόβλημα με τέτοιες γενικές έννοιες είναι ότι  θεωρούν το σινάφι κάτι ενιαίο, βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι την ελίτ με την πλέμπα ή αλλιώς τους “μαθητευόμενους” και όσους έχουν μια επισφαλή εργασία με μίζερους όρους, μαζί με τους προβεβλημένους δημοσιογράφους, που έχουν διευθυντικές θέσεις, διαμορφώνουν γραμμή και έχουν οργανική σύνδεση με τα κέντρα εξουσίας.

Αν λες γενικά και αόριστα πως οι δημοσιογράφοι τα παίρνουν, είναι σαν να κρίνεις το βιοτικό επίπεδο της χώρας από τα μεγάλα εισοδήματα των πλουσίων ή να λες πως όλοι οι αθλητές είναι προνομιούχοι, παίρνοντας ως κριτήριο τα υψηλά συμβόλαια της αφρόκρεμας.

Το πρόβλημα δεν είναι πως οι δημοσιογράφοι, γενικά και αόριστα, τα παίρνουν, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Είναι πως δεν έχουν δικαιώματα ούτε οικονομική άνεση, ότι δε νιώθουν ασφαλείς για να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο, γιατί δε βλέπουν καμία επαγγελματική προοπτική και φοβούνται μήπως χάσουν τη θεσούλα που βρήκαν με τόσες θυσίες. Γι’ αυτό σκύβουν το κεφάλι, δε σηκώνουν ανάστημα, και κάνουν ό,τι τους λέει το αφεντικό ή ό,τι νομίζουν πως είναι αποδεκτό από την εργοδοσία. Δεν τολμούν να γράψουν την άποψή τους, δεν έχουν το θάρρος της γνώμης τους και μένουν αυστηρά στη γραμμή που χαράζει το μέσο που δουλεύουν, δηλαδή ο ιδιοκτήτης και τα συμφέροντά του.

Αυτό έχει όμως και μια αντίστροφη ανάγνωση. Όταν βλέπεις τους ακριβοπληρωμένους παπαγάλους στα ιδιωτικά κανάλια να στηρίζουν το σύστημα και να αναπαράγουν την προπαγάνδα της εκάστοτε κυβέρνησης, ξέρεις πως κάνουν ό,τι επιτάσσει το συμφέρον τους, ο ρόλος και η θέση τους. Αν είσαι μεγαλοδημοσιογράφος και τα παίρνεις, εκεί είναι η θέση σου και αυτό ακριβώς πρέπει να κάνεις: τον απολογητή του συστήματος.

Το πρόβλημα δεν είναι αυτοί και ας δίνουν τον τόνο. Το ζήτημα είναι γιατί τους αντιγράφουν και τους μιμούνται αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, δεν έχουν καν σίγουρη θέση και μισθό στο χώρο, αλλά μπορεί να νιώθουν ιδιαίτεροι και ξεχωριστοί γιατί είναι κομμάτι του, γιατί μιλάνε με τους πρωταγωνιστές των εξελίξεων και ίσως νιώθουν πως σε ένα βαθμό μπορεί να τις καθορίζουν κιόλας…

Με άλλα λόγια, το πρόβλημα δεν είναι ότι οι δημοσιογράφοι τα παίρνουν, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Και παρόλα αυτά, οι περισσότεροι δρουν σαν να τα παίρνουν, κατ’ επιλογή ή γιατί νομίζουν πως δεν έχουν άλλη…