Στη χρήση δεν υπάρχει πολύ έγκυος και ολίγον έγκυος – Το podcast της ΚΝΕ για τα ναρκωτικά (VIDEO)

Μεστό και πλούσιο σε επιχειρήματα και τεκμηρίωση πάνω σε ένα θέμα για το οποίο λοιδωρούνται συστηματικά το ΚΚΕ και το ΚΝΕ ήταν το 11ο podcast της ΚΝΕ για τα ναρκωτικά, με καλεσμένους του Παναγιώτη Κατηφέ, επικεφαλή του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ κατά των Ναρκωτικών και η Σοφία Σκλαβενίτη επικεφαλής της Επιτροπής κατά των Ναρκωτικών του ΚΣ της ΚΝΕ.

Έγινε ιδιαίτερη αναφορά για την αύξηση που καταγράφηκε στη διάρκεια της πανδημίας και του λοκντάουν διεθνώς, όπου μάλιστα τα μαγαζιά κάνναβης έμειναν ανοιχτά ως “αναγκαία”, όπως τα σούπερ μάρκετ και οι φούρνοι, αλλά και στη χώρα μας. Μάλιστα, η χρήση εντός σπιτιού από νεότερες ηλικίες, που δείχνει, όπως υπογραμμίστηκε, ότι αυτή γίνεται πιο συνειδητοποιημένα και συστηματικά, απαντώντας σε διάφορες θεωρίες που διακρίνουν την περιστασιακή χρήση από την εξάρτηση, αφού η αρχική τους ρίζα είναι κοινή.

Τονίστηκαν οι πολυπαραγοντικές αιτίες της χρήσης ναρκωτικών, μακριά από στερεοτυπικές απαντήσεις, με βασική αιτία την κοινωνία στην οποία ζούμε και τα αδιέξοδα που αυτή γεννά. Γι’ αυτό εξάλλου παρότι χρήση ψυχοτρόπων υπήρχε σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, η εξάρτηση ως μαζικό φαινόμενο εντοπίζεται στον καπιταλισμό. Σε ό,τι αφορά την εξάρτηση, υπογραμμίστηκε η σημασία του τι συμβολίζει η ουσία για το χρήστη, του τι αναζητά από αυτή, τα κενά και οι τρύπες που καλύπτει, κάτι που ισχύει και στην περιστασιακή χρήση, αλλά η μετάβαση από το ένα στάδιο στο άλλο είναι εύκολη.

Ιδιαίτερα σημαντική ήταν η απόκρουση του ιδεολογήματος που δικαιολογεί τη χρήση ως δείγμα “αυτοδιάθεσης του σώματος”. Σε αυτό απαντά η μεγάλη πλειοψηφία των ίδιων των πρώην χρηστών, που επισημαίνουν ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο παραμύθι από το ότι “το ελέγχω”, γιατί η επιλογή της ουσίας γίνεται ακριβώς “γιατί θέλεις να σε ελέγξει μια ουσία, επειδή εσύ δεν μπορείς να ελέγξεις μια κατάσταση”. Δεν είναι θέμα “πολύ έγκυος και λίγο έγκυος”, όπως σημείωσε χαρακτηριστικά ο Παναγιώτης Κατηφές, αλλά η αιτία που ωθεί στη χρήση και την εξάρτηση. Εξάλλου βασικό χαρακτηριστικό των σύγχρονων χρηστών είναι η πολυτοξικομανία.

Όσο για τον πολυσυζητημένο διαχωρισμό σε “σκληρά και μαλακά”, σαφώς και είναι διαφορές οι ιδιότητες και η σύσταση των διάφορων ουσιών, αλλά δεν μπορεί να διαχωριστούν ως προς την ανάγκη που οδηγεί στη χρήση τους. Σχετικά με την επικινδυνότητά τους, ακόμα κι όταν δε σκοτώνουν άμεσα, μπορούν να προκαλέσουν το ίδιο αποτέλεσμα μέσω αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών ή ακόμα και δυστυχημάτων υπό την επήρεια. Η πείρα από τα θεραπευτικά προγράμματα δείχνει ότι το βασικό ζήτημα δεν είναι η σωματική, αλλά η ψυχολογική απεξάρτηση.

Καταρρίπτεται επίσης η αντίληψη ότι δήθεν οι κυβερνήσεις δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με το θέμα των ναρκωτικών, ενώ στην πραγματικότητα υπάρχει συνεχής ενασχόληση, από τους χώρους εποπτευόμενης χρήσης μέχρι το γεγονός ότι υπάρχουν ολόκληρα κράτη που βασίζονται στην παραγωγή και το εμπόριο ναρκωτικών. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Αφγανιστάν, όπου οι ΗΠΑ κατά την ιμπεριαλιστική τους επέμβαση άφησαν στο απυρόβλητο τις φυτείες οπίου, και μετά από λίγα χρόνια η χώρα έγινε πρωταθλήτρια στην παραγωγή ηρωίνης.

Πολύ σημαντική είναι η επισήμανση ότι η αστική τάξη με κριτήριο την κερδοφορία της, αποφασίζει κάθε φορά ανά ιστορική περίοδο το τι θα θεωρηθεί ναρκωτικό ή φάρμακο, όπως για παράδειγμα όταν η ηρωίνη είχε έρθει ως “απάντηση” στην εξάρτηση από τη μορφίνη κοκ.

Ξεχωριστή ήταν η μνεία για την κάνναβη, όπου έγινε εύστοχη αναφορά στην καλλιέργεια υλικών κινήτρων – και με τη συμβολή της ΕΕ – σε τμήματα της κοινωνίας (έμποροι, αγρότες), ώστε αυτοί να ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με την καλλιέργεια της ναρκοκουλτούρας. Παράλληλα υπάρχει συστηματική προπαγάνδα, ειδικά στις νεότερες ηλικίες, για τις “πολλαπλές” και “ευεργετικές” χρήσεις της κάνναβης. Μέσω μιας επιχείρησης “σαλαμοποίησης”, όπου προβάλλεται αρχικά η βιομηχανική, μετά η φαρμακευτική και τέλος η ψυχαγωγική της χρήση, δηλαδή ως ναρκωτικό. Όλα αυτά, τη στιγμή που τα στοιχεία δείχνουν ότι η νομιμοποίηση όχι απλά αυξάνει τη χρήση, αλλά δε μειώνει καν το παράνομο εμπόριο, που εξακολουθεί να κρατά τα σκήπτρα στη διακίνηση. Σε ό,τι αφορά τη φαρμακευτική κάνναβη, είναι διαφορετικό πράγμα να απομονωθούν ουσίες που – εφόσον αποδεικνύεται επιστημονικά – μπορούν να χρησιμοποιηθούν ιατρικά μέσω ενός ελεγμένου επιστημονικά σκευάσματος, κι άλλο ο μύθος ότι το κάπνισμα κάνναβης είναι θεραπευτικό.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσίασε και το κλείσιμο της συζήτησης, σχετικά με το πώς θα αντιμετωπίσει μια σοσιαλιστική κοινωνία το θέμα των ναρκωτικών, όπου γίνεται αναφορά στην εν πολλοίς άγνωστη επιστημονική και κοινωνική αναμέτρηση της Σοβιετικής Ένωσης με το ζήτημα. Στο σοσιαλισμό γενικότερο, η αντίληψη για τον υγιή άνθρωπο δεν θα είναι απλά αυτός που δεν πάσχει, αλλά σχετίζεται με την κοινωνική του ύπαρξη, κι αυτό θα αποτελεί κριτήριο και για την ιατρική έρευνα. Η επιστήμη δεν μπορεί να σταματήσει την εξέλιξή της, αλλά το ζήτημα είναι με ποιους όρους και προς όφελος ποιου γίνεται.

Για όλους αυτούς τους λόγους και ακόμα περισσότερους, αξίζει να παρακολουθήσετε ολόκληρο το βίντεο: