Κεμάλ Οκουγιάν – “Η Τουρκία πολεμάει τον ιό ή το λαό;”

Με άρθρο του στην εφημερίδα “Morning Star”, o γγ του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας Κεμάλ Οκουγιάν, μιλά για την επόμενη μέρα της πανδημίας στην Τουρκία, αποκαλύπτει την πραγματικότητα πίσω από την κούφια θριαμβολογία για “χαμηλή θνησιμότητα” και “επιτυχή αντιμετώπιση” της κυβέρνησης Ερντογάν, τις συνέπειες στην τουρκική οικονομία που καλείται να επωμιστεί και πάλι ο λαός, αλλά και για τη δράση των Τούρκων κομμουνιστών, στις νέες, ιδιαίτερες συνθήκες.

Η Τουρκική κυβέρνηση ανακοίνωσε μια νέα φάση στην απόκρισή της στην πανδημία του κορονοϊού: τη “νέα κανονικότητα”.

Το κάνει αυτό σε συντονισμό με άλλες χώρες της Ευρώπης. Παρότι πολύς κόσμος πιστεύει ότι είναι πολύ νωρίς και η επίδραση της πανδημίας δεν έχει ακόμα υποχωρήσει, η κυβέρνηση υποστηρίζει πως έχει καταφέρει να διαχειριστεί άριστα την πανδημία, υποδεικνύοντας τη σχετικά χαμηλή θνησιμότητα της Τουρκίας.

Παρότι είναι χαμηλότερη, η κυβέρνηση δεν μπορεί να λάβει τα εύσημα. Αιτία είναι πως, σε αντίθεση με όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες, ο πληθυσμός της Τουρκίας είναι πολύ νεότερος. Η μέση ηλικία είναι κάτω από 30, σε σύγκριση με χώρες που αντιμετωπίζουν την πανδημία με μια πολύ πιο εύθραυστη δημογραφική δομή. Επίσης, οι ηλικιωμένοι στην Τουρκία είναι πολύ λιγότερο εκτεθειμένοι από εκείνους στις δυτικές ευρωπαϊκές χώρες. Οι περισσότεροι ζουν με τις οικογένειές τους κι όχι σε γηροκομεία όπου έχουν σημειωθεί οι περισσότερες απώλειες αλλού.

Τώρα που περνάμε στη “νέα κανονικότητα”, η πληρότητα στις ΜΕΘ έχει μειωθεί. Πολλοί επιστήμονες διστάζουν να πουν ότι ο ιός υποχωρεί, παρότι ο ζεστός καιρός σημαίνει πως οι άνθρωποι περνούν λιγότερο διάστημα σε κλειστούς χώρους και αυτό είναι πλεονέκτημα. Θα δούμε τι θα γίνει.

Ως κομμουνιστές, από την αρχή υποστηρίξαμε ότι ο καπιταλισμός δεν έχει τη δυνατότητα να συγκρατήσει μια τέτοια πανδημία.

Μια πανδημία απαιτεί διεθνή συνεργασία και στην πραγματικότητα ο ανταγωνισμός μεταξύ ιμπεριαλιστικών χωρών έχει ενταθεί.

[…]

Ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι οι πολιτικές για τη συγκράτηση της πανδημίας έχουν ευθυγραμμιστεί με τις ανάγκες των καπιταλιστών σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, χωρίς εξαίρεση.

Η πανδημία αυτή θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί σε όλο τον κόσμο με πλήρη απομόνωση δυο βδομάδων. Αλλά η παραγωγή συνεχίστηκε και αυτό περιλάμβανε τομείς που είναι μη ζωτικής σημασίας.

Στην Τουρκία, αυτές οι “εξαιρέσεις” περιλάμβαναν σχεδόν όλες τις εταιρείες που είχαν άδειες εξαγωγών, εξορύξεων, κατασκευών και ούτω καθεξής.

[…]

Τα μεγάλα εμπορικά κέντρα άνοιξαν πριν τα πάρκα. Τα εμπορικά δεν ήταν ζωτικής σημασίας. Οι άνθρωποι ήδη αγόραζαν για τις βασικές ανάγκες τους από μαγαζιά. Αλλά τα αφεντικά της ένδυσης και των οικιακών συσκευών χτυπούσαν την πόρτα της κυβέρνησης.

Παρόλα αυτά, εκείνο που καταδεικνύει καλύτερα τον ταξικό χαρακτήρα των πολιτικών της κυβέρνησης για την πανδημία ήταν το πακέτο βοήθειας.

Το Μάρτιο, το πρόγραμμα 100 δις τουρκικών λιρών (περίπου 14 δις ευρώ) ανακοινώθηκε.

Μα με μια προσεχτική ματιά στο πακέτο θα αποκαλυπτόταν ότι τα μέτρα για την προστασία των εργαζομένων, που επωμίζονται το φορτίο της πανδημίας, ήταν ιδιαίτερα περιορισμένα.

Αντίθετα, το πρόγραμμα βοήθειας της κυβέρνησης ήταν αποκλειστικά για τα αφεντικά. Για τους εργάτες, τους χωρικούς και τους αυτοαπασχολούμενους που περνούσαν δύσκολους καιρούς πρόσφεραν “φτηνά και προσβάσιμα δάνεια”. Οι δουλειές πρέπει να συνεχιστούν!

[…]

Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Είναι πως η Τουρκία είναι στο χείλος μιας σοβαρής οικονομικής κρίσης κι όλο το βάρος θα πέσει στους εργαζόμενους. Η πραγματική ανεργία, ήδη πάνω από 20%, θα εκτοξευθεί και η επίδραση θα παρατηρηθεί τους επόμενους μήνες.

Όλοι οι αγώνες για τα εργατικά δικαιώματα έχουν ανασταλεί από κυβερνητικά διατάγματα και οι απεργίες είναι πρακτικά αδύνατες

Σε πολλές εταιρείες, οι μισθοί έχουν μειωθεί με το πρόσχημα της πανδημίας. Την ίδια στιγμή, όπως και σε άλλες χώρες, υπάρχει ένα νέο κύμα μονοπωλίων που θα επιβαρύνει τους εργαζόμενους.

Άρα τι μπορεί να γίνει σε αυτή την κατάσταση;

Κατά τη δική μας άποψη, δεν είναι πολιτικά σωστό να διαμαρτυρηθούμε κατά της άρσης των περιορισμών στην Τουρκία σε αυτές τις συνθήκες.

Οι εργαζόμενοι πολιορκούνται από φτώχεια και ανεργία. Ανυπομονούν να γυρίσουν στην κανονικότητα.

[…]

Έχοντας κατά νου πως ο καπιταλισμός δεν θέλει και δεν μπορεί να προστατεύσει την υγεία του λαού, πρέπει να καταφύγουμε στα παραδοσιακά εργαλεία της ταξικής πάλης, αλλά να προσθέσουμε νέες μεθόδους.

Η ταξική πάλη δε λαμβάνει χώρα στον ψηφιακό κόσμο, αλλά στο δρόμο και τους χώρους δουλειάς.

Όπως στον υπόλοιπο κόσμο, οι κομμουνιστές έδωσαν συμβουλές, οργάνωσαν δράσεις αλληλεγγύης και ανέπτυξαν δουλειά για να προστατεύσουν την υγεία όλων των εργαζόμενων.

Ο καπιταλισμός δεν έχει την ικανότητα να προστατεύσει την ανθρωπότητα από τέτοιες πανδημίες και είναι καθήκον μας να του το εξηγήσουμε: να σωθεί η ανθρωπότητα από τον καπιταλισμό.

[…]

Έχοντας αυτή τη συναίσθηση, οι κομμουνιστές της Τουρκίας αναπτύσσουμε αγώνες για τα δίκια της εργατικής τάξης κατά της ανεργίας και της φτώχειας μέσω “δικτύων αγώνα” από τα κάτω, όπως το “Θα ανασάνουμε στο λαιμό των αφεντικών”.

[…]

Στο κενό που άφησε ένα τσακισμένο εργατικό κίνημα, που τα χέρια του είναι δεμένα από την κυβέρνηση το δίκτυο αυτό αντιστέκεται στα αφεντικά, λεκτικά, νομικά και πολιτικά, χρησιμοποιώντας νέες και δημιουργικές μεθόδους.

Το δίκτυο έχει τώρα οργανώσει επιτυχημένους αγώνες σε δεκάδες εργασιακούς χώρους κι έχει επιταχύνει την εργατική συμμετοχή στον οργανωμένο αγώνα.

Η ζωής μας διδάσκει κι εμείς διδασκόμαστε επίσης από την πανδημία.