Ελλάς Ελλήνων Ιατροδικαστών

Ας κάνουμε την υπόθεση εργασίας πως η ιατροδικαστική έκθεση αποδεικνύει ότι η αστυνομική επίθεση στον 26χρονο Βασίλη Μάγγο, η θλάση συκωτιού και τα σπασμένα πλευρά που του άφησαν ως ενθύμιο οι κλωτσιές στο ψαχνό ενώ ήταν πεσμένο, δε συνδέονται άμεσα οργανικά με το θάνατό του.

Τονίζουμε το άμεσα, για να αναφερθούμε στη βασική αιτία, αφού η έμμεση σύνδεση με την τραγική απώλεια είναι μάλλον απίθανο να αποκλειστεί. Αν – εντελώς τυχαίο παράδειγμα – τον πρόδιδε η καρδιά του, πόσο άσχετο θα ήταν αυτό από το τραγικό βίωμα που έφερε τα πάνω-κάτω στη ζωή του; Κι αυτό ισχύει για οποιαδήποτε άλλη πιθανή ιατρική διάγνωση σε οργανικό ή ψυχολογικό επίπεδο.

Στον ψυχολογικό παράγοντα εξάλλου εστιάζει και η ίδια η οικογένεια του νεκρού, που δε διεκδικεί την ηρωοποίηση του παιδιού της, αλλά μόνο την αλήθεια: “Δεν λέμε ότι το παιδί μας πέθανε από τα τραύματα. Δεν λέμε πως αυτά ήταν η άμεση αιτία θανάτου του. Ξέρουμε όμως ότι αυτός ο ξυλοδαρμός, που είχαν πέσει δέκα πάνω του και του έσπασαν τα πλευρά, επηρέασε πολύ την ψυχολογία του. Αυτό δεν θα το δείξει καμία ιατροδικαστική έρευνα. Ο γιος μας λοιπόν δεν ήταν ένας Γρηγορόπουλος, δεν διεκδικούμε κάτι τέτοιο. Αλλά αγωνιζόταν ενάντια σε ένα αστυνομικό κράτος καταστολής. Δεν θέλουμε ένα κίνημα για το παιδί μας. Ένα κίνημα για την αστυνομική βία χρειαζόμαστε”. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ζητούν να γίνει η νεκροψία στη Λάρισα, κι όχι στη Θεσσαλονίκη όπου άρον – άρον μεταφέρθηκε ο σωρός, με το αστείο και συνάμα ψευδές πρόσχημα ότι στη θεσσαλική πρωτεύουσα δε θα υπάρχει ιατροδικαστής για 15 μέρες, όταν στην πραγματικότητα θα βρίσκεται στην πόλη την Πέμπτη.

Αφού λοιπόν το υπουργείο Προ-Πο όχι απλά έχει ήδη προεξοφλήσει το αποτέλεσμα της ιατροδικαστικής έκθεσης, αλλά εκ των προτέρων καλλιεργεί μέσα από μιντιακούς διαύλους το αντίστοιχο κλίμα στην κοινή γνώμη, μέσω των γνωστών “διαρροών”, προς τι αυτή η σπουδή και η περιφρόνηση της επιθυμίας των γονέων για νεκροψία στη  Λάρισα κατά παράβαση γραπτών και άγραφων νόμων;

Ας επιστρέψουμε όμως στην υπόθεση εργασίας μας. Έστω λοιπόν ότι η αστυνομική δε συνδέεται άμεσα – υπογραμμίζουμε και πάλι – με το θάνατο του νέου. Κατά ποιο αρρωστημένο σκεπτικό αυτό τη νομιμοποιεί και την αθωώνει;

Ποια άρρωστη λογική μπορεί να δικαιολογήσει τον αυταρχισμό, το ντελίριο της καταστολής, το ξύλο στον ψαχνό;

Ποια διεθνής συνθήκη προβλέπει το χημικό πόλεμο κατά των διαδηλωτών σε κάθε πορεία, λες και είναι κατσαρίδες; Ποια μελέτη έχει γίνει για τις επιπτώσεις των χημικών στον κόσμο που κατεβαίνει στο δρόμο και πληρώνει κάθε φορά βάση σχεδίου τα σπασμένα;

Ποιος ψυχολόγος έχει μελετήσει τι μπορεί να συμβαίνει στο πωρωμένο μυαλό των ανθρωποφυλάκων και των πολιτικών τους εντολέων; Και ποιος θα αποτυπώσει τα ίχνη των τραυμάτων στις ψυχές των θυμάτων;

Η επιχείρηση δολοφονίας χαρακτήρα και ενοχοποίησης του θύματος φαίνεται να είναι ήδη δρομολογημένη και δεν προκαλεί και καμία εντύπωση. Χωρίς να κάνουμε ευθείες αναλογίες, πολλώ δε μάλλον συγκρίσεις, μεταξύ απόλυτα διακριτών περιπτώσεων, η ίδια τακτική χρησιμοποιείται σε διάφορες παραλλαγές στη χώρα μας και διεθνώς, με παραδείγματα από τον Αλέξη ως το Ζακ και από τον Έρικ Γκάρνερ ως το Τζορτζ Φλόιντ. Αλλά δε θα τους περάσει ούτε αυτή φορά, όσο βολικά κι αν νομίζουν ότι είναι τα δεδομένο για το σκηνικό που πάνε να στήσουν.