“LOS VENCEREMOS, AMOR!” – Και ξεκινάνε για το μάζεμα του καφέ. Όπως ξεκινάνε και για τη μάχη…

Στις 17 του Ιούλη 1979 οι αντάρτες του Μετώπου των Σαντινίστας για την Εθνική Απελευθέρωση (FSLN) της Νικαράγουα προελαύνουν θριαμβευτικά στην πρωτεύουσα Μανάγκουα, έχοντας καταλάβει και τις άλλες μεγάλες πόλεις. Δίνουν έτσι το τελικό χτύπημα στο καθεστώς του αιμοσταγούς δικτάτορα Αναστάζιο Σομόζα, ο οποίος διαφεύγει στις ΗΠΑ.

Τα επόμενα χρόνια η κυβέρνηση των Σαντινίστας με επικεφαλής τον Ντανιέλ Ορτέγκα, έχει ν’ αντιμετωπίσει εκτός του πολιτικού και οικονομικού αποκλεισμού από τις ΗΠΑ, τη δράση των αμερικανοκίνητων αντεπαναστατών «κόντρας», που χρησιμοποιούσαν για ορμητήριο τα εδάφη της γειτονικής Ονδούρας, για να επιτεθούν στο λαό της Νικαράγουα, προκαλώντας εμφύλιο και καταστρέφοντας υποδομές, με σκοπό το πισωγύρισμα μέσα από την ανατροπή της επαναστατικής εξουσίας.

Το 1984 η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας εκφράζοντας έμπρακτα τη διεθνιστική της αλληλεγγύη στέλνει για πρώτη φορά μέλη της στη Νικαράγουα για να δουλέψουν εθελοντικά στη συγκομιδή του καφέ. Το δίμηνο Δεκέμβρης 1984 – Γενάρης 1985, η μπριγάδα «Σωτηρία Βασιλακοπούλου», αποτελούμενη από 15 μέλη της ΚΝΕ, συμμετείχε στη συγκομιδή του καφέ, στις φυτείες της Μανάγκουα, συμβάλλοντας στην ανοικοδόμηση της οικονομίας της επαναστατημένης Νικαράγουας.

Η ΚΝΕ βρέθηκε και πάλι στη Νικαράγουα τον Γενάρη του 1986, με την μπριγάδα «Χρήστος Μαλτέζος», ενώ το ίδιο όνομα είχαν οι μπριγάδες του 1987 (Γενάρης – Μάρτης), του 1988 (Γενάρης – Μάρτης), αλλά και αυτή που ξεκίνησε τον Δεκέμβρη του 1988, με προορισμό την ίδια χώρα.

Το 1985 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Οδηγητής» η έκδοση «ΑMOR VENCEREMOS!- Ομάδα εθελοντών της ΚΝΕ στη Νικαράγουα». Όπως διαβάζουμε στις πρώτες σελίδες: «Το βιβλίο αυτό είναι μια προσπάθεια επιλογής και σύνθεσης του Δημήτρη Ραβάνη-Ρεντή από 350 σελίδες υλικό: ημερολόγια, αφηγήσεις, σημειώσεις, ρεπορτάζ που έγραψαν οι 15 σύντροφοί μας της Μπριγάδας Εθελοντών της ΚΝΕ» (στη φωτογραφία), που στο όνομα  της διεθνιστικής αλληλεγγύης ταξίδεψαν στη Νικαράγουα για να βοηθήσουν τη νεαρή επανάσταση στη μάχη (συγκομιδή) του καφέ.

Ακολουθεί ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο:

Παντού το σύνθημα:

Γραμμένο:

“LOS VENCEREMOS, AMOR!”

Τραγουδισμένο από εκατοντάδες χιλιάδες στόματα:

“AMOR, NO PASARAN!”

Εσύ κοιμάσαι και σε περιφρουρούν τα δεκαπεντάχρονα κοριτσάκια με τα όπλα. Βγαίνεις ανταριασμένος γιατί άκουσες πυροβολισμούς κι εκείνες, μισοχορεύοντας με το όπλο έτοιμο, σου χαμογελάνε και λένε:

―Νο πρόμπλεμ! Κοιμηθείτε!

Λύνουν και δένουν το αυτόματο σε ένα λεπτό. Δεν ξέρουν τα «συνολάκια» των βιτρίνων. Ξυπνάνε από το χάραμα, όταν δε φυλάνε σκοπιά τη νύχτα, ακόμη και ξυπόλητες και τραγουδάνε ερωτικά τραγούδια. Με το αυτόματο στον ώμο.

―Γιώργο, αγάπη μου!

Έτσι μας λένε όλους: αγάπη μου!

Και ξεκινάνε για το μάζεμα του καφέ. Όπως ξεκινάνε και για τη μάχη.

―Νο πρόμπλεμ, αμόρ!

Τα ψευτορουχαλάκια τους να κολάνε στο κοκαλιάρικο σώμα και να κινούνται χορευτικά.

Το «αγάπη μου» που λένε σ’ όλους τους διεθνιστές μαζεμένους εδώ, μπορεί να είναι χαιρετισμός απλός: ένα γεια σου! Μα πιο πολύ μοιάζει με της ηλικίας τον πόθο!… Μ’ αυτό που θα ’πρεπε να ’ναι αντί το ντουφέκι η ειρήνη! Αντί η πείνα η χορτασιά της ευτυχίας!…

“LOS VENCEREMOS, AMOR!” – Και ξεκινάνε για το μάζεμα του καφέ. Όπως ξεκινάνε και για τη μάχη…

Δεν είναι συνηθισμένα κοριτσόπουλα. Δεν ξέρουν από μοιρολατρίες και κλάψες. Δεν ακούν τις Κασσάνδρες. Όπως το λέει και το ποίημα «Ιερεμιάδες» που μας απαγγέλουν του Φέλιξ Χαβιέρ Χαβαρέτσε:

Πόσες φορές οι λέξεις
δεν ενώθηκαν στην καρδιά
κι οδοιπόρησαν στη μνήμη,
αναζητώντας τα κενά των ονείρων!

Πόσες φορές δεν ψυχορράγησε ο Πόθος
σταματώντας δειλιασμένος στον ουρανίσκο,
άφωνος, στο στήθος της αγαπημένης,
παίζοντας με την πίστη μας.

Πόσες φορές
ο ουρανός δεν προμήνυσε τον χειμώνα
και το κρεβάτι μας
έγινε ναός,
κατάλυμα
ακόμη και άντρο για τις Κασσάνδρες
που καλλιέργησαν στα χώματά μας μαλθακά φυτά.

Πόσες φορές οι ερωτευμένοι
αναπνέοντας με τους πόρους της σάρκας τους
δεν λαμπάδιασαν καιόμενοι απ’ την ίδια τους φλόγα

καρτερώντας την Ανάσταση
με στήθη καψαλισμένα
και ταλαιπωρημένα απ’ τον πόνο.

Πόσες φορές
δε γεράσανε  οι Κασσάνδρες
στην ηλικία του Πάθους
μέχρι που τις δείλιασε
η καρδιά
και το αίμα.

Πόσες φορές
δεν κατσαδιάσαμε την Αυγή,
δεν βόγγηξε η τόλμη μας
μα δεν κάναμε πίσω!

Κι ανάμεσα στα ποιήματα, στα τραγούδια, στη δουλειά, στη φιέστα, στην πίκρα, εκείνη η αλησμόνητη φωνή:

―NO PASARAN, AMOR!

(Μετάφραση του ποιήματος από τα ισπανικά: Ανθή Ευγενίδου)

Δείτε ακόμα:

Όταν η ΚΝΕ μάζευε καφέ στο πλευρό των Σαντινίστας στη Νικαράγουα